Tales of

Sinnoh

Ace had niet echt een reden om hier te zijn. Hij nam aan dat hij het zat was om in de basis rond te hangen terwijl Finn waarschijnlijk op één of andere missie was en hij was dan zelf ook maar ergens naartoe gegaan. Dat ergens was toevallig Solaceon Town geworden en hij had alweer bijna spijt dat hij het gedaan had, want een eindje verderop stond een kerel samen met een huilend meisje aan zijn arm naar een Litten in een boom te kijken. Ace richtte zijn ogen ten hemel, liet zijn Fletchinder tevoorschijn komen en knikte naar de Litten. Ook Jaws werd uit zijn bal gehaald en de Shiny Feraligatr liep met theatrale passen, waardoor de grond licht begon te schudden, naar de boom toe, waar hij met een grijns naar boven keek. Avian liet de Litten voorzichtig zakken en Jaws pakte de Pokémon aan, waarna hij die met een trotse grijns, alsof hij het helemaal zelf had gedaan, naar het meisje hield. Ace kwam dichterbij en trok een gezicht toen het meisje de Litten aannam en zich naar hem omdraaide, waarna ze haar gezicht huilend tegen zijn been duwde nadat ze op hem af gerend was. ”Ga terug naar je moeder,” gromde Ace tegen haar nadat hij haar een klopje op haar hoofd had gegeven, hopend dat ze hem los zou laten. Gelukkig deed ze dat inderdaad, maar in plaats dat ze naar haar moeder terug rende, liep ze terug naar de kerel tegenover hem en leunde tegen hem aan. ”Ik niet weten waar mijn moeder is,” volgde er toen en Ace wierp de jongen een blik toe alsof het allemaal zijn schuld was. Kon hij hier niet mee dealen?

Zo, was hij daar ook weer vanaf. Hij wilde net zijn handen in zijn zakken steken en Jaws en Avian wenken ten teken dat ze weg konden gaan toen hij de jongen door zijn knieën zag zakken en tegen haar zag praten. En toen kwam het volgende. Als blikken konden doden, had de jongen nu morsdood op de grond gelegen. Hij wilde zijn kraag nog naar zich toetrekken zodat het insigne, dat duidelijk aantoonde dat hijzelf van Crescent Moon was, kon verbergen, maar dat zou nu toch al te laat zijn. En net op dat moment draaide het meisje zich naar haar om en de wereld was echt zo oneerlijk, want ze wist niet waar haar moeder was en haar spraakgebrek mat zichzelf aan die van een kleuter van vier, maar ze wees wel met haar vingertje naar zijn insigne en vroeg zich luidop af of hij haar dan misschien kon helpen. Ze kwam weer van de man voor haar naar hem toe gerend – Ace hoopte voor haar ouders dat dit geen slechte voortekenen waren van hoe het gedrag van het meisje zich later zou evolueren als ze ouder was, als ze van de ene naar de andere jongen huppelde – en pakte Ace’s hand vast, die een gezicht trok alsof hem zojuist was verteld dat hij een Ariados mocht opeten. ”Jij mij helpen,” besloot het meisje toen, alsof het in Ace’s hoofd ook al een mentaal uitgemaakte zaak was. Nou, dat was het dus niet. Hij boog zich dan ook naar voren, pakte het meisje met veel afgunst op zijn gezicht op en trok een nog viezer gezicht toen ze haar mollige armpjes om zijn nek heen legde. Kon iemand hem alsjeblieft neerknallen? Maar goed, hij moest wel in zijn rol blijven. En dus liep hij met overdreven, theatrale stappen naar de man tegenover hem toe en schikte het meisje zo zodat ze de man aan kon kijken. ”Ah, maar wist je dat deze meneer een heel belangrijk onderdeel vormt van onze organisatie? Juist omdat hij geen insigne draagt, is hij de belangrijkste van ons allemaal.” Het meisje was met grote ogen naar de man tegenover hem aan het kijken en Ace ging verder. ”Het is juist daarom dat deze man meer geschikt is om je moeder te vinden dan wij allemaal.” Vervolgens stak hij het meisje uit en duwde deze zowat in de armen van de man tegenover hem. Hier, jouw probleem. Niet het mijne.

