Tales of

Sinnoh

Het zonnetje scheen. De lucht was blauw. Teletubbies kom maar gauw. Een perfecte dag om de akkers van de Daycare School eens te verkennen! Ze had geen les vandaag dus Hayley kon lekker de hele dag buiten besteden. Lilo dribbelde vrolijk voor haar uit. De Minccino was in een bijzonder goed humeur deze ochtend en begon al aardig aan de nieuwe omgeving van de school te wennen. Moana had ze in haar armen, die was niet zo snel op het land, en keek nieuwsgierig om zich heen. Naveen? Die zat ergens nukkig in zijn bal omdat hij niet mee wilde zolang Hayley haar tas niet mee had. Dan maar zo. Hij moest mee want als ze een wilde Pokémon tegenkwamen wilde ze met hem gaan trainen. Ze had gelezen dat Froakie's best sterk konden worden als je maar goed met ze oefende. En een sterke Pokémon konden ze wel gebruiken.

"Wat denk je Moana, misschien komen we wel een Torchic tegen!" zei ze enthousiast tegen haar Phione, terwijl ze over het onverharde weggetje liep die tussen de akkers en verblijven door slingerde. Ze had gehoord dat de vuurstarter super zeldzaam was in het wild, maar hier in de Daycare School wel eens zijn snavel liet zien. Hoe cool zou dat zijn!

Een klein gilletje ontsnapte uit haar mond toen naast haar ineens een schim uit de prullenbak schoot. De deksel rammelde luid en vanuit de bak viel er iets neer op de grond. Lilo sprong geschrokken omhoog en rende toen met omhoog staande nekharen naar haar toe. Hayley keek nog of ze kon zien wat voor Pokémon het was, maar de schim was al verdwenen... Sussend zakte ze door haar knieën om de Minccino op haar schouder te zetten en keek toen naar het voorwerp dat op de rond was gevallen. Oh! Dat was een Lure. Die ging vast goed van pas komen. Met een grijnsje raapte ze het ding van de grond en stopte ze hem in het zijvakje van haar rugtas. Moana klapte blij in haar armpjes. Niemand zag dat die zojuist uit de prullenbank was komen vallen... Toch? Ze keek even vlug om zich heen en zette toen snel haar weg voort.

[Hayley raapt de Pokémon Lure op]

Ze kwam bij de groene weides waar de school een aantal Mareep en Wooloo had grazen, en met een glimlachje leunde ze over het hek om te kijken. Lilo was weer een beetje gekalmeerd van de schrik van net en durfde weer van haar schouder af. Ze nam plaats op de rand van het hek naast haar en keek met wiebelende oortjes naar de schaappokémon in het gras. Moana was ook diep onder de indruk. Er was veel dat de Phione nog niet gezien had van het vasteland. "Ooit hebben wij ook zo’n mooie weide, met allemaal Pokémon die onze Daycare komen bezoeken," mompelde ze dromerig naar de twee. Ze kon het al zo goed voor zich zien... Maar, eerst haar school afmaken. Die diploma in handen krijgen was de eerste stap.

In de verte zag ze een groep Doduo’s rennen. Hayley rilde even bij de herinnering aan haar vorige avontuur met Doduo’s. Dat was maar op het nippertje goed afgelopen. Ze wilde net weer verder gaan lopen, toen er ineens een man op haar af kwam rennen. Verbaasd luisterde ze naar zijn woorden. Oh Arceus nee, niet weer...

Ze slaakte een diepe zucht, wat de man niet eens hoorde omdat hij zo druk bezig was met doorpraten over hoe fantastisch Doduo’s wel niet waren. Nou, als ze zo geweldig waren, waarom leek niemand ze dan in bedwang te kunnen houden? Vluchtig keek Hayley om zich heen, maar ze kon niemand zien die haar eventueel te hulp kon schieten. Ze stond er alleen voor, en ze was nou eenmaal te plichtsgetrouw om de man aan zijn lot over te laten. Doduo of niet.

"Oké... We helpen wel," zei ze toen met enige tegenzin. De man begon breeduit te grijnzen en wenkte haar mee. ‘Deze kant op!’ Het bleek dat de Doduo’s gelukkig niet heel ver van hun verblijf waren gerend, ze hadden zich her en der verspreid om zich te goed te kunnen doen aan de struiken en de bloemen in de tuin. Iets met het gras is altijd groener aan de overkant? Hayley wierp even een blik op de grote bruine vogels en probeerde de angst die ze op voelde komen te onderdrukken. Geen één breeder was bang voor Pokémon, dus zij ging het ook niet worden...

Ze haalde Naveen uit zijn pokéball, die een beetje chagrijnig opkeek omdat ze hem uit zijn dutje had gehaald. "We kunnen iedereens hulp gebruiken," zei ze tegen haar Pokémon, waarna ze weer naar de doduobreeder keek. "Heb jij ook nog een Pokémon die kan helpen?" De man knikte en haalde een schattige kleine Growlithe tevoorschijn. Hij begroette haar met een vrolijk gekwispel. Even vergat ze het Doduo probleem en zakte ze door haar knieën om de pup te aaien. Zo leuk!

