Tales of

Sinnoh

Oh MUK yes, dit was totally zijn song. Alle Bisharps, luister dan: ugh. De lyrics, de poetry in ieder woord over de tragedie van kalverliefde in een vluchtige jeugd. De filosofische intro sentence die stof tot nadenken gaf. Daarna zong die frisse K4-groep over het leven zelf op een vrij moeilijke passief-agressieve dans en dat was toch het hoogtepunt van alles in existentie? Ja. En uiteindelijk: 'C'est la vie'. Oh man. Het ontroerde hem. Hij voelde zich in het geheim ook meteen helemaal in zijn topvibes, 100% legits. Op maximaal volume ermee, doe maar. Het piepkleine rode autootje stond geparkeerd langs de stoep van een vrij drukke winkelstraat in Jubilife City, op het eerste gezicht totaal onopvallend - maar het transformeerde spontaan tot een mobiele boombox die al gauw stond te beven op zijn wieltjes. De in een roodlederen handschoen gestoken hand van diens eigenaar mepte een aantal keer ritmisch mee op de claxon, op de maat van de muziek. Aanslaande hondachtige Pokémon. Gezinnen die verontrust in een grote boog langs het autootje heen snelden. Een kale Chad tussen de winkelende menigte, die het onderonsje met zijn vriendin staakte om agressief iets te foeteren over asociaal gedrag. Kortom: het zorgde meteen voor heel wat commotie. Vooral doordat de flamboyante bestuurder uit zijn autoraampje ging hangen om verhit terug te schreeuwen, met backup van een vals kafferende Galarian Zigzagoon om zijn hals. "I do appreciate some good music," riep Sylvester breed glimlachend boven de herrie uit, nadat hij zich weer terug in zijn autostoel liet ploffen. Hij tikte het achteruitkijkspiegeltje in een bepaalde invalshoek om een blik uit te kunnen wisselen met een beer van een man op zijn achterbank. "Don't you, Ludo?"
'Da.'
Beste Ludovič. Bijna twee meter aan grote botten en spieren, altijd strak in pak en vooral heel erg intimiderend, met zijn borstelige unibrow en bruuske uitstraling. Niet bijzonder spraakzaam, maar dat gaf niet. De man was een vriend van de familie - wat in dit geval alleen zijn moeder betrof - en hoe anders had hij dat gemeenschap kunnen benutten dan de vent te strikken voor zijn broodnodige, persoonlijke beveiliging? Tegen ruil voor een volle houten krat vodka, uiteraard. En wat deed hij zijn werk toch goed, chapeau. Soms iets té. Kijk, hij zat al laag brommend aan het kinderslot te frunniken om de protesterende herriemakers buiten 'tot stilte te willen manen'. Tsk tsk. "Now, let the simpletons resume on their merry way. I've already corrected them." Het zwaaiende vingertje van zijn voorman en de toon waarop hij werd toegesproken alsof hij een kind was, deed Ludo onder hetzelfde gebrom weer neerzakken tussen een hoop hijgende Pokémon, het leer van autostoelen krakend en het wagentje iets doorzakkend aan de achterzijde. Good boy. Syl inhaleerde ondertussen puffend de lucht door via zijn sigarettenhouder, knippend met een glitteraanstekertje aan het uiteinde van een nieuwe vanillesigaret. Totdat hij het zag: een splosh van violet en zuurstokroze. De stijl, en eigenlijk haar hele voorkomen was anders dan het doorsnee hutjemutje dat sloom voorbij sjokte.

Excentriek. Voyant. Inspirerend

"Quickly, Ludo, give me your phone!" Ongeduldig petste hij met ingeschoven zweep in de richting van de achterbank. Loompjes schuifelde de man met de bovenkant van zijn haar langs het autodak naar voren, een hand als een schoffel geklemd om de mooie Furfrou met Heart Trim op zijn schoot, en de andere een hipper modern ding aanreikend dan het koelkastmodel dat hij zelf in zijn bezit had. Met camera and all, good gracious goomy. De coördinator mepte z'n autosysteem uit en liet zich in een zee van wit bont en pelzen uit zijn Greased Lightning glijden. Zo snel als zijn beenbeugel toeliet, hinkte Sylvester de meid achterna terwijl hij stiekem wat fotootjes van haar probeerde te schieten. Op de voet gevolgd door Ludovič, die al zijn vier hondachtige Pokémon aan de riem meenam. Het was nog best een uitdaging om verschillende angles van haar op camera te krijgen en tegelijkertijd een poging te doen om voldoende afstand tussen hen in te houden. Hoe lang was ze er al? En waarom was ze hem niet eerder opgevallen? Arceus, hij durfde er zijn hele designer-collectie voor in het vuur te kwakken dat dat kwam door het bijzondere agressieve volk vandaag. Verdorie, ze lieten hem ook nooit met rust.  

