Tales of

Sinnoh

En hier was ze dan weer, buiten de straten van Jubilife City aan het wandelen. Er was één bepaald doel dat ze moest hebben om een rank naar boven te gaan en de vorige keer had ze niet gevonden wat ze zocht, dus ze hoopte dat ze het nu nog eens kon proberen en dan succesvol zou zijn. Er waren hier meerdere Pokémon die ze nodig had voor de rank up, maar één van die Pokémon was al voldoende. De vorige keer was ze er niet succesvol in geweest, maar nu wilde ze dat wel zijn. Ze was volop bezig met dubbelgevechten om daar ook zo snel en zo veel mogelijk ervaring in op te doen en hoewel dat vlotjes liep, waren er ook andere dingen waar ze zich op moest focussen. En dan moest ze Ignis natuurlijk ook zo snel mogelijk oplappen, haar zieke Charmander. Ze had veel zorgen en eigenlijk zou ze Shiro eens moeten bellen om met hem erover te praten, maar er was een deel in haar dat zich daar nog altijd van weerhield en het allemaal alleen wilde doen. Ze wilde een sterke, onafhankelijke vrouw zijn en het feit dat ze een vriendje had, veranderde daar niet veel aan. Ze richtte haar blik naar Rex en knikte naar hem. ”Ogen goed openhouden, Rex,” mompelde ze tegen haar Hakamo-o. ”Anders missen we misschien nog wel onze grote kans.”

Hazel kreeg zowat een halve hartverzakking toen ze een rode ballon geknoopt aan een bankje zag hangen. Dat kon misschien komen door de verschrikkelijke horrorfilm die ze vorig jaar had gezien, maar in elk geval gaf het haar genoeg wantrouwen om in een flinke boog er om heen te lopen. Ze hoorde Rex achter zich stiekem grinniken, maar negeerde de Pokémon. Het zou waarschijnlijk wel gewoon een simpele item zijn die je aan je Pokémon kon geven, maar ze ging zichzelf niet in gevaarlijke situaties plaatsen om er achter te komen. Voordat ze dadelijk haar hand uit zou strekken, de ballon aan zou pakken en er opeens een clown met een rij met veel tanden achter het bankje tevoorschijn zou komen die haar arm er af zou bijten en… Hmm. Oké, dat klonk misschien wel wat paranoïde en onwerkelijk, but still. Ze was hier nog steeds opzoek naar een ander ding – of beter gezegd: een Pokémon – en dus kon ze het zich niet permitteren om objecten op te pakken die regelrecht uit een horrorfilm kwamen.

Een hoge gil verliet Hazel’s mond toen ze een enger exemplaar dan het vorige tegenkwam. Ze sprong achter Rex, welke naar het object keek alsof hij nog nooit zoiets grappigs had gezien. ”Nu is het genoeg,” sprak Hazel en kwaad schopte ze het ding weg. Gelukkig lag het enge gezicht nu naar beneden en hoefde ze er niet meer naar te kijken. Nee, ze wilde die nutteloze, enge items die gebaseerd waren op enge horrorfilms niet meenemen! Ze wilde gewoon een Pokémon vinden waarmee ze weer één stapje dichter zou zijn naar de rank up! Was dat nu zo moeilijk te begrijpen? Dus stop met die enge dingen! Ze richtte haar blik naar Rex en kneep haar ogen kort samen. ”Geen woord hierover tegen Shark of Shiro,” siste ze hem toe, maar ze kon aan de geamuseerde blik van haar Hakamo-o zien dat hij zich daar niet aan zou gaan houden. Zucht.