Tales of

Sinnoh

Nadat Amunet een deel van haar persoonlijke spullen en Slicer en Snowflake achter had gelaten in het Pokémon Center was ze voor de zoveelste keer naar het strandfeest getrokken. Nu het feest bijna op zijn einde liep, wilde ze daar nog de vruchten van af plukken. Haar goudkleurige blik richtte zich kort geamuseerd naar een jongen met vrij veel kleding aan voor op het strand. Hij leek jonger dan haar en om eerlijk te zijn, was het niet direct het type waar ze voor zou gaan, maar hij zag ergens ook wel weer uit als iemand die ze eens flink kon treiteren. Op haar eigen subtiele, lieve manier dan toch. Gheghe. Toen ze dichterbij kwam, zag ze dat het een vrij excentriek figuur was. Zijn haar was… vrij speciaal te noemen, maar ze vond hem op zich geen onaantrekkelijke jongen. Gewoon niet meteen haar type. Zij viel meer voor de gespierde, arrogante en bad boy lijkende kerels, maar daar viel hij al niet onder. Of ze kon toch geen spieren zien onder die lagen kledij. Maar goed, dat terzijde. Tijd om hem eens wat te treiteren. ”Hey,” sprak ze met een zwoele blik in haar ogen, gevolgd door een knipoog. ”Is het niet wat warm met al die kleding aan?” Een geniepige glimlach kroop om haar lippen en ze draaide zich naar hem toe, haar bovenlichaam naar hem gericht. ”Ik zal anders wel eens voordoen hoe dat je dat moet doen op een strand.” En zonder pardon gleden haar vingertoppen naar de zoom van haar shirt, waarna ze deze met een snelle beweging over haar hoofd haalde. Ze had haar bikinitopje al aan onder haar shirt en ze was blij dat ze voor het exemplaar had gekozen dat haar rondingen vrij goed benadrukte, want de reactie die nu zou volgen, was waarschijnlijk wel onbetaalbaar om te zien. Waarschijnlijk.

Amunet had nu wel gewild dat ze Snowflake en Slicer mee had genomen. Slicer zou voor problemen hebben kunnen zorgen op het strand – waar Amunet zich dan vervolgens nergens iets van aan had kunnen trekken – en Snowflake had kennis kunnen maken met de Litwick. Ze was een erg sociaal dier, dus het was niet te vermijden dat ze contact zocht met elke Pokémon die ze tegenkwam. Maar goed, die zaten dus nog in het Pokémon Center. Ze liet haar goudkleurige blik naar hem glijden toen hij zijn woorden sprak en ook al had het waarschijnlijk kortaf moeten klinken, toch zag ze de rode blos die hij nauwelijks kon verhullen op zijn wangen staan. Gheghe. Ze had dit effect op jongens wel vaker, dus ze was er niet onbekend mee en het gaf haar zelfvertrouwen een boost, al was dat niet echt nodig. Amunet had van zichzelf namelijk al heel veel zelfvertrouwen. ”Mogen er tegenwoordig zonder bijbedoelingen geen praatjes meer gemaakt worden?” vroeg ze en ze trok een pruillip naar hem. ”En je bent een knappe kerel, dus het stond al ongeveer in de sterren geschreven dat ik op je af zou lopen,” grapte ze er achter aan, ook al was het klaarlichte dag en waren er geen sterren te zien. Whatever. Het was de bedoeling dat hij uit zijn schulp zou komen en als ze dat met domme grapjes voor elkaar zou krijgen, dan was dat maar zo. Ze wilde haar niveau best wel verlagen om uiteindelijk haar doel te bereiken.