- Amélie Sioux ♡

De storage van de geleende Holo Caster stond vol met - ja, wat was het eigenlijk? Een vinger over de camera. Een scheve motion-blur Ludo waar vooral zijn adamsappel in volle glorie op stond. Een stokoud vrouwtje dat aardappels aan het schillen was onder een elektrisch dekentje. Een krat vodka die voor de helft leeg was. Sylvester trok een vies gezicht terwijl één vinger alles zonder pardon zo, woppa, naar het icoon van het prullenbakje slingerde. Troep. Useless. Dieptrieste gallery. Maar niet getreurd; hij schoot het wel even vol met opfleurend paars en roze. Het ging hem alleen wel iets te snel hoor, Arceus. Hij hinkelde haast als een driebenige Ponyta in een sugar rush langs de menigte om de dame bij te kunnen houden. Rappe Renate. Al die achterlijke verplichte shuttle run-tests op de middelbare had ze in haar zak gestoken for sure, en hij durfde te wedden dat ze in gracieuze glorie haar rondjes door de gymzaal effortless had voltooid - met maximaal een kleine drup zweet in de naad en een spoor van frisse glitters waarin ze al haar klasgenoten huilend in achter liet. Over de rand van het apparaat glommen Sylvesters sluwe ogen als amethisten, gleden over de vrouw voor hem heen, haar eens beter bekijkend. Een Mawile was aan het bunkeren op winkeltassen. ???  Wat de Foongus? Hij knipperde even en zag nu dat de Mawile winkeltassen droeg in diens bek. En een hele hoop, at that. Zijn we.. rijk?

Très intéressant~
Even inzoomen hur.
M e r d e !

Het had niet veel gescheeld, of zijn hele sigarettenhouder was zijn keelgat in geschoten op het ogenblik dat een platte, smalle kop opeens vol uitvergroot in zijn gezichtsveld verscheen. Ja hup, doe eens opbokken misschien? Drie keer photobomben was wel weer leuk geweest, hé, heel die kiekjes meteen verpest. Nog met een wild nabonzend hart klemde Syl zijn sigarettenhouder weer tussen zijn tanden, pinchde het scherm met twee vingertjes om uit te zoomen - en keek via de camera toen recht in het gezicht van Madam. Ze had zich omgedraaid.. Zomaar, zonder enige aankondiging. En ze trakteerde hem gelijk op een bijdehante opmerking.

Zijn te grote zwart-witte spectator wingtips knerpten over het trottoir toen hij abrupt tot stilstand kwam. Meteen verschoot zijn gelaat wit van kleur, en zijn geglosseerde lippen spleten zich geluidloos een paar keer stamelend van elkaar voordat hij ze weer sloot. Op dat zekere moment stond hij haar eigenlijk meer als een naakt, verlegen schooljongetje via de camera aan te kijken, de Holo Caster stijf tussen beide handen geklemd. "E-excusez-moi?" slaagde hij er uiteindelijk in kleintjes uit te brengen. Ietwat schuw scheurde Syl zijn blik van het schermpje los om deze te richten op de real life-versie van Madam. Caught red-handed hier. Letterlijk; het zweet striemde zijn rode handschoentjes in. Lang in haar blauwe ogen kijken lukte hem niet. In een tirade uitbarsten lukte niet. Iets scherps terugzeggen? Ook dat lukte hem niet. Hij was het niet gewend om met zijn mond vol tanden te staan om iemand die absoluut geen blad voor de mond nam, want.. tja, meestal was hij zelf de persoon die dat blad in zijn mond frotte, als het snoeppapier uit Mamans antieke opbergpotje. Sterker nog: hij voelde zich in een zekere staat van paniek schieten om haar dreigement. Calling for some help. Mon Dieu mercy be with me, non. Hij was geen Pjotr Potloodventer. Hij was niet eens actief in het datingwereldje, for crying out loud.