Ze gingen aan de slag. Hayley had Moana en Naveen opgedragen de Doduo’s met de aanval Bubble terug naar hun verblijf te leiden. Dat zou het minste schade aanrichten maar hopelijk genoeg zijn om de Doduo’s in beweging te brengen. De breeder ging met zijn Growlithe aan de andere kant van de tuin staan en begon te fluiten en te doen om de Pokémon te verdrijven. Hayley stond achteraan, en samen met Lilo op haar schouders begon ze te roepen en te zwaaien. Het deed niks. De Doduo’s gingen rustig verder met de struiken kaal eten. Ze was nog minder imponerend dan een Pidgey.

Geïrriteerd trok Hayley haar lippen tot een streep en dacht ze na. Verderop zag ze dat de breeder en Moana en Naveen meer succes hadden, er waren al een aantal Doduo’s terug in hun hok. Ze kon niet achterblijven! Langzaam kreeg de jonge breeder een idee en pakte ze Lilo vast. Die keek haar huiverig aan, wat was ze van plan? "Lilo, gebruik je echoed voice!" Ze tilde de Minccino hoog in de lucht en die begon - enigszins tegen haar zin in - te schreeuwen. De geluidsgolven vlogen uit haar bek en de Doduo’s voor hen keken met een ruk omhoog. Ze begonnen te rennen, terug naar waar ze vandaan kwamen en de Growlithe zette meteen de achtervolging in om ze terug het hek in te jagen. Met een grijns bracht Hayley Lilo weer naar zich toe. Haar oren piepten een beetje door de herrie, maar ze was blij dat het gelukt was. "Goed gedaan," complimenteerde ze haar Pokémon, die allang blij was dat ze niet had hoeven vechten. De breeder kwam weer aanlopen en Hayley wierp hem een verwachtingsvolle blik. "Waren dat ze allemaal?"

Er verscheen een grote frons op de man zijn gezicht terwijl hij de koppen achter het hek begon te tellen. Moana en Naveen kwamen ook weer aan gehopt en Hayley knielde even om ze beide een aai te geven. Naveen draaide nukkig zijn kop weg, hij was er niet van gediend dat hij was ingezet om een stel kippen te verdrijven, maar toch verscheen er een kleine glimlach op zijn gezicht toen hij Hayley's hand op zijn kop voelde. 'Ik mis er volgens mij nog één... De leider,' hoorde ze de breeder zeggen. Hayley kwam weer overeind en keek met een moeilijke blik om zich heen. Waar zat die laatste Doduo...

De Growlithe liet een blafje horen en toen zag ze het zelf ook. Een Doduo verderop die haar recht aankeek. Hij schraapte over de grond, slaakte een kreet, en begon er vandoor te sjezen. Terwijl de man terug naar zijn Doduo's rende om die te kalmeren, wist Hayley dat het aan haar was om de laatste terug te drijven. Meteen zonk de moed haar in haar schoenen. Niet weer.

"Moana, Naveen, zorg dat de andere Doduo's niet ontspannen!" zei ze tegen haar Pokémon, waarna ze ook begon te rennen. De Growlithe volgde haar, die had een betere kans de dino kip in te halen dan zij. Gelukkig was het landgoed van de Daycare School voor een groot deel omheind en al snel zag ze de Pokémon staan, voor het hek van de weide met de Mareep en Wooloo's. De Growlithe rende er snel op af en ging aan de andere kant van de Doduo staan, zodat hij met het hek achter zich en Hayley en hem aan zijn zijde was ingesloten. Voorzichtig stapte de jonge breeder er op af. "Hey daar... Rustig maar... We doen je geen kwaad," zei ze op dezelfde kalme toon zoals haar vader altijd zijn Rapidash toesprak. Ze kwam heel langzaam dichterbij. Ze had geen touw bij zich dus ze wist niet hoe ze de Doduo ging vangen, maar misschien als ze hem op zijn plek wisten te houden dat de man zo terug kwam om hen te helpen.

