Tales of

Sinnoh

Met een lichte glimlach om zijn lippen keek Chase naar de badge die hij in zijn hand hield en die hij nog maar net gewonnen had. Het was een zwaar gevecht geweest en hij had echt het uiterste uit zichzelf moeten halen om met sommige strategieën aan te komen zetten, maar het gevecht was een succes geweest en het bewijs daarvan hield hij nu in zijn handen. Het feit dat Chloe alles gezien had, maakte het voor de één of andere reden nog beter en hij kon een trotse grijns nauwelijks verhullen terwijl hij de badge wegstak. Hij moest er nu nog zes winnen, maar dat was in elk geval beter dan nul. Hij was ook aan het kijken voor teamuitbreiding, maar hij zou het stap voor stap doen. Hoewel hij ambitieus was, wist hij ook dat de zaken nutteloos laten versnellen geen zin had en dat hij het beter wat rustiger aan kon doen dan dat hij te snel zou gaan en daar later geen profijt van zou hebben. Hij had Flora uit haar bal gelaten en een lichte glimlach kwam om zijn lippen terwijl de Budew van het ene plaatsje naar het andere aan het rennen was, een vrolijke glimlach om haar snoet hebbend. Hij zou Reflecta, Hydro en Zuko er later wel uit laten, als ze allemaal gezamenlijk gingen eten. Speaking of… Zijn blik gleed langs de verschillende restaurants en in gedachten koos hij er eentje uit waar hij kon gaan zitten. Hij begon immers wel honger te krijgen.

Een korte frons verscheen tussen zijn wenkbrauwen toen hij verderop een vrouw rond zijn leeftijd zag naderen met een Alolan Marowak en een Pokémon die hij niet herkende. De Alolan Marowak stak haar bot al op naar Flora en alle spieren in Ace’s lichaam spanden zich aan. Hij wist dat de Alolan Marowak een Fire en Ghost type was en dat zo’n Fire type attack al veel schade aan Flora aan kon richten. Het bot zakte na een opmerking van haar trainer echter al weer naar beneden, maar dat weerhield Chase er niet van om Flora op te pakken en dicht tegen zijn borst te houden. ”Waarschuw me even wanneer je Pokémon besluit om haar bot effectief naar ons te gooien. Dan heb ik misschien tijd om te bukken,” sprak hij droogjes tegen de vrouw tegenover haar, maar iets van afkeuring was wel te horen in zijn stem. Zijn Pokémon waren ook niet altijd de liefste tegen anderen, maar ze zouden nooit een dreigement uitvoeren zonder zijn toestemming. Daar waren ze te streng opgevoed voor. Flora ontspande hem wat meer door zich tegen zijn borst aan te drukken en Chase liet de spanning tussen zijn schouders verdwijnen terwijl hij dichter stapte.

De waarschuwing volgde al snel en Chase, die de nijdige blik in de ogen van de vrouw op had gemerkt, vond dat hij er goed aan deed om de wijze raad op te volgen. Hij bukte dan ook naar de grond toe terwijl hij Flora dicht tegen zich aanklemde en keek kalmpjes toe hoe het bot over zijn hoofd heen vloog en even later als een boemerang weer terugkeerde naar de Alolan Marowak. In tegenstelling tot de chick achter hem was Chase niet iemand die zich door woorden of acties liet provoceren en het feit dat de chick zo’n kort lontje had om dit al te doen, zei meer over haar dan over hem. ”Bedankt voor de waarschuwing,” merkte hij dan ook koeltjes op toen hij weer omhoogkwam. ”Goed om te weten dat er zo’n aardige mensen op de wereld bestaan.” En met die woorden en met zijn hand in een droge groet over zijn schouder naar haar opgestoken, waarbij hij Flora handig ondersteunde met één arm, draaide hij zijn rug naar haar toe en begon van haar weg te lopen. In dit soort drama had hij geen zin.