Tales of

Sinnoh

Een bericht van Alaric. In elk geval had die, unlike Lucie, wel tijd voor haar na haar verjaardag. Amélie liet een dramatische zucht horen terwijl ze opstond van haar bank. Ze haalde haar lange haar uit de knot, borstelde het een keer, wisselde drie keer van outfit voor ze koos voor een wel erg kort wit jurkje, en werkte zich vervolgens de deur uit, de Dreepy in haar armen zoals het hoorde.

“Als je eenmaal evolueert gaat dit niet meer lukken,” meldde Amélie de Dreepy, welke in complete horror omhoog keek. “Maar dan kun je wel vaker meevechten,” merkte ze op. Hier leek de Dreepy dan weer wel in geïnteresseerd, wat haar in tweestrijd bracht. Amélie wist dat ze het kleine wezentje zou missen, maar man, wat keek ze uit naar de grote Dragapult die Indi op een dag zou zijn.

Amélie, wie zoals altijd rijkelijk laat was, keek een keer rond voor haar blik viel op Alaric en ze tegenover hem plaats nam, voor ze een hairflip deed om haar nieuwe haarkleur te laten zien. Want ze verwachtte eerst een complimentje, uiteraard. Zo ging dat.

Haar haren waren anders. Voor een moment hief Amélie een wenkbrauw toen het erop leek dat het daarbij ging blijven, maar gelukkig realiseerde Alaric zich hoe onacceptabel dat zou zijn. Ze liet hem een glimlachje zien bij het compliment, al had ze die niet echt nodig. Uiteraard wist Amélie dat haar uiterlijk niet te missen was.

Een ei. Het leek erop dat iedereen ineens moeder werd deze dagen. Amélie humde zacht toen Alaric vroeg of zij wist wat erin zat. Op het eerste gezicht was in elk geval duidelijk dat het, hoogstwaarschijnlijk, ging om een steel type. Dit gezien de kleur en general look van het ei. Nu had hij geluk dat, in haar vorige specialisatie, steel types haar ding waren geweest. Dat waren ze nog steeds wel, uiteraard, zelfs al was Selene de enige binnen haar team.

“Een Steel type,” sprak Amélie rustig, al leek er nog een tweede type doorheen te zitten. “Ik zou zo snel niet weten van welke Pokémon,” ging ze door. Het ei leek niet erg zwaar of groot, dus haar vermoedens lagen bij een wat kleiner steel type.  “Mijn verwachting zou liggen op een Aron of een Diglett,” merkte ze op. In het lab had ze flink wat eieren gezien en dit leek op steel en ground of rock. Dat zou uit moeten komen op één van de twee…

Alaric vertelde dat het internet hem niet veel wijzer had gemaakt, wat Amélie deed glimlachen. Het eeuwige gevaar van het internet was immers dat iedereen er maar vanalles op kon zetten. De helft van de informatie was wellicht niet slecht bedoeld, maar het was incompleet of kwam van een incomplete bron, wat voor misverstanden zorgde. Soms vulden mensen ook lege plekken in met verwachtingen, dat was nog veel erger.

Als hij nu al een week met een Diglett aan het slepen was, deed hij die kerel wat aan. “Niet zomaar een Diglett! De Alolan versie,” grijnsde ze, voor ze de Pokémon op zocht op haar Holo Caster. Een Alolan Diglett was een ervaring op zich. Iets andere kleuren met het pluimpje op het hoofd. Amélie swipete om hem de foto te laten zien van een Alolan Dugtrio met hun geweldige blonde hairdo. Geweldig, toch?

Hij ging door over hoe hij het ei had gekregen van iemand die het waarschijnlijk had gejat van een Pokémon. Hoe zielig. Zijn volgende vraag deed haar d’r schouders ophalen. “Ze komen uit als ze er klaar voor zijn. Dat kan morgen zijn, maar ook over een paar weken,” was alles wat ze wist te antwoorden. Het leek enorm te verschillen, immers.