Ondanks dat het meisje haar armpjes uitstak naar de man tegenover hem en het voor Ace al half en half besloten was dat dit niet meer zijn probleem zou zijn, bewees de man anders toen hij één of ander verhaal opstak en vervolgens met een lulverhaal kwam aanzetten dat hij de moeder van het kind zou gaan zoeken. Yeah right. Ace herkende een leugenaar als diegene zich recht voor zijn neus bevond en als de man één ding niet ging doen, dan was het wel de moeder van het kind zoeken. Jaws en Avian stonden er allebei bij te kijken alsof ze het probleem niet goed snapten en met een rol van zijn ogen liep Jaws met theatrale stappen naar voren, waarna hij het kind tot Ace’s grote verbazing overpakte. En alsof Arceus hem voor één keer in zijn leven goedgezind was, hoorde hij een meisjesnaam geroepen worden. Aangezien het kind in Jaw’s armen wild begon te bewegen, nam hij aan dat het de naam van dit mormel was en hij zuchtte opgelucht. Hij gaf een knikje aan de vrouw toen deze hem bedankte, maar er waren dwingendere zaken voor nu. Hij nam dan ook gauw afscheid van de vrouw waarna hij Avian en Jaws met zich mee wenkte en de achtervolging van de man inzette. Hij was hier echter niet voor small talk en met een beuk van zijn schouder tegen die van de man liep hij langs de kerel heen, zijn blik over zijn schouder naar de man werpend. ”De moeder van het kind is gevonden, dus je kunt stoppen met zoeken,” sneerde hij de man op een sarcastische toon toe, waarna hij zijn handen diep in zijn zakken stak en nonchalant weer verder liep, zijn blik naar voren richtend. Als er één hier het laatste woord zou hebben, dan was hij het wel.

Jaws en Avian wisselden een blik met elkaar uit nadat Ace’s schouder vol tegen die van de man voor hun gebeukt was. Avian rolde met zijn ogen, maar Jaws’ ogen begonnen juist op een geïnteresseerde manier te glinsteren. Hij had zijn trainer tot dusver enkel kil, nors en bot meegemaakt, dus het was vrij interessant om hem eens zijn koelte te zien verliezen. Ace bleef stilstaan toen de kerel zijn opmerking maakte en draaide zich om, waarna hij zijn rode ogen strak op de kerel vestigde. Zijn blik gleed kort over de man heen, beoordelend of de man een uitdaging zou vormen in een vuistgevecht of niet. Hij was groter en ook ouder dan Ace, maar dat wilde niet altijd veel zeggen. Ace had tegen mannen van eind dertig gevochten die hem niet hadden kunnen verslaan en hij was er vrij zeker van dat dit achterlijk joch geen uitzondering vormde. ”Blijf vooral zo doorgaan en je zult er achter komen of ik echt zo braaf ben als je denkt,” gromde hij geïrriteerd naar de kerel, zijn rode ogen dreigend naar hem richtend. Nee, hij deinsde niet terug voor een uitdaging. Avian liet een zucht ontsnappen en vloog naar de dichtstbijzijnde boom om daar even uit te gaan rusten, zijn ogen half dichtgeknepen terwijl hij van zijn trainer naar de man keek. Jaws hield hun beiden in de gaten, een grijns om zijn lippen terwijl hij haast geamuseerd zijn blik naar de kerel richtte. Als het vechten zou worden, zou hij het maar wat graag willen aanschouwen, dat was één ding dat zeker was.

Ace trok zijn wenkbrauwen weinig onder de indruk zijnde omhoog toen de man zijn armen over elkaar heen sloeg en daarmee ook aantoonde dat hij spieren had. Mooi voor hem, hij kon een taart gaan kopen om het te vieren wat Ace betrof. Ace had zelf ook een mooie verzameling aan spieren, al zat dat wel verborgen onder zijn shirt en zijn vest omdat hij er echt niet echt mee te koop liep. Het probleem met veel mensen was dat ze hem onderschatten en dat ze dat juist niet moesten doen, maar daar zou dit stumpertje wel achter komen als hij zo door zou blijven gaan. ”Omdat ik plezier haal uit het verrichten van een goede daad, zie je dat niet?” vroeg Ace op een redelijk monotone toon aan de man, zijn wenkbrauwen weer ophalend. Daarna haalde hij zijn schouders op. ”Omdat het me voldoening geeft als ik opnieuw een bot hoor kraken van de zoveelste dief of mishandelaar. En om de wereld een betere plaats te maken. Op mijn manier, that is.” En daar waren zijn mede rangers het niet altijd mee eens, al had hij van Finn nog niet veel klachten gehoord over zijn aanpak. Hij had al mee mogen maken dat de man zelf ook wel van een ruige aanpak hield als het nodig was en dat was iets waar Ace wel mee op kon schieten. Dat ze een kamer deelden, maakte dat alleen maar gunstiger. ”En wat doe jij in het dagelijkse leven, buiten anderen hun dag vergallen?” vroeg Ace op een kille toon aan de man, zijn rode blik strak naar de kerel richtend.