Tales of

Sinnoh

Nestor informeerde hem dat hij inderdaad een trainer was. Ah, een trainer. Het meest nutteloze vak dat Spencer maar kon bedenken. Je zette twee pokémon tegenover elkaar en vroeg ze dan elkaar helemaal de hell in te slaan. Zeer beschaafd.. Spencer moest er niet veel van hebben. Hij merkte echter dat Nestor zijn alcoholtoleratie nog lager was dan Spencer dacht. Het was praktisch niet bestaand. Hij vroeg hem zelfs of het gedraai normaal was. Daar moest Spencer had om lachen. Hij gaf zijn jonge, vreemde vriend een klap tegen zijn schouder en zei joviaal: “Welkom bij de club, homie,” Zelf vond hij het nou ook niet bepaald een fijn gevoel maar zo lang hij op een barkruk zat en maar gewoon toe gaf aan de verleiding om meer drank te consumeren, zat hij er niet mee. “Maak je geen zorgen uiteindelijk gaat het wel weg!” Vertrouwde hij hem toe. Als hij eenmaal van zijn stokje zou gaan, dacht Spencer. “Je bent niet erg slim, hé?” Flapte hij eruit zonder dat hij zich kon inhouden.  

Op zijn beurt was het Nestor die Spencer van repliek diende met een gelijke, bijtende reply. Spencer keek op van zijn glas en fronste maar was niet beledigd. In tegendeel. Hij haalde zijn schouders op met een brede grijns. "Klopt!" bevestigde hij joviaal. "Daar sla je de spijker 'm op de kop." Hij keek zwijgend toe hoe Nestor vervolgens een tweede drankje bestelde. Hij hield zijn eigen blik na een tijdje gepast gericht op zijn eigen glas zodat hij Nestor minder de indruk gaf dat hij hem stil aan het veroordelen was. Tja, dat deed hij ook wel een beetje. Hij wenkte de barman ook en gaf een flauw knikje naar zijn eigen glas en al gauw stonden er weer twee volle glazen voor de mannen. "Dus, woon je hier in de buurt?" vervolgde hij over het harde gebonk van de muziek heen. Vanuit zijn ooghoeken wierp hij Nestor een schattende blik en nam hij nog een slok van zijn eigen drankje.  

Nestor leek enigszins moeite krijgen om goede zinnen te vormen en Spencer moest daar wel om grinniken. Hij benijdde de arme kerel niet. Hij was al lang blij dat het hem zelf dubbel zoveel drankjes kostte om het te gaan voelen. Maar moest hij daar wel trots op zijn. Hij knikte bedachtzaam terwijl Nestor uitlegde dat hij een trainer was en geen coördinator. Als Gligar zijn enige pokémon was, dan wenste Spencer hem veel geluk.. Spencer’s ogen volgde Nestor zijn hand afwezig elke keer als hij weer een slok van zijn drankje nam. Het leek haast automatisch te gaan. Ik bezoedel hem.. dacht hij met een halve seconde aan heldere realiteit. Nestor keek Spencer aan en bewoog zijn vinger roterend terwijl hij vroeg of het normaal was de effecten van alcohol te voelen. Spencer barstte in lachen uit. “Dat kun je wel zeggen!” bulderde hij. “Dat is alleen maar goed. Het is zelfs heel lekker. Als je je rot voelt hoef je alleen maar een klein beetje te drinken en vóila, je avond is weer goed!” De ochtend erna niet maar dat zei hij er maar niet bij. Hij gaf hem een klap op zijn schouder. “Geen zorgen, het gaat vanzelf weer weg- als je niet te veel meer drinkt..” besloot hij toch maar erbij te zeggen zodat Nestor zelf mocht kiezen of hij nog meer alcohol wilde nuttigen of niet. Spencer nam nog een paar slokken van zijn eigen drankje en wenkte toen de barman. “Wat te eten graag,” bromde hij. De barman verdween onder de toonbank en toverde toen een klein schaaltje met tapas gerechtjes tevoorschijn. Spencer knikte en schoof het dichter naar Nestor. “Hier, eet wat.. dat helpt ook,”

Nestor bleek geen kieskeurige eter. Hij griste een vreemd vormig hapje van de plaat af en greep al naar de tweede terwijl hij de ander nog niet eens door zijn keel had. Spencer grinnikte achter zijn drankje. Het deed hem goed om de ander wat ontspannender te zien. Toen ze elkaar net hadden ontmoet kwam hij Spencer voor als een halvegare die geen greintje assertiviteit bezat en even veel interessante kwaliteiten bezat als een zak meel. Zo zag hij maar weer.. alcohol maakte elke gelegenheid beter. Hij keek verrast op toen Nestor hem een bedankje schoot en van wat hij kon zien meende de witharige man dat oprecht. Uit het veld geslagen keek hij de ander een paar tellen aan voordat hij zich herstelde. “Geen dank, beste kerel,” zei hij overdreven pompeus. “Ik zag de vreselijke status waarin je verkeerde en heb ingegrepen!” hij dronk de laatste beetjes van zijn glas leeg en voelde hoe zijn hoofd onaangenaam tolde. De hongerige blikken die Nestor op de dansvloer wierp ontgingen hem niet.. hij gniffelde en keek Nestor weer aan. “Nou, ga ervoor! Wist je niet dat alcohol ervoor zorgt dat je veel beter kan dansen dan anders? Zelfs iemand zonder enig greintje danstalent wordt een spectaculaire danser met alcohol achter zijn kiezen!” Spencer voelde de alcohol zelf wel maar wist dat als hij op zou staan, om iets stoms te doen als dansen, hij waarschijnlijk om zou vallen en de club kruipend zou moeten verlaten. Dus liet hij die deugd over aan Nestor. Hij zag er naïef genoeg uit om ‘t te geloven ook..