Tales of

Sinnoh

De laatste meters naar Eterna City waren verschrikkelijk zwaar. Ze was nu een goede anderhalve week onderweg en de enige reden dat ze er zo snel was geraakt, was omdat ze onderweg hier en daar wat mensen had kunnen aanspreken om haar een lift te geven. Blijkbaar was er nog een pad wat rechtstreeks langs de steden leidde en daar reden veel auto’s. Ze had dus met één van hun mee kunnen gaan en dat was maar goed ook, want morgen zou ze haar zusje ontmoeten. Ze wist niet zo goed hoe ze zich erover moest voelen, zeker niet om heel het drama met hun ouders, maar ze was ergens wel blij om haar zusje weer te zien. Ze wist alleen niet hoe de ontmoeting uit zou draaien en besloot ook om daar niet te veel over na te denken. Het begon al donker te worden en de laatste meters van Eterna Forest naar Eterna City waren niet echt aangenaam. Ze had in het bos zelf constant haar Pokémon naast haar lopen, maar er waren niet echt trainers op dit uur en de meeste Pokémon sliepen al. Hier en daar eens een nacht Pokémon, maar daar had ze niet veel last van gehad. Nu liep ze zwaar vermoeid naar het Pokémon Center toe en was ze niet blij toen ze te horen kreeg dat er nog maar één kamer beschikbaar was en dat ze die ook nog eens met iemand anders moest delen. Die persoon zou hier net gepasseerd zijn en ging nog terugkomen om zijn sleutel op te halen. ”En wie mag diegene dan wel niet zijn?” vroeg ze met haar handen in haar zij, haar wenkbrauwen geïrriteerd opgetrokken. Konden ze die persoon niet ergens anders plaatsen?

Hazel blies haar wangen vol en sloeg haar armen demonstratief over elkaar heen toen een jongen met wit haar en van wat ze kon zien een best wel gespierd uiterlijk zich aankondigde. Oké, eerlijk: er waren ergere situaties om in verzeild te geraken, maar dat wilde nog niet zeggen dat ze dat aan deze kerel ging laten merken. ”Als je niet snurkt, dan zal het inderdaad wel meevallen, ja,” sneerde ze naar hem en ze graaide de sleutel uit zijn handen toen hij deze voor haar gezicht liet bungelen. ”Weet je zeker dat dat zo’n goede beslissing was? Wie zegt dat ik je nu nog binnenlaat?” vroeg ze op een spottende toon aan hem. Ze keerde hem de rug toe en begon al voor hem uit te wandelen, maar toen vroeg hij naar haar naam en Hazel draaide zichzelf theatraal op haar hielen naar hem toe, haar handen in haar zij zettend. ”Hazel. Hazel Lockwood. En met wie heb ik de eer?” Haar stem droop van het sarcasme en haar goudkleurige ogen keken hem nadrukkelijk aan, waarna ze met haar ogen rolde en zich weer omdraaide. Hopelijk was deze nacht snel voorbij, want ze had betere dingen met haar tijd te doen dan dit.

”De jouwe mag er ook wel zijn,” sprak ze op een nonchalante toon. Ze had zo het idee dat hij meende wat hij zei en als ze heel eerlijk was, voelde het wel goed om te weten dat ze een goed team uitgekozen had. Het was beter geweest dan een Sentret of een Minccino en ze wist dat Rex nu nog niet veel in zijn mars had, maar dat hij later, als ze veel zou trainen, wel een sterke Pokémon zou worden. ”Als je voor het doel gaat om Champion te worden, draai je dan al maar weer om,” zei ze over haar schouder tegen hem. ”Die titel wordt namelijk al door mij geclaimd.” Om het af te maken, zwiepte ze haar paardenstaart met kracht naar achteren zodat het hopelijk in zijn gezicht terecht zou komen. Dan wist hij ook meteen zijn plaats. Ze hoorde hem achter zich aankomen toen ze naar de kamers liep en ze opende het slot, waarna ze de deur open deed en naar binnen keek. Ze zag dat er zich maar één stapelbed bevond en ze zette haar handen in haar zij. ”Ik slaap onder,” zei ze op een standvastige toon, haar goudkleurige ogen naar hem richtend en hem uitdagend met haar blik. Hij zou er maar beter mee instemmen, want ze had geen zin in gezeur of een discussie.

