Tales of

Sinnoh

Dit was niet zijn eerste nachtelijke bezoekje aan het Old Chateau. Tyson liep voorzichtig door het oude pand, op zoek naar die verdomde litwick die hem wakker gemaakt had en vervolgens hier naar binnen gevlucht was. Void was een leuke pokémon, maar dat ie Tyson vrij regelmatig 's nachts wakker hield was minder. Gelukkig was het paarse kaarslicht van Void al snel zichtbaar. "Kom hier" schreeuw-fluisterde Tyson naar zijn litwick. De pokémon keek hem aan maar bewoog verder niet. Voor een moment dacht Tyson dat hij achter de litwick, net buiten het licht van de kaars, iets zag bewegen. De coördinator wreef eventjes in zijn ogen. Niet dit gedoe weer.

Toen de bewegende schim achter Void een gewoon meisje bleek te zijn dat er niet uit zag als een spook of zo, haalde Tyson opgelucht adem. Ze vroeg hem of hij haar kon helpen met het laten schrikken van haar broer, en ondanks dat hij wel een beetje moe was kon Tyson daar geen nee tegen zeggen. "Daar kan ik wel mee helpen," zei de coördinator op een fluistertoon tegen het meisje, alsof hij bang was om iets of iemand wakker te maken. Anderen laten schrikken, daar was hij blijkbaar wel goed in, al helemaal op donkere plekken zoals deze. Misschien dat Void hier ook wel mee kon helpen? Hij was toch al uit zijn pokéball en wilde er waarschijnlijk niet terug in tot zonsopgang. "Is er iets waarvan je zeker weet dat je broer het eng vindt?" vroeg hij aan het meisje. Als ze geen ideeën had, kon Tyson vast wel wat bedenken in z'n eentje.

Een grijns verscheen op zijn gezicht, en hij knikte als reactie op de woorden van het meisje. Ja, daar kon hij wel wat mee. Hij moest wel nog even zoeken naar waar die eetzaal ook alweer was, maar de ideeën waren al door zijn hoofd aan het spoken. Tysons lijkbleke huid en de stijl van zijn kleding hielpen in ieder geval wel mee met het eng zijn in deze situatie. Al helemaal in het paarse licht dat van de litwick af kwam. Tyson had alle vier zijn pokémon uit hun pokéballs gelaten, en hen de instructies gegeven voor zijn plan. Nyarlathotep had specifiek de vorm van nog een Litwick aangenomen, wat hem zeker zou helpen met dit plan. Hij legde zijn plan uit aan zijn pokémon, hopend dat ze het allemaal zouden volgen.

Tyson stapte de eetzaal binnen, en daar stond inderdaad een andere kerel. "Welkom," zei Tyson op een serieuze en ietwat mysterieuze toon voordat hij zelf plaats nam aan de stoffige eettafel. "Schuif aan, kom erbij, ik zal een spookachtige maaltijd voorschotelen." Een grijns verscheen op het gezicht van de coördinator. "en het hoofdgerecht... Ben jij!" Alsof dat het commando was voor een aanval, schoot Belle naar voren richting de broer van het meisje. De pumpkaboo begon met een Confuse Ray gevolgd door Trick-or-Treat en voor vervolgens weer naar een ander deel van de kamer om zich daar te verstoppen. "Ah, de zielenslurper heeft je goedgekeurd. Mooi, erg mooi." Tyson probeerde zijn innerlijke villain te channelen, hopelijk werkte het een beetje. "Dit betekent dat het tijd is om dat zielletje eens lekker te roosteren." Vervolgens stapte Sparkles richting het doelwit, vlammen brandend in en om de mond van de arcanine. Ook Nya en Void kwamen langzaam op dat arme joch af, hun kaarsvlammetjes fel. Natuurlijk had Tyson zijn pokémon duidelijk gemaakt dat ze de jongen niet mochten verwonden, want dat zou iets te ver gaan. Sparkles gromde intimiderend naar de jongen terwijl hij dichterbij kwam, het vuur van de Fire Fang nog steeds brandend.

