Tales of

Sinnoh

De avond was gevallen en Iris’ maag knorde. Ze was nieuw in Sinnoh en dus wist ze nog niet welke plekken ze het beste kon bezoeken om te gaan eten, maar ze was er vrij zeker van dat ze dat wel zou uitvinden. Ze was vrij goed in het zichzelf wegwijs maken in een nieuwe stad en dus liep ze ook met een zelfverzekerde tred door Jubilife City. Ze had Dayla en Lacoste in hun bal gelaten, maar had Lark er wel uit gelaten. Ze was zelfverzekerd en had veel zelfvertrouwen, maar ze was niet dom. Ze wist wat de gevaren van een grote stad konden zijn en dus was het niet aangewezen om zonder ook maar enige bescherming door de donkere straten te lopen. Een klein lichtje boven haar hoofd trok haar aandacht en ze richtte haar donkergrijze ogen naar boven, maar plotseling klonk er een plofje vlakbij haar en ging het lichtpuntje ook naar beneden. Ze knipperde even kort met haar ogen, maar zag toen dat er een vrij grote man voor haar neus stond met een Charmander op zijn schouder. Er zouden er veel zijn die zich geïntimideerd zouden voelen, maar Iris was alleen maar gefascineerd en ze glimlachte dan ook vriendelijk naar de man. ”Indrukwekkend, van zo’n hoogte naar beneden springen en er niks aan overhouden. Ik doe het je niet na,” zei ze plagend tegen hem, waarna ze haar armen over elkaar heen sloeg. ”Was je de pracht en praal van Jubilife aan het ontdekken?” Ze kantelde haar hoofd een klein beetje terwijl ze wachtte op een reactie. Lark hield zich wat meer terughoudend en nam de man eerder vijandig in zich op dan vriendelijk.

Iris moest toegeven dat er wel een aantrekkelijke man voor haar neus stond. Normaal gezien vond ze mannen met lang haar over het algemeen niet zo knap, maar bij hem gaf het iets… mysterieus. Ze kon het niet goed plaatsen, maar het was in elk geval niet negatief. Lark, die aanvoelde dat zijn trainster geen problemen had met de verschijning voor haar, drukte zich wat dichter tegen haar aan terwijl hij de Charmander in zich opnam met een kwade trek om zijn lippen. Nee, de Absol was absoluut niet van andere mensen en andere Pokémon gediend, maar dat nam Iris hem ook niet kwalijk. Zo lang hij geen keet schopte, that is. ”Het zou mij alleen een tripje naar het ziekenhuis opleveren, maar voor de rest is alles dan wel goed,” kon Iris niet laten om droog op te merken op zijn opmerking. Haar donkergrijze ogen vestigden zich op hem toen hij begon te spreken en ze gaf een begrijpend knikje, waarna ze de hint oppikte dat hij nieuwsgierig was naar waarom ze in Arceus’ naam alleen in een donker steegje liep. Het was niet dat ze arrogant was, maar ze wist van zichzelf heus wel dat ze geen onaantrekkelijke dame was en dus kon ze zijn nieuwsgierigheid wel begrijpen. ”Zoals jij al zo mooi opmerkte, is het inderdaad de moeite waard om te zien wat Jubilife te bieden heeft. Ik was eigenlijk opzoek naar een restaurant in dit geval,” grinnikte ze. ”Ik ben een trainer en ik heb wat research gedaan over de gyms en nu wil ik mijn verdere stappen uit gaan werken, maar dat gaat natuurlijk niet op een lege maag.” Ze glimlachte naar hem. ”Ik kan dus uit je opmerking afleiden dat je zelf niet van Sinnoh bent?” vroeg ze door, haar donkergrijze ogen licht nieuwsgierig naar hem gericht.

Iris was niet echt onder de indruk van de opmerking over het ziekenhuis. Het klonk niet echt alsof hij dat heel erg zonde zou vinden, maar waarom zou hij ook? Hij kende haar niet eens. Lark trok zijn bovenlip wat naar achteren en Iris, die perfect aanvoelde dat Lark zich allesbehalve op zijn gemak voelde, streelde kort met haar vingers door zijn vacht heen terwijl ze haar donkergrijze blik naar de man gericht hield. Ze rolde met haar ogen toen hij zijn volgende opmerking maakte. ”Het zijn juist die achtersteegjes die me sneller naar de hoofdwegen brengen, mind you,” sprak ze geamuseerd tegen de man. ”En ik beschouw mezelf eerder als zelfverzekerd, maar maak er maar van wat je wilt.” Ze haalde haar schouders op. Haar schaadde het niet echt wat anderen van haar dachten. Hij gaf aan dat hij van Kanto afkomstig was, toevallig een regio nabijgelegen van waar zij afkomstig was. ”Ik ben van Johto afkomstig,” zei ze met een kleine grijns om haar lippen. ”Je kunt dus wel stellen dat ik een buurvrouw van je ben.” Niet letterlijk genomen natuurlijk, maar ze nam aan dat hij dat zelf ook wel begreep. ”Ik had natuurlijk de Johto challenge kunnen doen, maar de lockdown was hier toevallig net voorbij en een goede vriend van me is ook naar hier gegaan, dus ik had zoiets van waarom ook niet.” Ze haalde haar schouders op. Een frisse bries waaide op dat moment door de steeg heen en Iris, nog altijd vrij zomers gekleed, sloeg haar armen kort om zichzelf heen. ”Heb jij al gegeten?” vroeg ze aan hem met opgetrokken wenkbrauwen, de uitnodiging in haar stem wel duidelijk zijnde.

