Tales of

Sinnoh

Met zwart haar en grijze ogen is ze een onopvallende verschijning. Voeg daarbij nog haar lengte van 155cm en Aeryn valt perfect weg in een menigte. Het is pas wanneer ze zich kleedt in lichte kleuren, afstekend tegen het donkere haar en ogen, dat ze op weet te vallen. Aeryn laat zichzelf echter niet graag van haar vrouwelijke kant zien, maar houdt haar zwarte haar toch lang en goed verzorgd. Dit zit meestal opgestoken in een knot met wilde, uitstekende plukken. Ze draagt voornamelijk zwarte kleren, die vaak ook nog eens iets te ruim zitten.

TBC

Waar haar broer en vader altijd problematisch gedrag vertoonde, was Aeryn voor het grootste gedeelte van haar leven een heel lief meisje waar weinig over te zeggen was. Ze gedroeg zich voorbeeldig, haalde goede cijfers op school en deed wat van haar gevraagd werd. Ze keek stil toe hoe de situatie tussen broer en vader verergerde met de jaren, maar hield zich hier net als haar moeder buiten. Immers had ze gezien wat er gebeurde als haar moeder zich al probeerde te bemoeien met de dronken man... het eindigde nooit mooi.

Toch probeerde Aeryn altijd om haar broer er bovenop te helpen als er weer wat was gebeurd, of dit nou met haar vader of in het leven buitenshuis was gebeurd. Ze was een lief, zorgzaam meisje wat probeerde het beste te doen zonder conflict te veroorzaken. De band tussen haar en haar broer werd sterker, terwijl zij de vrede in huis probeerde te bewaren zonder zich er te veel mee te bemoeien, te bang voor wat het met haar zou doen.

Eén dag die ze zich voor de rest van haar leven zou onthouden was de dag waarop zij haar Morpeko kreeg van haar broer, welke ze Cian noemde. Een kleine, schattige Pokémon waar zij al haar tijd mee doorbracht. Samen leerden ze Pokémon gevechten en begon zij eindelijk te dromen. Na haar studie zou ze gaan reizen met Cian en zou zij een Pokémon Trainer worden!

Deze droom zou nooit werkelijkheid worden, want alle Pokémon binnen Sinnoh werden van hun trainers ontnomen. Zo ook Cian. Aeryn schreeuwde, huilde en probeerde er vandoor te gaan, maar niets mocht baten en ze keek toe hoe het busje wegreed met haar Pokéball. Ze zweerde dat ze spijt zouden krijgen van de beslissing om haar Pokémon mee te nemen. Voor het eerst in haar leven voelde het meisje afschuw, woede en haat, een haat waar zij nooit meer bovenop zou komen.

Na haar achttiende besloot Aeryn afscheid te nemen van haar ouderlijk huis en verhuisde zij naar Veilstone City, waar zij in een kleine dokterspost werkt als verpleegster. Waar zij dit met plezier doet en ook zeker goed is in wat zij doet, is het niet haar droom. Er is nog altijd een deel van haar wat de pijn en haat niet los kan laten, wachtende tot er een kans is om iets te doen aan wat ze haar hebben misdaan.

Opgehaald bij de Professor