Tales of

Sinnoh

Daar stond ze dan. Amélie ademde een keer diep uit terwijl ze een laatste blik in de spiegel wierp. Haar lange, tweekleurige haar hing langs haar heupen naar beneden. Een blauwe strik hield het netjes, een kleur die terug kwam in haar tweekleurige jurkje. De basis ervan was wit, met een blauwe lijn over de rok en meerdere blauwe details. De stockingsdie tot net onder haar jurkje kwamen waren wit met blauw gestreept. Haar armen waren bedekt met gloves die vast zaten via haar middel vinger, waar een ring het allemaal in evenwicht bracht. De zilveren ring paste weer bij haar armbanden, oorbellen en de zilveren hakjes die ze droeg. Het thema was duidelijk: ze ging voor blauw en wit dit keer. Dit zou allemaal duidelijk worden in haar show. Dit contest zou perfect passen bij de Sunyshore City Hall, met de zomerse kleuren die ze gebruikte.

Ze drukte een kus op het hoofd van haar Dreepy voor ze deze achterliet in de wachtkamer, waarna zij het veld op liep. Ze negeerde de stemmen, de mensen die direct zoveel meningen vormden over het verwende meisje op het veld. De laatste keer had ze met Fran wat weten te bewijzen en dit keer was de beurt aan haar Mawile, Selene. Ze kon dit.



“Selene, ga ervoor!” riep ze uit. Ze gooide de roze Pokéball de lucht in en al snel kwam de walm aan blauwe sterren de Pokéball uit. Het duurde even voor de Mawile erin zichtbaar werd, welke met een Ice Punch de lucht in de blauwe sterren verpulverde en tot blauwe glitters over liet gaan. Het blauwe strikje op haar hoofd paste perfect bij zowel de kleren van Amélie als de glitters om haar heen. Een goede start van de show.

“Misty Terrain!” De Mawile draaide rond haar as en een dikke blauwe mist verspreidde zich over het veld, in exact die lichtblauwe kleur die in de strik en Amélie’s kleren terug leek te komen. De Mawile, in haar gele en grijze kleuren, stak sterk af tegen het blauw, waardoor ze goed te zien was. Voor een moment keek de Mawile met een enorme lach rond, haar armpjes gespreid terwijl zij genoot van het glimmende blauw om zich heen.

“Stone Edge!” was het volgende commando. De Mawile grijnsde breed, waarna twee licht blauwe ringen rond haar verschenen. Opnieuw diezelfde kleur, een thema binnen de show. Vier pilaren kwamen uit de grond en als een soort piramide gemaakt uit blauw steen kwamen ze samen. De blauwe, gladde rotsen die uit de mist kwamen leken bijna alsof het een magische wereld was waar een berg boven de wolken uitstak en dat was precies waar Amélie voor was gegaan. Nu was het tijd om alles samen te laten komen. Ze hadden dit keer op keer geoefend en ze kon enkel hopen dat het goed zou gaan.

Boven op de berg stond de Mawile, in perfect balans terwijl zij haar hoorn omhoog hield om zichzelf in balans te brengen. Nu zou het pas spannend worden, want de top waarop zij stond was zo smal dat één kleine fout kon betekenen dat zij naar beneden zou glijden en dan was al het werk voor niets geweest. “Stockpile,” mompelde Amélie zachtjes, al hoefde Selene het niet eens te horen: ze wist wat ze moest doen. De Mawile haalde diep adem en een paarse gloed omhulde haar terwijl zij perfect in balans op de pilaren bleef staan.

“Spit Up en Fairy Wind!” commandeerde Amélie vervolgens. De Mawile zette zich af en wist recht omhoog te springen, waarna zijzich naar beneden keerde en de grote bekachtige hoorn op haar hoofd zich naar beneden richtte. De Spit Up die zij gebruikte creëerde een krachtige witte straal die recht op de punt van de blauwe berg landde en deze deed exploderen door de kracht van de Stockpiled Spit Up.

De kracht van de knal zorgde ervoor dat er niets dan glitters overbleef van de blauwe pilaren, terwijl de mist van het veld werd geblazen. Ondertussen creëerde de Mawile een witte windvlaag om zich heen met de Fairy Wind, wat haar hielp om zachtjes op de grond terecht te komen. Witte glitters van de Fairy Wind combineerden zich met de blauwe en witte glitters van zojuist, met de kleine Mawile trots in het midden. Het was gelukt.

Met de glitters die nog altijd om haar heen dansten, maakte Selene het af door haar hand naar haar mond te brengen en een kus richting het publiek te blazen, waarbij door de Attract roze hartjes hun kant op kwamen.

Hierna rende de Mawile op haar eigenaar af en sprong ze in Amélie’s armen, waarna deze enthousiast zwaaide. Nu was het wachten op het resultaat.