Tales of

Sinnoh

Capuchon diep over zijn hoofd gestoken, handen diep in zijn zakken. Zo liep Spencer naar buiten de schemering in. Hij trok de deur van de koffietent dicht, sloot die af en stak de sleutel in zijn zak. Met zijn handen diep in zijn zakken liep hij in de richting van zijn huis. Zijn groezelige appartement, wat eigenlijk meer een kelder was dan wat anders, lag in een van de armste wijken van Jubilife. Hij had geen geld voor iets beters maar dat kon hem weinig schelen. Hij had een dak boven zijn hoofd en beter nog, een plek waar geen mens hem ooit lastig viel. Hij was inmiddels gewend aan het gespuis dat er rondspookte. Hij was immers zelf onderdeel van hen.

Langzaam waren de sportscholen, cafe’s, theaters en muziekhallen verruild voor aftandse appartementencomplexen met smerige bakstenen, goed afgesloten deuren en dichtgeschroefde ramen. Spencer voelde dat er regen in de schemering hing. Hij kwam abrupt tot stilstand toen hij een keiharde knal uit een steegje hoorde komen. Geïnteresseerd liep hij op het geluid af om te zien welke arme zielen nu weer met elkaar op de vuist gingen. Helaas was er niet veel interessants te vinden. Hij bleef dus ook bij in opening van het steegje staan. Van achter viel het felle licht van een straatlantaarn op hem neer en wierp een lange schaduw het steegje in. Spencer trof daar echter een man aan vergezeld door een Houndour en een Elekid. Spencer’s pokédex piepte. Ah, hij zou zometeen die twee maar eens moeten  scannen. Behoedzaam lliet zijn ogen op de omgevallen container vallen. “Op dit uur een steegje opnieuw inrichten in deze ongure buurt kan ik je niet aanraden,” zei hij droogjes.

Spencer zoog op zijn lip en trok een geamuseerde wenkbrauw op bij het horen van zijn onvriendelijke toon. Hij durfde te wedden dat de jongen vast heel veel vrienden had. "Nou, nou, wat een vijandigheid!" Verzuchtte hij pruilend. "Vanwaar de haast? Het is laat. Er is niemand op straat. Waarom zulk selectief geweld tegen willekeurige containers?" Als de ander niet zo bits had gereageerd had, zou Spencer hem waarschijnlijk gewoon hebben laten lopen. Maar een situatie als dit kon hij niet voorbij laten gaan. Zijn pokédex piepte manisch in zijn zak ten teken dat hij de Houndour en het rechtop lopende gele geval zou moeten scannen maar dat kwam later wel.

Spencer trok zijn wenkbrauwen op en trok een verbaasd gezicht. "Jij, Crescent Moon?" Hij schudde zijn hoofd en leunde tegen de hoek van het steegje aan. "Poeh, dan schrapen ze wel over de bodem van het vat als ze mensen zoals jij aannemen. Moeten leden van Crescent Moon niet- tja.. klantvriendelijk en behulpzaam zijn? Jij komt op mij over als een norse Tauros," Verklaarde hij schouderophalend, een sigaret tussen zijn lippen stekend die hij uit zijn jaszak had gevist. "Maar hee- laat mij je belangrijke werkje niet onderbreken. Als jij het niet was die de container een rotschop verkocht, is diegene verantwoordelijk misschien nog wel dichtbij." Stating the obvious, maar goed hij had weinig anders de doen dan hier rondhangen.

De lange man was er niet helemaa op voorbereid dat de ander plotseling de ruimte tussen hen in zo snel verkleinde. Toen hij de sigaret genadeloos tussen zijn lippen uit griste en die achter zich gooide keek Spencer hem verstoord aan. Spencer’s wenkbrauwen schoten bijna zijn haarlijn in toen de man ook nog eens hem ervan beschuldigde niets uit te voeren heel de dag. Een gedurfde claim nadat hij hem pas vijf minuten kende en geen idee ervan had wat Spencer overdag uitvoerde. Het was bijna alsof hij zomaar iets zei om hem te beledigen! Poh, de ironie! Spencer verruilde zijn verbaasde uitdrukking om voor een scheve grijns en viste een tweede sigaret uit zijn zak, al stak hij deze niet aan en legde hij die achter zijn oor. Hij zou ‘m later wel oproken als die zuurpruim niet meer keek. “Oei, gevoelige snaar geraakt?” vroeg hij met een duivelse grijns. “Het raakt me wel dat je zoveel waarde aan mijn mening hecht in deze situatie. Wat ik zou doen? Hm-” Hij dacht even na. “Tja, misschien die twee daar de omgeving eens laten onderzoeken? Wat het ook is dat die container verschoof, het is nu weg. Of blijf lekker knus bij mij staan. Dat mag ook,” voegde hij eraan toe met een veelbetekenende blik op de ander. Hij hield zijn handen even omhoog alsof hij zich overgaf toen het gegrom van de Houndour aanzwol, maar bleef de ander recht aankijken zonder vrees.