Helaas deed Void vervolgens iets dat niet volgens het plan was. De litwick begon paarse rook te creëren vanuit de kaarsvlam, een move die Tyson in de tussentijd herkende als Smog. Uit ervaring wist Tyson ook dat dit spul behoorlijk stonk, en niet prettig was om in te ademen, maar tegelijkertijd wilde hij niet zijn hele show stoppen omdat één pokémon iets anders deed dan wat hem verteld was. Dus nu moest hij improviseren. Nya gebruikte zijn Scary Face move, zoals de bedoeling was. Belle dook vervolgens weer eens op met nog een Trick-or-Treat move. Sparkles gromde vervolgens nogmaals op een enge manier in de hoop om te compenseren voor het slechte gedrag van de litwick. Maar Void bleef maar Smog de kamer in spuwen.

Tyson nam zich voor om nog heel eventjes te wachten om te zien of de broer van het meisje ook echt bang zou zijn voordat hij Void terug zou roepen in zijn pokéball. Want hij wilde niemand vergiftigen, al helemaal niet iemand die hij niet kende.

"Oh shi-" Tyson zag de jongen hoesten en vervolgens bewusteloos op de grond neervallen. Meteen stapte de coördinator uit zijn rol, en rende hij richting die verdomde litwick die het smerige rook-gas-spul de lucht in blies. "Void!" Riep hij naar zijn pokémon, "Stop dat! Nu!" Void leek te luisteren en stopte met dat Smog spul de lucht in te pompen terwijl hij naar zijn trainer keek. Helaas was het meer een pauze dan een volle stop, want na een vragend geluide te maken begon hij weer. Als hij zijn tas hier nou had, zou hij Void terug in zijn pokéball kunnen halen, maar hij had zijn rugzak afgedaan voordat hij deze kamer binnengelopen was. Helaas durfde hij deze arme kerel en niet alleen te laten met Void, dus hij zou moeten improviseren. "Nya, kom hier!" Tyson riep zijn zorua, die nog steeds vermomd was als litwick, naar hem toe. Als Void niet wilde stoppen als hij het netjes vroeg, zou Tyson mar zwaar geschut in moeten zetten. Void, ik doe dit liever niet, maar als je nu niet stopt valt Nya je aan. Hij liet zijn blik even heen en weer gaan tussen de twee litwicks, en aangezien Void geen intentie leek te hebben om te stoppen...

"Lash Out." Het commando was simpel, en de litwick-zorua schoot naar voren om met zijn nieuwst geleerde aanval tegen de echte litwick te knallen. De aanval raakte en Void stopte met zijn smog gedoe, maar nu maakte het plaats voor een Confuse Ray richting Nya. Tyson zuchtte geïrriteerd, zou deze litwick zich ooit een beetje fatsoenlijk kunnen gedragen? Nya leek in ieder geval wat verward te zijn dankzij die move van Void, maar Tyson had een plan. "Torment," Zei hij tegen zijn verwarde zorua, die het commando gelukkig leek te begrijpen. Nu zou Void in ieder geval niet meer constant smog kunnen gebruiken. Vervolgens keek de coördinator zoekend om zich heen, maar besloot om zich vervolgens toch maar te focussen op het verzwakken van Void.

"Belle, waar je ook bent, gebruik Leech Seed op Void." Belle dook onder de tafel vandaan en vuurde enkele pitten op de litwick af die vervolgens wat van zijn energie weg slurpten. Maar Void was het hier natuurlijk niet mee eens, en vocht terug door middel van Ember, wat vrij veel effect had op Belle. Maar Belle was sterker dan dit, ze stond nog en was klaar om terug te vechten. Een eerlijk gevecht was het zeer zeker niet, maar als Void niet wilde luisteren moest er maar zwaar geschut ingezet worden. "Nya, nogmaals Lash Out. Belle, Astonish." Dat waren twee moves die veel effect zouden hebben op een ghost-type als Void, dus Tyson hoopte dat hij zijn litwick genoeg kon verzwakken om hem op z'n minst terug te roepen in zijn pokéball. Helaas was hij wel vergeten dat Nya niet helemaal bij zinnen was dankzij de Confuse Ray van eerder. De zoura's aanval miste compleet en raakte bijna de bewusteloze jongen. Gelukkig raakte Belles aanval wel, en leek deze Void flink te verzwakken. Tyson rende zo snel mogelijk uit de kamer in de hoop dat zijn tas nog buiten de deur zou staan, en ja hoor, niemand had zijn rugzak verplaatst. Terwijl hij de tas mee terug nam naar de eetzaal, zocht hij naar de pokéball van Void. Het duurde even voordat hij deze gevonden had, maar uiteindelijk had hij hem. Zodra hij weer bij de litwick aangekomen was, riep hij deze terug in de pokéball. De schade die Nya en Belle gedaan hadden hielp vast ook met het in de pokéball houden van deze verdomde plaaggeest.

