Tales of

Sinnoh

Terwijl het avondzonnetje fijn op haar huid neer straalde, liep Hayley over het onverharde pad tussen de landbouwvelden. Op weg terug naar de Daycare school, terwijl ze haar rugtas gevuld had met vers geplukte appels van de kwekerij verderop. En uiteraard had ze het niet kunnen laten en was ze alvast aan één begonnen. De school ging een appel meer of minder vast niet opmerken. Met een grote grijns zette ze haar tanden in het verse stuk fruit. Hm, zo zoet! Coco en Jasmine rende ondertussen voor haar uit en Jasmine hing aan haar schouder, tevreden kauwend op een stukje appel die Hayley voor haar snuit had gehouden. Het was niet licht, zo'n tas vol, maar gelukkig hoefden ze niet ver te lopen. Alles leek vredig en wel en Hayley sloot even genietend haar ogen.

De schrille schreeuw die volgde ging dwars door haar ziel.

Met doodsangst sperde de jonge breeder haar ogen weer open en gooide ze van schrik de appel door de lucht. Lilo? Die maakte een sprongetje van haar schouder en dook met haar nekharen omhoog naar voren in Hayley's armen die haar nog maar net op wist te vangen voor ze op de grond zou tuimelen.Trillend drukte de Minccino zich tegen haar aan. Hayley was er zelf niet veel beter aan toe. Haar huid stond bleker dan ooit, voor zover dat nog kon, en met haar hart kloppend in haar keel draaide ze zich om om te zien wie of wat dat vreselijke geluid had kunnen produceren. Haar dieprode ogen vielen op de Misdreavus, die maar wat tevreden leek te zijn met het resultaat. Boos en verward staarde Hayley het spookje aan. Waarom?

Blij draaide de Misdreavus zich om en vloog ze naar een meisje toe die al snel kwam aanrennen. Ze zei iets over dat ze graag mensen liet schrikken, maar niemand kwaad deed. Hayley knipperde even beduusd met haar ogen, nog steeds niet helemaal hersteld. "Eh.." wist ze uit te brengen. "Geeft niet?" Dat was wat je zei toch als iemand zich verontschuldigde. Ze keerde haar dieprode ogen weg van de Misdreavus en blikte toen neer op Lilo die nog steeds helemaal weggedoken zat in haar armen. Dat deed haar even glimlachen, waardoor de laatste tekenen van schrik uit haar gezicht verdwenen. "Lilo gaat zich alleen voorlopig niet meer laten zien denk ik," zei ze toen grinnikend. De Minccino had waarschijnlijk nog niet eerder zo'n hartverzakking gehad.

Vervolgens liet ze haar blik weer op het meisje glijden. "Ik ben Hayley," stelde ze zich toen maar voor. "En dit zijn Jasmine en Coco." Haar Skitties waren door het kabaal aan komen rennen en Jasmine mauwde even ongerust om te vragen wat er aan de hand was. Coco had minder interesse in de nieuwkomers en snuffelde nieuwsgierig aan de half opgegeten appel die nu in het gras lag. In plaats van een hap te nemen, gaf hij de appel een flinke tik waardoor die over het pad rolde. Ha, dat was veel leuker.