De jongen duwde zich langs Spencer heen met een harde beuk tegen zijn schouder. Hij werd tegen de muur aan geslagen en keek de ander met hoog opgetrokken wenkbrauwen na. Tjee, wat een heethoofd, dacht Specer droog. Een plotse gil snerpte door de kille nacht heen en meteen waren zowel hij als de jongen en zijn pokémon alert. Hij keek om zich heen om te kunnen zien waar dit geluid vandaan was gekomen maar hij zag niets. Moest hij gaan kijken wat er aan de hand was? De ander had weinig tijd nodig om te beslissen. Puur om de ander nog wat extra dwars te zitten, rende hij langs hem heen en gaf hem in het voorbijgaan ook een dreun tegen zijn schouder. "Waar wacht je op? Jij bent hier de Crescent Moon niet ik!" riep hij over zijn schouder terwijl hij achter de pokémon van de man aanrende. Hij volgde hen op een afstandje tot ze een paar straten verder om de hoek verdwenen. Hij rende hen achterna en stopte om te zien wat de bron van het gegil was geweest.

Drie zwaar dronken mannen stonden om een vrouw heen en hadden hun handen op plekken waar die niet hoorde te zitten. De witharige jongen was langs Spencer heen gerend en was al op de eerste de beste vent gedoken, hem ruw wegtrekkend van de vrouw. Spencer bleef op de hoek van de straat staan en hief zijn handen ontwijkend op toen één man hem nog een dreigende blik toewierp. Toen hij merkte dat Spencer aanstalte maakte om weg te gaan, richtte hij zich op de witharige man. De man die op de grond lag die gaf de jongen een trap tegen zijn achillespees en hij ging onderuit. Geamuseerd leunde Spencer tegen de straathoek, stak zijn sigaret op en keek toe hoe de overige twee mannen zich naar de witharige jongen keerde. De vrouw die bij hen was greep haar kans en rende er vlug vandoor. Spencer zonk terug in de schaduwen en besloot om eens lekker van zijn sigaret te gaan genieten en zich niet te bemoeien met wat er voor hem gebeurde.

Spencer keek tussen half dichtgeknepen ogen toe hoe de witharige man en zijn pokémon erin slaagde de mannen enigszins af te weren. Uiteindelijk strompelde hij weer in Spencer’s richting, wie een kleine grijns niet kon onderdrukken. Hij vond het prachtig dat die stomme blaaskaak eindelijk een beetje van zijn hoge paard werd afgestoten. ‘Ben ik even blij dat je geen collega van me bent,’ zei de ander. “Idem dito,” kaatste Spencer terug. Te oordelen aan het vertrokken gezicht van de man had hij flink wat pijn. Nice. Spencer keek de ander quasi beledigd aan toen hij suggereerde dat de vrouw het niet gered had als alleen Spencer in de buurt was geweest. Tja, daar had hij waarschijnlijk gelijk in. ‘Dus als ik er niet was geweest, had je gewoon gestaan en had je toegekeken?’ Spencer haalde zijn schouders op. “Je scheen het prima onder controle te hebben.” zei hij verveeld. Die moraalridder moest misschien wat harder tegen zijn achillespees geschopt worden, vond Spencer. “Nou, gaan we nog uitzoeken wat die klap heeft veroorzaakt daarstraks of wil je eerst de hele stad afzoeken om mensen te redden?” sneerde hij en hij duwde zich van de muur af, nam nog een trek van zijn sigaret en ging liep werktuigelijk weer terug in de richting waar hij en de witharige man elkaar ontmoet hadden. Hij mocht zelf weten of hij volgde of niet. Als hij dat niet deed, kon Spencer mooi de hoek om en naar huis.