Tales of

Sinnoh

Al wat er die avond gebeurde, zorgde ervoor dat Hazel in een diepe slaap viel. En dat ze droomde. Ze droomde over haar moeder. Kleine fragmenten van toen ze klein was en ze interacties had met haar moeder gingen over naar grote fragmenten van ruzie tussen haar en haar vader en haar moeder die haar op haar sterfbed smeekte om haar vader nog een kans te geven, om het niet op te geven. ”Ik hou van je. Zorg alsjeblieft goed voor Scarlet, je vader en jezelf,” was het laatste wat ze haar moeder hoorde fluisteren voordat er tranen in haar goudkleurige ogen, dezelfde die Hazel had geërfd, verschenen. Het resulteerde in Hazel die wakker werd met betraande wangen. Ze richtte haar blik naar boven en beet hard op de binnenkanten van haar wangen toen ze voelde hoe de krop in haar keel steeds heviger werd. Ze richtte haar blik naar opzij, waar ze Shiro op zijn buik gedraaid zag liggen. Fragmenten van gisterenavond flitsten aan haar voorbij en een zware knoop nestelde zich in haar maag. Muk. Ze moest hier weg. Ze moest hier weg voordat hij haar zo zou zien. Ze schoof voorzichtig, zodat ze hem zeker niet wakker zou maken, naar het uiteinde van het bed en stapte over hem heen, waarbij ze zijn benen lenig ontweek. Ze wierp nog één blik op hem, maar schudde haar hoofd. Nee. Het was voor één nacht geweest en nu zou ze ervoor zorgen dat ze elkaar nooit meer zouden zien, dat hij haar zwakte niet zou ontdekken. Ze onderdrukte de neiging om te gaan snikken en begon haar kleren bij elkaar te zoeken, wat niet zo gemakkelijk ging aangezien ze alles op een hoopje bij elkaar had gesmeten toen ze gisterenavond bezig waren. Muk, Muk, Muk. De knoop in haar maag werd steeds heviger en de eerste tranen ontsnapten dan toch. Ze wilde dat dit niet gebeurde. Ze wilde niet dat hij haar zwakte zag. Ze wilde… ze wilde dat ze haar moeder terug bij zich had.

Shit. Shít! Hazel verstijfde kort toen ze de stem van Shiro achter zich hoorde. Ze wist wel dat ze een half uurtje langer had moeten wachten toen ze op stond. Ze vertrouwde haar stem niet op dit moment, maar ze wist ook dat hij wist dat het niet in haar karakter zat om te lang te wachten met haar antwoord. Ze boog zich naar voren om haar shirt te pakken en hield haar rug naar hem gericht terwijl ze zich aankleedde. ”Het was leuk voor één nacht, maar ik denk dat we beiden ook wel weten dat ieder gewoon zijn eigen pad was gegaan. Ik wilde het niet ongemakkelijk maken,” probeerde ze op een harde toon tegen hem te zeggen, maar haar stem trilde en ze kon zelf horen dat ze aan het huilen was. De paniek werd nog groter en Hazel trok snel haar rokje naar boven nadat ze de rest van haar lingerie had aangetrokken. Ze speurde met haar ogen de vloer af, maar kon in alle haast haar riem met haar Poké Balls niet vinden en het wazige zicht maakte het er niet beter op. Ze voelde hoe haar hart sneller begon te kloppen en hoe een paniekaanval niet ver weg was. Ze moest hier weg, ze moest hier verdomme weg!

Het was een logische reactie en Hazel was kort in tweestrijd. Zou ze haar trots opzij duwen en hem vertellen wat er écht aan de hand was of zou ze tegen hem liegen en zeggen dat het inderdaad door hem kwam? Ze had geen moeite met anderen een slecht gevoel te bezorgen die haar slecht behandelden, maar Shiro had niks gedaan dat zo’n reactie verdiende en ze besloot om voor het eerste te gaan. Of toch ongeveer voor het eerste. ”Nee, het heeft niks met jou te maken,” zei ze schor en ze schudde haar hoofd. ”Laat het maar gewoon zijn. Ik wil er niet over praten.” Ze draaide kort haar blik over haar schouder om te zien wat hij vast had en zag dat het haar riem met Poké Balls was. Ze wilde in eerste instantie het ding uit zijn hand grissen, maar ze besloot uiteindelijk om dat toch niet te doen en pakte het rustig van hem aan. ”Bedankt,” zei ze tegen hem, waarna ze voelde hoe een ongemakkelijk gevoel zich in haar binnenste opstapelde. Ze deed de riem om en keerde hem weer de rug toe, waarna ze naar de uitgang van de kamer liep en haar hand uitstrekte naar de deurklink. Ze pakte de deurklink vast en twijfelde kort, waarna ze haar hand weer liet zakken. ”Shiro, ik heb niks gedaan tegen mijn zin en ook niet waar ik spijt van heb,” zei ze op een zachte toon tegen hem, haar blik naar de deur gericht. ”Het is gewoon…” Ze haalde haar schouders op. Ze kon dit niet tegen een wildvreemde zeggen, zelfs niet tegen iemand waar zich gisterenavond al kwetsbaar naar had opgesteld door zich aan hem bloot te stellen. Letterlijk dan. ”… moeilijk,” maakte ze er uiteindelijk van, waarna ze haar schouders opnieuw ophaalde. Kon ze niet beter gewoon weggaan?

