Tales of

Sinnoh

Het alarm van de rangerbasis galmde door het hele gebouw. Een noodgeval. Iedereen moest nu meteen naar buiten. Haastig had Finn zijn rugtas gegrepen en met Ark op zijn schouder en Wolf in in zijn kielzog had hij zich volgens protocol verzameld op het buitenplein. Eerst had hij gedacht dat het misschien om een brand ging. Maar, toen zag hij de ernst op het gezicht van zijn teamleider en hoorde hij buiten de basis het paniekerige geschreeuw van mensen. "Wat is er aan de hand?!" vroeg hij ongerust. Zijn teamleider richtte zich meteen tot de hele groep. Snel legde hij uit hoe er vreemde Pokémon in de stad zijn gesignaleerd met een duistere aura en bloedrode ogen. Hoe ze alles verwoestte, burgers aanvielen, en de overheid alle rangers heeft opgeroepen deze 'Shadow Pokémon' te bestrijden. Ze kregen allemaal een snag ball om zo'n Pokémon te vangen en dan vervolgens naar het lab te brengen in Veilstone City voor onderzoek.

Met een ernstige blik keek Finn even naar Wolf. Dit was serieus. Geen oefening. Er werd een snag ball in zijn handen gedrukt en vrijwel direct daarna werd geroepen dat ze mochten vertrekken. Meteen begonnen alle rangers de stad in te rennen, klaar om hun geliefde thuisbasis te verdedigen. Finn volgde en met een korte fluittoon liet hij Ark de lucht in gaan om op zoek te gaan naar zo'n Shadow Pokémon. Het duurde niet lang voor hij zijn Taillow zag cirkelen tussen twee appartementsblokken. Zowel Wolf als Finn versnelde hun pas en ze sloegen de duisternis van de steeg in.

De steeg liep dood. Voor even leek het alsof hier niets te vinden was. Maar, toen zag Finn de omgevallen containers. En de kapot geslagen ramen. Hij slikte en tuurde in het donker. Waar zit je....

Wolf blafte waarschuwend. Zijn nekharen stonden omhoog. En toen zag Finn de roodgloeiende ogen. Vanuit de schaduwen van de steeg kwam een Mightyena tevoorschijn. Die lege blik, de donkere gloed. Nog nooit eerder had hij zoiets gezien. Verrast deed hij een pas achteruit. Shit. Op dat moment schoot de Mightyena naar voren. Wolf deed zonder twijfel hetzelfde. De Rockruff maakte geen schijn van kans. "Hey! Ga van hem af!" niet van plan zijn trouwe viervoeter vandaag te verliezen, dook Finn op het gevecht af. Er was geen plan. Niet eens gezond verstand. Hij stortte zich zonder na te denken op het woeste beest en trok hem van Wolf af. De Mightyena draaide meteen zijn kop en greep hem in zijn arm, waardoor Finn een kreet slaakte van pijn. Hij viel op de grond en probeerde de hond van zich af te trappen, maar dit zorgde ervoor dat hij zijn tanden alleen maar dieper in zijn huid zette. Hij schreeuwde opnieuw. Ark maakte een krassend geluid en dook op de Mightyena af met uitgestoken klauwtjes. Maar wat kon een kleine Taillow doen?

Vanuit zijn ooghoeken zag hij een fel wit licht. Vervolgens werd de Mightyena met een ongekende kracht van hem af getrokken. Met een grimas van pijn krabbelde Finn overeind en terwijl hij zijn hand op de wond in zijn arm drukte, zocht hij wanhopig naar Wolf. Er was een waas van gegrom en klappende kaken. Twee grote honden die elkaar naar de keel grepen. Het duurde even voor hij besefte dat één van die grote honden Wolf was. Wolf? De pup was geen pup meer. Hij was zelfs geen Rockruff meer. Voor hem stond een volgroeide Lycanroc die de Mightyena grommend tegen de grond drukte. Finn twijfelde geen moment. Hij strompelde naar voren en drukte toen haastig de snag ball tegen de Mightyena. De zwarte hond werd meteen opgezogen en verdween in de bal.

De bal viel met een klik stil in zijn hand. Trillend zakte Finn op zijn knieën. De prachtige grote Lycanroc voor hem snuffelde even ongerust aan de wond op zijn arm en jankte zacht. In zijn ogen zag hij de herkenbare wijze glans. Met een opgeluchte glimlach op zijn gezicht, pakte hij Wolf beet en drukte hij zijn gezicht in de warme dikke vacht. Ja, het was echt Wolf. "Het is oké..." mompelde Finn zacht. Het was voorbij, de Mightyena kon hen niks meer doen. Er verscheen een ernstige blik op zijn gezicht toen hij weer naar de bal en de wond in zijn arm keek. Wat kon de Pokémon bezield hebben dat hij zo meedogenloos aanviel? Hopelijk hadden ze bij het lab meer antwoorden.

Voorzichtig kwam Finn weer omhoog, terwijl hij niet teveel probeerde te letten op het bloed dat langs zijn vingers stroomde. Eerst dat maar eens laten verbinden bij de basis... Dan konden ze daarna wel naar het lab. Hopelijk hoefde hij niet zo’n tetanusprik in z’n bil. Ark was ondertussen op zijn schouder geland en knabbelde even ongerust aan zijn oorlel. "Laten we gaan," zei Finn nog altijd een beetje bevend. Hij stopte de bal weg en drukte de wond met een kerm weer dicht zodat dat het meeste bloed zou stoppen. Voorzichtig begon hij weer richting de basis te lopen, met Wolf nauwlettend aan zijn zijde, klaar om weer zo’n shadowmonster aan te moeten vallen als het moest.