De Doduo bleef gelukkig op zijn plek staan. Hij kon weliswaar over het hek springen als hij echt wilde, maar er leek iets bij zijn poten te liggen wat nu even zijn grootste prioriteit had. Er werd een boze blik op Hayley geworpen, maar die had even geen aandacht meer voor de tweekoppige kip. Met grote ogen keek ze naar het kleine oranje bundeltje in het gras. Och jee, was dat een Torchic? Hij zag er niet zo goed uit. Ongerust wierp Hayley even een blik naar de Growlithe en toen naar de breeder die al aan kwam rennen met een touw in zijn handen. 'Ho nou, heel goed, houd hem maar daar.' Blijkbaar had hij de Torchic in het gras nog niet gezien. "Voorzichtig!" riep Hayley meteen toen ze zag dat hij al met zijn lasso begon te zwaaien. Ze ging snel voor de Doduo staan met haar handen uitgestoken. "Er ligt een Torchic." De man stopte verrast en keek toen naar beneden. Zodra hij de situatie begreep, knikte hij en liep hij toen op een rustig tempo naar voren. De Doduo wapperde even waarschuwend met zijn vleugels, maar liet toen toch toe dat de boer het touw over hem heen deed. Voorzichtig leidde hij de Doduo weg zodat Hayley dichterbij kon komen. Ze knielde bij het kuikentje neer en terwijl ze hem zachtjes toesprak, probeerde ze te zien wat er mis was. Zijn vleugeltje leek niet helemaal in orde. Het lag in een rare hoek ongelukkig op de grond. "Volgens mij is zijn vleugel gebroken," stelde ze toen vast, terwijl ze terug naar de breeder keek. Die had een diepe frons op zijn gezicht gezet. 'Neem hem maar mee, dan kunnen we bij mij thuis eens zien of we hem op kunnen lappen. Ik heb nog wel een spalk en verband liggen.' Hij was als doduofokker duidelijk niet onbekend met verwondingen bij zijn gevleugelde vrienden. Hayley knikte en tilde de Torchic toen voorzichtig op. Die piepte angstig, maar was te moe om tegen te stribbelen. De opperdoduo trok ongeduldig aan het touw alsof hij zeker wilde weten dat alles oké was.

Met het kuiken in haar handen liep ze achter de boer aan terug naar zijn huis. Die stond niet veel verderop van de weide. Hij stopte eerst de opperdoduo weer bij de rest en terwijl hij in zijn handen klopte, wenkte hij Hayley naar de tafel die voor zijn huis stond. 'Leg hem daar maar neer, dan pak ik de spullen.' Opnieuw knikte de jonge breeder en legde ze het kuiken voorzichtig op tafel, waarna ze meteen haar vestje uitdeed zodat hij hier op kon liggen. De man kwam even later weer zijn huis uitgelopen met een verbanddoos in zijn hand en een paar spalkjes.

Hij ging meteen te werk. Misschien wat ruw in zijn handelingen, maar hij leek te weten wat hij deed. Hayley keek vanaf een afstandje gespannen toe. Haar Pokémon waren ondertussen ook weer verzameld en keken nieuwsgierig mee. Ze wilde de boer van alles vragen, maar hield wijselijk haar mond, en hoopte maar dat hij haar straks kon vertellen hoe erg het was.

Het duurde naar haar idee tergend langzaam, maar uiteindelijk gaf de boer een instemmend gebrom en stapte hij opzij zodat ze de Torchic kan bekijken. Ze liep er op af, en zelfs Lilo, Moana en Naveen kwamen dichterbij. Daar lag hij dan, met zijn vleugeltje keurig ingepakt tegen zijn lichaam aan en een spalk tussen het verband zodat het allemaal goed op zijn plek zou blijven. Hayley klapte blij in haar handen. "Wat goed!" bracht ze uit. Het was niet eens haar Pokémon, maar ze kon het onmogelijk over haar hart verkrijgen om zo'n gewond kuikentje te laten liggen. Ze kriebelde de Torchic even liefkozend over zijn kopje en luisterde ondertussen naar hoe de man vertelde dat het vooralsnog goed zou zijn om na een paar dagen naar het pokécenter te gaan om te kijken of alles goed heelde. Huh? Zij? Verbaasd keek ze op en de man haalde zijn schouders op bij het zien van haar vragende blik. 'Ik heb er geen plek voor, dus houd 'm maar,' zei hij simpel. Meteen begon de jonge breeder te stralen. "Dankuwel!" Ze klikte snel een pokéball van haar riem en hield die toen voor het oranje kuiken. "Wil je met ons mee?" vroeg ze toen liefjes. Ze ging de Pokémon niet dwingen natuurlijk, maar hopelijk wist hij dat hij momenteel iemand nodig had die voor hem moest zorgen.

De Torchic keek even met grote kraaloogjes naar de bal. Iedereen keek gespannen toe, zowel Hayley als Lilo, Moana en Naveen. Uiteindelijk leek de Torchic toch een besluit te nemen en pikte hij met zijn snaveltje tegen de bal. De bal klikte open en zoog de kuiken naar binnen. Al snel klonk de metaalachtige klik en verscheen er een grote grijns op de jonge breeder haar gezicht. Ze had hem!

De boer bromde ook even goedkeurend en zei toen dat hij weer terug moest naar zijn Doduos. Hij bedankte haar voor haar hulp en stapte toen weer terug richting de weide. Hayley zwaaide hem uit, wierp nogmaals een blik op de pokéball en wenkte haar Pokémon toen weer met haar mee te lopen. "Laten we snel teruggaan naar de school, dan kunnen we Meneer Antonov vragen of hij nog even naar de Torchic kan kijken." Ze was een beetje bang voor de leraar, aangezien hij nogal streng kon zijn, maar hij had wel heel veel kennis over geneeskunde, dus misschien dat hij nog een blik wilde werpen op de spalktalenten van de boer en haar kon vertellen wanneer ze ermee naar het pokécenter moest. Haar Pokémon knikte en ze begonnen weer te lopen.