”Ik vind het persoonlijk heel zielig als je zelf iemand iets gaat verwijten waar je zelf ook schuld aan hebt,” zei ze op een schampere toon tegen Shiro. Nee, ze had niet veel met van die meiden die zich over hadden gegeven aan een one night stand en daarna er zielig over deden. Ze was ook niet het type dat nu meer van hun band verwachtte of verwachtte dat ze echt naar elkaar zouden gaan groeien, want om eerlijk te zijn, wist ze niet of ze zichzelf ooit nog op zo’n manier naar iemand open zou kunnen stellen. Haar blik gleed naar hem toen hij zijn voorstel deed en ze checkte snel haar mobiel om te tijd te checken. Het zou nog minstens twee uur duren eer dat ze met Scarlet had afgesproken, dus ze kon haar tijd wel op een andere manier doden. ”Ik zou wel eens willen zien hoe dat onze Dragon types het tegen elkaar op zouden nemen,” sprak ze op een uitdagende toon tegen Shiro. Voordat ze naar buiten liep, liet ze zich eerst op haar buik vallen en schoof onder het bed door, waar ze het sleuteltje pakte en weer overeind kwam. Ze droogde snel haar tranen af en liep langs hem door naar buiten, waar ze de sleutel met een klap op de balie legde. De vrouw van gisteren was niet in de buurt en de Pokémon Center leek leeg, iets waar ze wel dankbaar voor was. Ze draaide zich naar Shiro en zette haar handen in haar zij, een uitdagende blik in haar ogen.

Shiro leek in te willen stemmen en Hazel had eigenlijk ook niet anders verwacht. Ze waren nog steeds twee trainers die een missie voor ogen hadden en nu de introducties uit de weg waren, konden ze weer terugvallen op die missie. Ze gaf hem dan ook een knikje toen hij voorstelde om naar het veldje naast het Pokémon Center te gaan. Dan kon ze, als haar Pokémon uitgeschakeld zou raken – waar ze niet van uit ging – haar Pokémon snel healen en haar weg weer vervolgen naar haar zusje. Ze liep Shiro dan ook voor naar het veld en ging tegenover hem staan, waarna ze Rex naar buiten liet komen. De Jangmo-o schudde kort met zijn kopje en keek om zich heen, waarna hij zijn blik weer naar voren richtte. Hij kirde vrolijk en begroetend toen hij Shiro zag en Hazel rolde met haar ogen, al drukten haar mondhoeken zich wel kort omhoog. Shiro had gelijk. Hier kon ze haar zinnen écht mee verzetten. Haar Pokémon maakte haar leven een stuk fleuriger met zijn vrolijke houding, al zou ze dat nooit hardop toegeven aan de mensen om zich heen. ”Aan jou de eer,” zei ze op een uitdagende toon tegen hem, waarna ze een handgebaar maakte naar zijn Poké Ball. Ze zou hem wel eerst laten gaan. Dan kon ze hem daarna wel verpulveren met haar eigen Pokémon. Dat zou wel goedkomen.

Shiro besloot voor een combinatieaanval te gaan. Dan zou zij dat ook doen. ”Rex, bescherm jezelf met je Protect!” riep ze naar haar Pokémon. Ze had ervoor gekozen om het te doen voor hem te beschermen tegen de Sand Attack. Dat wilde zeggen dat de Tackle wel raak was, maar in elk geval zou zijn accuracy nu niet naar beneden gehaald zijn én had hij vrij spel omdat de Gible nu zou dichtbij was. ”Gebruik nu zelf je Tackle en probeer daarna zijn defense naar beneden te halen met Leer!” riep ze naar haar Pokémon. Dat waren de drie aanvallen die haar Pokémon kende omdat hij nog maar van een laag level was, maar hopelijk kon ze genoeg combineren zodat ze uiteindelijk op een winst uit zouden komen.