”De jouwe mag er ook wel zijn,” sprak ze op een nonchalante toon. Ze had zo het idee dat hij meende wat hij zei en als ze heel eerlijk was, voelde het wel goed om te weten dat ze een goed team uitgekozen had. Het was beter geweest dan een Sentret of een Minccino en ze wist dat Rex nu nog niet veel in zijn mars had, maar dat hij later, als ze veel zou trainen, wel een sterke Pokémon zou worden. ”Als je voor het doel gaat om Champion te worden, draai je dan al maar weer om,” zei ze over haar schouder tegen hem. ”Die titel wordt namelijk al door mij geclaimd.” Om het af te maken, zwiepte ze haar paardenstaart met kracht naar achteren zodat het hopelijk in zijn gezicht terecht zou komen. Dan wist hij ook meteen zijn plaats. Ze hoorde hem achter zich aankomen toen ze naar de kamers liep en ze opende het slot, waarna ze de deur open deed en naar binnen keek. Ze zag dat er zich maar één stapelbed bevond en ze zette haar handen in haar zij. ”Ik slaap onder,” zei ze op een standvastige toon, haar goudkleurige ogen naar hem richtend en hem uitdagend met haar blik. Hij zou er maar beter mee instemmen, want ze had geen zin in gezeur of een discussie.

Hazel kneep haar ogen samen en keek over haar schouder naar hem. ”Is dat een serieuze vraag?” vroeg ze op een ongelovige toon aan hem, waarna ze er een kleine overdreven scène van maakte om haar vingertip tegen haar onderlip te plaatsen en vragend naar boven te kijken. ”Nee, ik ga op reis omdat ik geen vertrouwen in mezelf heb en omdat ik denk dat ik het niet in me heb.” Ze keek hem nadrukkelijk aan over haar schouder en rolde met haar ogen. Eenmaal aangekomen bij de kamer zijnde werd het natuurlijk weer een discussie over wie het onderste bed ging claimen. ”Ik heb al ergere dingen bovenop me gekregen,” kaatste ze terug. Dat mocht hij zelf interpreteren hoe dat hij dat wilde, dat ging ze niet aan hem uitleggen. Ze was verdomme geen kleuterjuf. ”En ik denk dat het een uitgemaakte zaak is dat ik onder ga slapen en jij boven. Ik tolereer al dat ik een kamer met je moet delen en jij hebt de sleutel aan mij gegeven, dus ik vind dat ik mag beslissen wie waar slaapt.” Ze hield de sleutel pesterig voor zijn gezicht en zwaaide ermee, waarna ze hem achter haar rug verstopte en zichtbaar in haar nopjes tegen de deurstijl leunde. Ha. Zij won deze.

Hazel trok haar wenkbrauwen naar hem op en trok een gezicht alsof ze niet wist waar hij het over had. ”Echt?” vroeg ze. ”Ik weet nergens van, maar het lijkt er wel naar dat jij er meer ervaring mee hebt,” sneerde ze naar hem, haar gezicht van poeslief gaande naar bitchy. Haar actie met de sleutel resulteerde erin dat hij zijn armen achter haar rug door wurmde om de sleutel te pakken te krijgen en door de intimiteit van die handeling voelde ze dat hij daar aardig wat spieren had. Nu, ze was misschien een bitch en ze had zeker haar muren om zich heen getrokken van tijd tot tijd, maar ze kon natuurlijk wel goed gezelschap waarderen als zich dat aankondigde. Ze liet haar goudkleurige ogen dan ook zonder pardon een klein beetje naar beneden zakken en een kleine glimlach speelde om haar lippen. Ze legde haast verleidelijk haar hand op zijn borst, waar nog eens bevestigd werd dat hij inderdaad wat spieren had zitten daar. ”Niet zo snel, hotshot,” zei ze zachtjes tegen hem nadat ze zich op haar tenen strekte om bij zijn oor te kunnen. ”Zo snel geef ik me niet gewonnen.” En met die woorden gaf ze hem een harde duw naar achteren, lachte vals en draaide zich uit zijn omhelzing, waarna ze naar binnen ging en op het bed plofte, een uitdagende blik in haar ogen. De sleutel had ze nog altijd achter haar rug en daar zou hij ook blijven.

