Tales of

Sinnoh

Waarschijnlijk hadden haar ouders gelijk. Moest ze gewoon weer even opnieuw beginnen. Opnieuw met haar nieuwe lichting pokémon. Ze had er lang over nagedacht terwijl ze een tijdje bij haar ouders was gebleven. Ze ging het opnieuw proberen en zich aanmelden bij school. Haar moeder had gezegd dat ze toch echt wel tegen een depressie aanzat. Dat ze zich zorgen om haar maakte. Dus om haar gerust te stellen deed ze precies wat ze wilde en ook omdat ze inderdaad dacht dat het goed voor haar was. Ze vond het moeilijk om Lieve, Casper en Rexy bij haar ouders achter te laten, maar ergens voelde het ook wel weer als een opluchting. Een tweede kans. De band met haar nieuwe pokémon had ze nooit kunnen opbouwen, omdat ze te gehecht was geweest aan de eerste drie. Nu moest ze wel en het was goed. Dit was een slim idee. Dus had ze Marisè, Secret en Poppy mee. Vooral haar Popplio had extra aandacht nodig. Aandacht die ze nu kon geven. Nu het rustiger was in haar hoofd. Ze was er weer, met hernieuwde moed. Een nieuw doel. Ze ging naar school met drie van haar zes pokémon, om hun band te verbeteren en om nieuwe dingen te leren. Dus was ze nu opweg. Ze had Poppy en Secret in een reismand op haar buik. Het was zwaar, maar het was te doen. Haar Mareep trippelde achter haar aan. Een blij ei was Marisè altijd. Yasmin haar rode ogen flonkerden weer. Ze was er weer, ze was weer enthousiast. Dit was de Yasmin zoals iedereen haar kende. Zoals ze hoorde te zijn. Alleen nu in uniform op weg naar school om zichzelf aan te melden.

Ineens hoorde ze Marisè mekkeren. Ze stond om iets heen te springen . Nieuwsgierig kwam Yasmin dichterbij. Er lag iets te glinsteren daar. Secret keek ook over de rand, maar Poppy bleef tegen de rand van de reismand aangeduwd zitten. Even keek ze naar de Popplio. Ze was niet de makkelijkste pokémon, maar kon ze het haar kwalijk nemen? Met die schotwond in haar vin. Het was een parel. Wat mooi! Daar kon ze vast nog wel iets mee doen tijdens een contest. Dus raapte ze het op. Ze stopte hem in de reismand. Zodat Secret en Poppy en naar konden kijken. Marisè trippelde weer voor haar uit en zij liep ook verder.

Ze aaide Secret even over haar koppie. Die keek haar blij aan en krulde om haar arm heen naar boven. Secret ging om haar nek zitten. Dat maakte de reismand wel ietsje lichter in ieder geval. Poppy bleef stil in een hoekje zitten en keek niet naar de parel om. Wat moest ze toch met hem? Even keek ze naar haar Mareep, die sprong vrolijk een rondje. Ze waren toch wel erg leuk. Ze was blij dat ze deze keuze had gemaakt. Al miste ze Lieve, Casper en Rexy wel. Haar drie musketiers.

Yasmin had niet door dat er ineens een Ember aanval op haar afkwam. Het was dat Marisè er tussensprong. Haar Mareep onderging de vuuraanval. Ze mekkerde eventjes, maar bleef dapper staan. Geschrokken draaide Yasmin haar om. Wauw een Vulpix. Wel een boze Vulpix dat wel. “Ooh sorry! Marisè gaat het wel?” Ongerust loep ze naar haar Mareep toe en liet haar hand over wat plukjes verschroeide wol gaan. Gelukkig leek dat alles te zijn en viel het mee hoe erg Marisè geraakt was. “Ik had niet door dat we te ver van de hoofdroute waren afgeraakt.” Stammelde ze. Ze had de Vulpix niet zo de stuipen op het lijf willen jagen. De pokémon was wel super knap. Ze kon de Vulpix wel gebruiken. Zou die met haar mee willen? Zou ze de pokémon moeten bevechten. Eventjes bleef ze wat in tweestrijd staan. Secret zat nog steeds om haar nek en keek haar vragend aan. Terwijl Poppy nog steeds de andere kant op keek.

Opnieuw kreeg Marisè een Ember naar haar kop. Ze moest daar toch maar iets aan doen, anders ging dat nog fout. “Confuse Ray Marisè” Ze had geluk hij was raak en het lukte, waardoor de Ember de andere kant op ging. Langs haar Mareep heen. De Vulpix kwam met Quick Attack op Marisè af. “Power Gem.” Stenen schoten op de Vulpix af die hard tegen haar Mareep aanknalde. Marisè struikelde achteruit, maar de Power Gem was ook raak. De Vulpix schudde met haar kop, duidelijk ook nog onder invloed van Confusion. Ineens kreeg Yasmin er weer zin in. Ja, dit was waarvoor ze het deed. Nieuwe vrienden maken en samen contests onveilig maken, met haar eigen bedachte combinaties. De Vulpix paste prima in haar team. De Vulpix leek even niet aan te kunnen vallen. “Electro Ball.” Marisè schoot een ball op de Vulpix af, de Vulpix leek daardoor wel weer uit de Confusion te komen. Ze vuurde weer een Ember op haar Mareep af. “Ontwijk met Take Down.” Marisè schoot vooruit waardoor ze de Ember wist te ontwijken en vol tegen de Vulpix aanrende. Die daardoor omviel. Snel gooide Yasmin een pokéball naar de wilde pokémon.

Marisè wilde achter de Vulpix aangaan. “Marisè stop.” Hield ze haar Mareep tegen. Die keek haar iets wat vragend aan. Waarop Yasmin haar hoofd schudde. “Laat haar maar gaan.” Als de pokémon niet wilde, wilde ze haar ook niet verplichten. Ze ging niet als een dolle achter haar aanrennen terwijl de Vulpix vrij wilde blijven. Ze was in de put geraakt omdat ze niet meer had geweten wat ze deed, of ze goed was voor haar pokémon. Door achter de Vulpix aan te gaan, deed ze alles wat ze nu had besloten weer teniet. Secret legde even haar wang tegen die van haar, waarop Yasmin kort glimlachte. Zij was het er waarschijnlijk ook mee eens. Marisè keek wel wat sip. En Poppy negeerde nog steeds alles om hem heen. Het was toch wel een ander gezelschap dan Lieve, Casper en Rexy. Maar dit was ook goed zo. Ja, ze zou er wel aan kunnen wennen.