Nu dat Void niet meer uit zijn pokéball kwam hurkte Tyson neer bij de kerel die hij misschien iets te hard had laten schrikken. Ietwat in paniek schudde Tyson hem een beetje heen en weer, hopend dat er iets van reactie zou komen... Gelukkig bleef de smog niet zo lang hangen nu dat Void weg was.

Hij was zo druk met paniekeren over het feit dat Void iemand bewusteloos ge-Smog'd had, dat het even duurde voordat hij zich realiseerde waar dat gegil vandaan kwam. Hij had niet eens gemerkt dat het meisje en een andere jongen de kamer binnengekomen waren. Wacht. Wie was die gillende jongeman? Het duurde even voordat het poké-kwartje viel, maar zodra het gevallen was werd zijn paniek nog erger. De bewusteloze man die voor hem op de grond lag was niet de broer van dit meisje, en dus niet het doelwit dat hij had moeten laten schrikken. "Ik- Help- Sorry- Ik dacht- H-help-" Tyson probeerde uit zijn woorden te komen, maar veel nuttigs kwam er niet uit de mond van de coördinator. Hij moest deze man in veiligheid brengen, naar Eterna City of zo. Daar zou vast wel iets zijn waar ze hem konden helpen, toch? Maar hoe ging hij een bewusteloos figuur van dit huis naar Eterna City verplaatsen? Tyson zelf was bijna net zo gespierd als een slap stuk spaghetti, dus in z'n eentje zou het hem zeker niet lukken. Hij keek naar zijn pokémon, Nya en Belle waren ook niet echt fysiek sterk maar Sparkles zou misschien wel kunnen helpen? Maar hoe ging hij dat dan doen? Misschien dat hij het meisje om hulp zou kunnen vragen? Hij keek het meisje aan met een schuldige uitdrukking op zijn gezicht. "S-Sorry," Zei hij tegen haar met een trillende stem, "Die stomme litwick van me heeft hem vergiftigd, ik moet echt snel hulp vinden voor hem." In ieder geval leek haar broer wel flink geschrokken te zijn...

Hij keek opgelucht maar ook wel een beetje verbaasd op toen het meisje een tegengif had voor dat vergif van Void. In ieder geval zou deze man nu niet meer vergiftigd zijn, maar hij was nog wel bewusteloos. Het meisje gaf heb een object en rende vervolgens snel weg. Zou Tyson hier moeten blijven wachten tot die kerel weer bij bewustzijn kwam? Nee, hoe slecht Tyson zich hier ook over voelde, het zou waarschijnlijk beter zijn als hij niet het eerste zou zijn wat die arme ziel zou zien wanneer ie weer wakker was. Tyson keek naar de pokémon die nog uit hun pokéballs waren, Sparkles en Nya zagen er moe uit terwijl Belle helemaal in haar nopjes was. Natuurlijk was de Ghost-type blij met enge situaties... Tyson was zelf ook wel moe, dus misschien was teruggaan naar zijn kampeerplaats wel een goed idee. Hij gebaarde naar zijn team dat ze hem moesten volgen, en dat deden ze ook. Langzaam en stilletjes gingen ze terug naar de kampeerplek die Tyson in het bos had opgezet. Dit avontuurtje was echt een halve nachtmerrie geweest...
Nou bedankt, Void.