Het ontging Hazel niet dat Shiro zijn Pokémon terugkeerde en een bepaald vuur brandde in haar ogen toen hij zich bij haar voegde. Hij leunde naar voren en zijn arm strekte zich boven haar uit terwijl zijn andere arm naar de sleutel achter haar rug reikte. ”Nah-ah,” zei ze vals en ze schoof het sleuteltje expres naar de zijkant van de muur door, waar het met een zacht gerinkel op de vloer viel. Onder het bed. Hazel liet haar blik naar Shiro glijden en beet kort op haar onderlip. Verdomme. Ze was geen heilige en dit had ze al zeker wel eens eerder gedaan, maar… maar wat? De kans dat ze elkaar na deze nacht zagen, was vrij klein. Misschien in een andere stad bij een gym of zo. En kon ze zichzelf niet één keer iets gunnen? Ze was geen heilige. De keuze was dus al snel gemaakt en ze klemde haar benen om zijn rug heen, waarna ze hem met al haar gewicht naar beneden trok. ”Dus…” Ze grijnsde naar hem, haar goudkleurige ogen twinkelend. En waarschijnlijk ook de meest oprechtste emotie die ze deze avond al aan hem had laten zien. Maar het was maar een spelletje, toch? ”Wat gaan we nu doen?” Ze liet haar blik niet al te subtiel naar beneden glijden, naar zijn lippen. Tja, Shiro. Wat zou het plan nu zijn?

Een kleine grijns kwam om haar lippen toen Shiro zijn woorden sprak. ”Hm, ja,” grinnikte ze. ”Ik denk dat ik daar inderdaad geen tekening meer bij hoef te maken.” Shiro voegde de daad al bij het woord en overbrugde de afstand door haar te zoenen. Hazel sloeg gewillig haar armen om zijn nek en trok hem dichter naar zich toe, haar handen van zijn nek naar beneden glijdende zodat ze deze onder zijn shirt kon schuiven. Ze voelde zijn rugspieren onder haar handpalmen en de er verscheen een goedkeurende blik in haar ogen. Ze hield er echter niet van om onderdanig aan iemand te zijn en dus haakte ze haar been in het zijne en duwde zich overeind terwijl ze tegelijkertijd met haar been hard naar opzij trok zodat hij zijn evenwicht zou verliezen. Ze positioneerde zich op zijn buik en boog haar hoofd naar voren zodat ze hem zachtjes in zijn nek kon kussen, haar handen zachtjes strelend over zijn borstkas. Was dit fout om te doen? Misschien, het lag eraan van welk perspectief je het bekeek. Maar het voelde goed aan en waarom zou ze het dan niet doen? Het was niet alsof ze elkaar hierna nog gingen zien.

Hazel voelde hoe kippenvel zich over haar lichaam verspreidde toen Shiro zijn handen onder haar shirt naar boven liet glijden. Ze sloot even kort haar goudkleurige ogen, maar opende ze algauw weer toen ze in de gaten kreeg wat hij probeerde te doen en met een nonchalante rol van haar ogen, waarbij ze minder liet blijken dat ze dit wel leuk vond dan dat dat effectief ook zo was, deed ze haar handen verder naar boven en wist zo het shirt boven zijn hoofd uit te halen en achteloos achter zich weg te gooien. Ze liet haar blik naar beneden glijden en beet kort op haar onderlip toen ze zag wat daar was. Ze boog zich naar voren en begon kusjes van zijn buik naar zijn hals te drukken. Ze bewoog dezelfde weg weer naar beneden en liet hem zo op die manier haar shirt uittrekken. Ze gooide haar eigen shirt al even achteloos achter de zijne aan en vond zijn lippen algauw weer met de hare, haar schoenen ondertussen gemakkelijk uit trappend. Haar dag was echt rampzalig begonnen, maar dit maakte het meer dan tien keer goed.

De meeste kledingstukken waren wel uit de weg en er was niet veel wat nog resteerde. Hazel’s hand reikte naar achteren om het laatste kledingstuk te verwijderen dat haar bovenlichaam verhulde en ze gooide het stukje tof achteloos naar achteren, alsof het niks was dat ze zich naar hem openbaarde. De gedachte dat ze hem na vanavond niet meer zou zien, was wel een extra drive dat hielp om de gedachte dat ze zich kwetsbaar voor hem opstelde uit haar hoofd te verwijderen en een zachte kreun ontsnapte haar lippen toen hij zijn handen naar beneden liet gaan. Gewillig liet ze zich uit haar rokje helpen om vervolgens aan zijn broek te beginnen, welke ze gemakkelijk naar beneden trok en bij hem uit deed. Ze kwam weer terug naar boven en een kleine grijns gleed om haar lippen toen ze zag wat er nog resteerde. Ze dwong de gedachten die bij haar op kwamen zetten zo ver mogelijk naar haar achterhoofd en besloot om gewoon te doen wat goed voelde. En dus gaf ze zich volledig over aan wat daarna kwam.