"I'm.. I'm merely trying to navigate my way through this enormous city -"

Het gestamel was nog nauwelijks over zijn lippen gekomen, of zijn woorden stierven alweer weg; er was namelijk iets of iemand achter de jonge vrouw dat zijn aandacht had getrokken, iets waar zijn blik langzaam naar was afgedwaald en dat zijn ogen nu vulde met totale verbijstering. Een shiny Houndour draafde doodleuk langs de winkelraampjes; een riem als een mooie wimpel achter hem aan slingerend. Een aantal andere Pokémon volgden de shiny in zijn kielzog. Zijn Pokémon. Ludo?! For Munnafugging Muks sake - ONE job. You had one job. Driftig zijn uitpiepende stropdasje terugdouwend in zijn gilet, maakte Syl al woedend aanstalten om zich in een ruk om te draaien en zijn lapdog de volle laag te geven. Dat zou hij hebben gedaan - in een snelle reactie had hij al gegraaid naar een Pokéball uit zijn zak, met het plan om meteen erna Armani terug zijn bal in te zenden - als er niet vanuit het niets iets logs en groots tegen hem was opgebotst. Wat er toen volgde ging veel te snel voor hem. De stem van Ludo bromde ergens boven hem een verontschuldiging terwijl hij zowat heel zijn geraamte uit zijn smalle lijf gebeukt voelde worden. Hij hoorde zichzelf nog iets schreeuwen ("I'm going to kill you!"), maar het was al veel te laat. De collisie wierp Sylvester in zo'n kracht naar voren dat hij zichzelf op moest vangen. Het eerste dat zijn handen vonden: de smalle schouders van Madam. *In een waas van wit bont en pelzen tuimelde Syl tegen haar aan, slokte haar op in z'n jassen als een rare, uit de kluiten gewassen angstaanjagende harige vogel. Pas nu hij over haar heen lag, met z'n lichaam het hare tegen de stoep forcerend, in samenhang met de getrokken Pokéball en zijn woorden - kwam hij tot de realisatie dat het eigenlijk eventueel, best wel, heel erg - goed mis was. "Please -" Koortsachtig begon zijn hoofd hevige schudbeweginkjes te maken, en er lag een haast smekende ondertoon in de woorden die volgden tussen zijn hijgende ademhaling door. "Please don't scream?"  

* vanaf dit stukje moet je maar even kijken of je hier wil volgen ivm met powerplay ^^

Blauwe ogen staarden groot en angstig naar hem op, en fonkelend op het oppervlakte van die poelen - Mon Dieu. Maar ook in zijn lila ogen blonk een hint van vochtige lijnen op zijn onderste oogleden. Wat wilde hij haar graag duidelijk maken dat hij haar hier niet midden op klaarlichte dag had willen Becky lemme smash-bearhuggen, dat hij compleet harmless was op dat gebied. Maar.. maar hoe? Met een betrokken gezicht wist hij niets anders te doen dan op haar neer te staren, zoekend naar woorden die in zijn keel bleven stokken. Het enige dat over zijn licht trillende, geglosseerde lippen kwam, waren de kort uitgestoten ademteugjes die lokken van paars en roze uit haar gezicht bliezen. Rusteloos schraapten Sylvesters leren handschoenen intussen aan weerszijden van haar hoofd over de tegels, klauwend uit onmacht en - ergens ook al wel uit een soort aanvaarde verslagenheid. In zijn paniek wist hij zich totaal geen houding meer.

De uitdrukking op het gezicht onder hem veranderde. Een frons. Ogen die zich verwijdden. Haar mond die nu open hing, vast en zeker klaar voor een hoge gil die door merg en been zou gaan. Syl kneep zijn ogen al dicht, voorbereidend op een klets tegen zijn kaak of een knietje in vorstelijkere delen. Maar dat kwam er niet van. Hij wist niet of hij daar nu blij mee moest zijn of niet. Misschien was zoiets beter geweest om hen beide uit deze positie te halen. In plaats daarvan zette ze haar beide handen af. Met een hees 'yesyesofcourse' tussen neus en lippen door, drukte hij zich haastig omhoog op trillende armen en krabbelde van haar af, van haar vandaan, alsof het hem moeite kostte om al zijn bont mee te slepen. Pas nu merkte hij de omgeving op: het lage volk dat gesprekken staakte, anderen die waren blijven staan. Was er al iemand aan het filmen? Gingen ze al viral met een filmpje onder de titel 'Furguy assaulting innocent girl in Jubilife City?' Alle social justice warriors, hij kon ze zich al voor zijn geest halen, luid snuivend langs de pokkels in hun neus achter een stoffige PC met een bak chips en een sixpack Mountain Dew in de kelder van hun moeder. Literally have their cheetos dust-hands on their keyboards already, they cannot wait. Dít - het kon hem zijn hele imago kosten. Alles waar hij naartoe had gewerkt, in één klap weg. En door wie?