Een lichte glimlach kroop om haar lippen toen hij zijn vraag stelde en ze gaf een kort knikje. ”Als ik al niet voor de Johto challenge hier ben, dan is het wel om de verwachtingen van mijn vader te ontlopen,” zei ze lachend. ”Als het aan hem lag, zat ik nu met mijn neus tussen de boeken te studeren voor een universitaire opleiding.” Die ene opleiding waar ze echt met glans voor gezakt was. En waar haar vader heel boos om was geworden. Zo boos dat hij haar een klap in haar gezicht had gegeven, al waren dat details die ze niet ging prijsgeven aan deze vreemde. En ook niet aan haar moeder en Darren. Ze had zich altijd ingebeeld hoe ze zou reageren in dat soort situaties, maar de werkelijkheid was net wat anders geweest en het was maar al te simpel om zich haar hevig kloppende hart voor te stellen en de adrenaline te voelen die door haar lichaam gonsde nadat haar vader haar die klap had gegeven. Ze schudde onmerkbaar haar hoofd. Nee, daar mocht ze nu niet aan denken. ”Zin om een leuk restaurant samen met me uit te zoeken? Als je daar zin in hebt, natuurlijk. Het hoeft niet.” Als hij andere plannen had of ze was niet interessant genoeg, dan was dat ook prima. Het maakte haar eigenlijk ook niet zo heel veel uit. ”En nee, ik trakteer niet,” liet ze er nog geamuseerd op volgen, waarna ze Lark wenkte en het steegje uit begon te lopen. Hij moest zelf maar zien of hij zou volgen of niet. Lark liep vlak achter Iris zodat, als de man toch iets van plan zou zijn, hij als eerste geraakt zou worden en hij meteen kon ingrijpen. Hij vertrouwde de man namelijk nog altijd niet.

Iris had de man een grijns toegeworpen toen hij zijn opmerking over de boeken had gemaakt. Ze kon zijn aanwezigheid wel waarderen. Als dat niet zo was, dan had ze hem ook niet uitgenodigd om mee te gaan eten. Zo was ze dan ook wel weer. Ze ging meestal op haar gevoel af met dat soort dingen, al moest ze ook wel toegeven dat haar empathisch vermogen ervoor zorgde dat ze iemand soms meer kansen gaf dan dat diegene verdiende. En tja, als ze gevaar liep bij iemand… dan draaide ze zich gewoon van de situatie weg, voor zover dat kon. Hoewel ze elkaar in een donker steegje ontmoet hadden, leek de man voor nu nog niks van plan te zijn en was Iris dus ook minder op haar hoede dan dat Lark dat was. ”Mooi,” merkte Iris op toen de man besloot om mee te gaan. ”Van wat voor soort eten hou je?” Het zou hun zoektocht naar een restaurant in elk geval een boel vergemakkelijken als ze ongeveer naar hetzelfde opzoek waren. Zodra ze het steegje uit waren, hield Iris haar pas in zodat ze naast hem kon lopen. ”Mijn naam is trouwens Iris en dat daar is Lark,” zei ze, knikkend naar haar Absol welke het geen geheim maakte dat hij zowel de Charmander als de man niet vertrouwde. Zijn ogen vernauwden zich en zijn blik leek de man te waarschuwen om vooral niks stoms te proberen. ”Hij is behoorlijk wantrouwend naar anderen toe, zoals je kunt zien. Misschien wordt hij het komende uur wat losser naar jullie toe, maar verwacht er maar niet te veel van.” Iris haalde haar schouders op naar de man in een manier van: ik kan er ook niet veel aan veranderen. Het was nu eenmaal hoe Lark was.

Iris’ blik gleed kort naar hem toen hij zijn woorden sprak en al hield ze er niet zo van als er met haar geflirt werd out of nowhere, vond ze dit ook niet zo heel erg. Een licht geamuseerde glimlach gleed dan ook om haar lippen terwijl ze kort nadacht. ”Die daar?” vroeg ze aan hem en ze wees naar een pizzeria. Ze had nog wel eens zin in een lekkere, vettige hap. De man stelde zich ondertussen voor als Damon en zijn Charmander als Mania, waarna hij aanhaalde dat ze wellicht een verstandige Pokémon had. Ze lachte en hield haar handen op in overgave. ”Oké, oké, misschien ben ik wel een beetje naïef op het vlak van nieuwe mensen leren kennen, maar ik ben meer van het principe dat ik iedereen graag een kans wil geven voordat ik oordeel,” zei ze tegen hem. Dat haar dan al meerdere keren in de problemen had gebracht en dat Lark’s wantrouwen helemaal niet zo onterecht was, zei ze er maar niet bij. ”Ik denk dat ik ook liever één keer heel hard op mijn bek ga dan dat ik iemand niet het voordeel van de twijfel geef en dat ik een leuke ontmoeting misloop.” Ze haalde haar schouders op. ”Misschien zou het niet slecht zijn als ik eens wat wantrouwiger was, maar wat is de lol daarvan? Ik heb al veel leuke mensen ontmoet door gewoon open minded te zijn, dus ik zou niet zien waarom ik daar van af zou wijken.” Haar donkergrijze blik gleed vervolgens ietwat uitdagend naar Damon. ”Ik denk ook dat als je écht kwaad in de zin had, dat je je kans dan wel in dat steegje zou hebben gegrepen.” Het was gewoon een simpele observatie, misschien niet eens berust op de waarheid. Maar dat waren dingen waar Iris weigerde om verder over na te denken. Zoals ze al aan had gegeven… op dat vlak was ze soms vrij naïef.