Tales of

Sinnoh

Kiana had het geprobeerd - het genieten van het leven als breeder. Op papier had het allemaal supertof geklonken, maar nu ze het deed… was het wellicht niets voor haar. Ze wilde meer avontuur, wilde… wat doen. Dus, ze had de Chingling aan iemand anders gegeven die er wel mee wilde breeden en had twee nieuwe Pokémon weten te bemachtigen: de Slugma en de Drampa. Samen met hen wilde zij op avontuur, maar… wat was het plan nu?

Natuurlijk kon ze een coördinator worden, maar Kiana kende haar krachten en het herinneren van een samenstelling van aanvallen lag daar niet. Ook was ze niet zo goed in… well, iets er mooi uit laten zien. Het worden van een civilian was ook niets voor haar. Was Trainer dan wat er over bleef? Wilde ze met haar Pokémon de Gyms gaan bevechten? Met een diepe zucht zakte ze achterover, dieper in de fluff van Aolani, tegen wie zij aan zat. “Ik weet het niet meer, Ao!” riep ze uit. De Slugma lag naast haar, wat een fijne warmte gaf en de Misdreavus-

Oh Arceus, waar was Kaili?

Waarom konden haar Pokémon nooit eens gewoon bij haar blijven? Verschrikt keek Kiana rond, haar blik in honderd richtingen terwijl ze op sprong. “Kaili?” vroeg ze in een hoge pieptoon. Geen van haar twee andere Pokémon leek onder de indruk van de situatie, waarschijnlijk omdat Kekoa er ook nochtans vandoor ging en omdat Aolani, well, die was nooit onder de indruk. Hij was ‘zen’ in Pokémon-vorm.

Gelukkig kwam iemand al snel aanlopen met de Misdreavus, wie vrolijk om zijn hoofd vloog en hem waarschijnlijk had laten schrikken. Kiana had geweten dat Misdreavus bekend stonden om anderen te laten schrikken, maar dat ze er daarvoor steeds vandoor zou gaan was iets waar ze geen rekening mee had gehouden. Toch was Kiana dolblij haar Pokémon terug te hebben en sloeg ze haar armen om de Misdreavus heen alsof ze haar al drie weken niet had gezien. Je had ‘Golden Retriever Husbands’, maar Kiana was meer een ‘Beagle Wife’, het soort hyperactieve, onschuldige, aanhankelijke type wat waarschijnlijk een Golden Retriever nodig had. Maar daar zou deze Ranger haar niet mee helpen was ze bang.

Wacht. De ranger had iets gezegd. “Een Trubbish?” vroeg ze met een fronsje. “Wij kunnen wel helpen, toch guys?” vroeg ze haar Pokémon, waarna Aolani zich uiteindelijk overeind zette. “Waar heb je ‘m voor t laatst gezien? Misschien…” Kiana legde haar vinger onder haar lip. Er was een restaurant in de buurt waarvan ze wist dat het aan de achterzijde altijd messy was. Misschien had de Trubbish zich tussen het vuil verstopt?

De Trubbish was voor het laatst gezien in de tuin van de eigenaar. Ze waren tot nu toe alle containers afgegaan, maar ze hadden de Pokémon nog niet gevonden. Kiana legde haar vinger even op haar lip, zich bedenkende hoe ze dit het beste samen op konden lossen. Een Trubbish was ergens en niemand wist waar. Nu was het aan hen om de Trubbish naar ze toe te lokken, of op een andere manier te vinden.

En toen realiseerde het meisje zich hoe ze dit konden doen. Een Trubbish hield van niets meer dan een vieze, smerige plek. Dus, dat moesten ze gewoon creëren! “Oké, ik weet het al!” sprak ze snel, waarna ze de richting op liep waar de man eerder over gepraat had. Meestal bleef een Pokémon relatief dicht bij huis, dus dit zou moeten lukken!

Eenmaal dichterbij het betreffende huis, pakte ze een vuilbak neer en stortte ze die op de grond. “Kekoa, Smog. Aolani, blaas het rond met je twister! Laten we die Trubbish hierheen lokken,” grijnsde ze. “Kaili, kan jij zoeken?” vroeg ze vervolgens. Alle drie de Pokémon namen hun taak uiterst serieus. De Slugma blies een paarse wolk richting eht afval en de Drampa gebruikte een twister om het afval rond te strooien, evenals die vieze geur van de smog. Ondertussen zoefde Kaili door de straat om de Trubbish te vinden.

Zou dit werken?

 Oh nee.

De Misdreavus kwam in paniek aanzweven en momenten later was de hele straat gevuld met Pokémon. Rattata, Pidove, Zigzagoon, Trubbishes (Trubii?), van alles was wel wat te vinden, aangetrokken tot die smerige geur. Kiana hield haar mouw voor haar neus en probeerde te focussen op de parfum die op haar polsen zat, in plaats van die vreselijke geur die hier nu hing.