"You.." Even leek het erop dat hij naar de zweep zou grijpen aan zijn gordel, zich in een ruk om kon draaien om alsnog een tirade te botvieren op de jonge vrouw achter hem.

Zijn hobbelende, ferme pas bracht hem echter in één rechte lijn naar de reusachtige man achter hem. Het volgende moment had hij meer iets weg van een stuiterende pluisbal toen hij zich in een goed gericht sprongetje van de grond af lanceerde, anders kon hij d'r niet bij. "You - dumb - thick-skulled - protein-pumped, morgue-born mannequin - downgraded poor excuse - Machampus homo sapiens steroidus. Are you - totally off your maracas - I'm going to - I'm- going -" Het genadeloos afranselen van zijn bodyguard bracht Syl in een totaal ademtekort in zijn eigen drift, en hij moest met een hand vastklampend aan zijn borst hijgend steun zoeken tegen de buik die hij op dit zekere moment heel graag open wilde halen. Zijn hart leek vijf treden over te slaan in zijn borstkas, de adrenaline zette zijn lichaam in een overdrive waarop zijn hoofd en longen op achter liepen. De aders in zijn voorhoofd oogden dik en kloppend dat ze op knappen dreigden te staan, zijn gelaat kreeg een ongezonde dieprode kleur. Nog nooit eerder was hij zo ziedend geweest als dat hij nu was. Want als puntje zo nodig bij paaltje moest komen, dan - dan was hij onschuldig in deze hele zaak en mocht iemand anders even volunteren als zondebok. Welkom bij de cursus 'je problematiek adequaat op een ander projecteren', deel 1 van 43. Veel leek het Ludo niet te doen; hij deinde wat sullig mee als een stijve boksbal op de meppen, een beetje triest neerkijkend op het geval dat zo onvoorspelbaar in een Hangry Mode Morpeko transformeerde.

Maar met een reflex en snelheid die verbazingwekkend was voor zo'n grote gast, schoot hij opeens naar voren om één van de her en der neergestrooide winkeltassen van de stoep te grissen en deze de lucht in te keilen, in de baan van het bot dat in rap tempo als een vurige boemerang op het zwart-wit gekleurde blazoen kwam af gesuisd. Er klonk een pang vlak achter hem die Sylvester letterlijk ineen deed duiken, neervallend richting de stoep, zijn handen beschermend over zijn hoofd geslagen. Stukjes vlies en stof van wat er over was gebleven van de tas en diens inhoud, dwarrelden nog nafikkend omlaag terwijl hij daar op zijn achterste zat. Wijdbeens, beduusd knipperend naar iets dat tussen zijn benen bibberig begon te ontspruiten op de zoom van zijn jas. Het begon al veel te snel om zich heen te grijpen, sidderend een weggetje te banen in de richting van zijn broek, het werd te heet en - "L- Ludo! Vuitton?!" Meteen probeerde hij zich wild uit zijn jas te wurmen, nietwetend wie hij eerst om hulp moest roepen. "Do something-" De trillende coördinator schuifelde op handen en knieën tussen de benen door van zijn bodyguard. Veilig. Weg van het gevaar.

De Galarian Zigzagoon die in rustige, normale situaties als zijn levende sjaal fungeerde, was in alle chaos weggesprongen. Tussen een paar vuilnisbakken kwam Vuitton als een opwindbeestje weer aangedribbeld. "Hurry, put it out! A Sand Attack or anything - I don't care, but put it out!" snerpte Syl zijn partner-Pokémon scherp toe. Even draaide het zwartwitte beest een klein rondje om zijn as, wiegde heen en weer op zijn poten - snuffelde - en waterde toen eens even een goede dikke straal over het vlammetje heen; het vuurtje weliswaar dovend, maar de dure dure jas daarmee ook doordrenkend. De verzochte Sand Attack volgde meteen daarna - in de richting van de Marowak. En binnen de kortste keren stond zijn slap excuus voor een 'Mon dreigend tegenover die van Madam, in een gestarte battle waar hij niet zijn toestemming voor had gegeven, noch op had gerekend. Onder Ludo's oksel door wierp hij Madam Pastel nog een ellendige blik toe, voordat hij de brede gorilla-arm van zijn beschermer tegen zijn torso forceerde als een deurtje dat hij sloot. Hij kon wel janken.