De Tackle was een succes, de Leer wat minder. Hazel zuchtte zachtjes toen de Gible Sand Tomb gebruikte. Het leek erop dat Shiro’s Gible meer aanvallen kende dan haar Jangmo-o en waarschijnlijk was hij ook van een hoger level, wat nog wel eens een probleem op kon leveren als ze dit gevecht wilden winnen. Sommige trainers vonden misschien dat niet elk gevecht een succesverhaal hoefde te zijn, maar het was toch wel mooi meegenomen naar Hazel’s idee. Ze was best fanatiek wat dit betrof en ze zette haar handen in haar zij terwijl ze haar blik naar haar Pokémon richtte. ”Rex, knijp je ogen dicht en probeer je op je omgeving te concentreren. Probeer dan door de Sand Tomb heen die Gible aan te vallen met je Tackle!” riep ze naar haar Pokémon, want eerlijk? Ze had geen ander idee wat ze kon doen. Ze zag alleen de rug van haar Pokémon, maar ze zag dat hij naar voren bewoog en wist dat hij haar commando had begrepen. Nu was het alleen hopen dat ze hem niet recht naar het einde van het gevecht had geholpen.

Hazel sloeg zichzelf voor haar voorhoofd toen haar Jangmo-o volledig miste. En niet alleen dat, maar hij had zichzelf ook nog letterlijk gepositioneerd om een aanval te ontvangen. Alsof hij zichzelf zo gepresenteerd had. De Tackle kwam hard aan en omdat Hazel wel verwacht had dat er een levelverschil tussen haar en de Pokémon van Shiro zat, verbaasde het haar niet dat haar Jangmo-o door zijn knieën ging. De Pokémon probeerde zichzelf hijgend weer overeind te duwen, maar Hazel floot zodat ze zijn aandacht trok. ”Genoeg. Jij bent de winnaar,” zei ze en ze knikte naar Shiro. Haar Jangmo-o maakte een boos geluidje en Hazel zette haar handen in haar zij, haar Pokémon streng aankijkend. ”Rex, we zijn nog maar net met onze training begonnen en Shiro en zijn Gible zitten al wat verder. Dit is niet het einde van de wereld, maar dit wil enkel zeggen dat wij harder gaan werken.” De Pokémon liet zijn kopje zakken van teleurstelling en Hazel rolde met haar ogen, maar ging toch naar het kleintje toe en hurkte naast hem neer. ”Je hebt jezelf goed standgehouden, dus stop met zo negatief te zijn.” Ze gaf de Pokémon wat klopjes op zijn kopje en kwam overeind, waarna ze een knikje aan Shiro gaf. ”Geloof mij maar als ik zeg dat je de volgende keer niet zo veel geluk hebt,” zei ze op een uitdagende toon tegen hem, al klonk haar stem een stuk milder dan gisterenavond. Want eerlijk? Hij was eigenlijk best wel oké.

Hazel richtte haar blik naar Shiro en zag hoe hij zijn Pokémon complimenteerde, wat ervoor zorgde dat haar mondhoeken lichtelijk omhoog kropen. Ze kende de jongen nog maar één avond en ze had op die avond en op de paar uurtjes in de ochtend al wel het één en ander over hem kunnen concluderen. Dat hij namelijk wel meeviel en dat hij karaktertrekjes had die ze wel kon appreciëren, al zou ze dat natuurlijk niet hardop tegen hem zeggen. De bedoeling was in eerste instantie geweest dat hij een one night stand was en niks meer, maar ze was ergens wel blij dat de dingen waren uitgedraaid zoals ze uitgedraaid waren. ”Goed, want de volgende keer zal het jouw Pokémon zijn die in het stof bijt,” beloofde ze hem met een vastberaden blik in haar ogen. Haar blik gleed naar Rex toen Shiro hem benoemde en ze gaf de jongen een knikje. ”Hij is natuurlijk wat teleurgesteld, maar ik geloof dat het wel goedkomt. Hij zal nog wel meer gevechten verliezen en dan kunnen we het ons echt niet permitteren om daar te lang bij stil te blijven hangen,” zei ze tegen de witharige jongen. Ze haalde haar mobiel uit haar zak en fronste toen ze zag dat het bijna tijd was om haar zusje te ontmoeten. Ze was hier langer op het veld gebleven dan verwacht en ze richtte haar goudkleurige ogen op de jongen voor haar. ”Ik had eigenlijk beloofd aan mijn zusje om haar binnen dit en tien minuten te ontmoeten ergens aan de rand van Eterna City,” zei ze tegen de jongen. ”Dus dit is vaarwel, voor nu.” Ze knikte naar Rex en keerde hem terug in zijn Poké Ball, waarna ze haar blik weer op Shiro richtte. Ze onderdrukte een zachte zucht en liep naar hem toe, waarna ze hem snel een kus op zijn wang drukte. ”Bedankt voor het afleiden,” zei ze op een zachte toon tegen hem, zodat niemand anders het zou horen. Dat ze het al toe moest geven aan hem was erg genoeg, maar andere hoefden daar niks van te horen. Ze knikte snel naar hem en naar zijn Gible, waarna ze zich omdraaide en zich snel uit de voeten maakte. Weg hier!