Oké. De kans dat de Trubbish hiertussen zat was groot. Maar, hoe gingen ze in Arceus’ naam de juiste Pokémon vinden? “Heeft de Trubbish een naam?” besloot ze aan de jongen te vragen, terwijl ze een wenkbrauw hief. “Als we die nou roepen…” Misschien zou de juiste Trubbish dan reageren? Dan konden ze de Pokémon meenemen! Dat klonk als het beste idee als je het haar vroeg.

Oscar Mopperkont. Wat een geweldige naam. Kiana knikte en nam de Pokéball over van de Ranger, waarna ze even goed nadacht. Hoe ging ze dit doen? Er waren vier Trubbishes. De makkelijkste manier was om gewoon op ze af te lopen en na te gaan welke er in de Pokéball zou komen te zitten… dus dan was dat maar wat ze ging doen.

Stilletjes dwaalde Kiana vanaf de linkerkant langs een groepje Rattata, waarna ze de Pokéball op de Trubbish richtte. Ze drukte op het knopje en-... Er gebeurde niets. Oké! Duidelijk. Trubbish nummer 1 was niet Oscar. Ze haalde even diep adem en beende zich door het afval en de voorbij rennende Zigzagoon, op naar Trubbish nummer 2. Ook die leek het niet te zijn toen ze haar poging deed om de Pokéball erop te richten. Gezien Trubbish nummer 3 er recht naast stond, was het makkelijk om daar een poging te doen. Uiteraard was het niet zo simpel en leek het antwoord Trubbish nummer 4 te zijn. Maar…

Terwijl Kiana zocht naar Trubbish nummer 4, struikelde ze over een voorbij rennende Zigzagoon. De Pokéball vloog door de lucht en landde ergens in de hoop met Pokémon en afval, terwijl Kiana met een kreet de grond op stortte. “Nee!” riep ze luidkeels uit. Ze schoot weer overeind en zocht tussen de Pokémon, maar de Pokéball leek verdwenen. Verdomme! Waar kon dat ding heen zijn? In paniek keek ze om zich heen, maar er was nergens die rode glinstering van de ball…

“Kaili! Help!” riep Kiana luidkeels, waarna de Misdreavus op zoek ging naar de Pokéball. Zij had het voordeel dat ze rond kon zweven en zo sneller kon zoeken dan haar trainster, terwijl Kiana naar de Pokémon om zich heen keek. Gelukkig duurde het niet heel lang voor ze de Misdreavus hoorde en ja, hoor, een Zigzagoon had de Pokéball in zijn bek!

“Pak die Pokéball terug, Kaili! Psywave!” commandeerde ze haar Misdreavus. Met een Psywave tilde zij de Zigzagoon de lucht in, maar deze bleef de Pokéball vast houden. Verdomme. “Ember, Kekoa!” riep ze uit. De Ember was gelukkig voldoende om de Zigzagoon te laten schreeuwen en de Pokéball los te laten. Deze rolde de grond op en-

“Rock Throw op die Rattata!” riep Kiana uit toen een Rattata er vandoor wilde gaan met de Pokéball. De Slugma wierp rotsen op de Rattata, waarna de Misdreavus met een Psywave de Pokéball richting haar eigenaar gooide. Hebbes! Met een snelle beweging richtte Kiana de Pokéball op de laatste Trubbish en… dat was ‘m!

Met een geschaafde knie en het zweet pareldik op haar voorhoofd wandelde, of strompelde, Kiana naar de Ranger toe, de Pokéball in zijn richting houdend. Ze stonk naar afval en ze voelde zich overreden, maar ze hadden ‘m.

“Hier is ‘ie.”

Man, ze wilde naar bed.

Toen er aan haar werd gevraagd of ze zich bij Crescent Moon wilde voegen, fronste Kiana diep. Was dat iets wat ze zag zitten? Haar blik gleed even naar haar Pokémon, twijfelend. Was dit dan wat ze wilde? Ze was er niet heel zeker van… Maar wat zou ze anders kunnen doen? Ze wilde niet trainen, of op het podium staan. Breeden was saaier dan gedacht. Dus…

“Oké,” zei ze met een knikje, in de hoop zekerder te klinken dan ze zich voelde. “Dat klinkt als een avontuur,” bracht ze vervolgens iets zelfverzekerder uit. Dat zou nog spannend zijn. En, als ze anderen kon helpen, dan deed ze nog steeds iets goeds en nuttigs, toch? Misschien was dit dan toch waar ze al die tijd al voor had moeten gaan.