Tales of

Sinnoh

Ze spendeerde al een lange tijd in het oosten van Sinnoh, in en uit haar gezellig appartement. Maar ergens wilde ze ook wel het westen eens gaan verkennen en dat stond zeker op haar agenda als ze er klaar voor was. Het meisje vond het feit dat ze al helemaal uit Kalos was durven gaan een erg grote stap en heel Sinnoh verkennen zou de volgende stap zijn. Echter had ze eerst wat tijd nodig gehad om samen met Bruintje aan alles te wennen en ze had al het grootse gevoel dat ze hier thuis hoorde. Hopelijk gold dat ook voor Bruintje – hij leek altijd blij maar misschien schuilden er toch andere gevoelens in zijn kopje. Niemand behalve hij zou het weten… En het zette haar eigenlijk aan het denken, maar wanneer haar blauwe ogen de bruine ogen van de Eevee kruisten zag ze er alleen maar schattigheid in. Nah, die was zeker tevreden.


+Aeryn O' Cionaoith
(nailed it)

Haar blik gleed over de omgeving heen voordat ze opmerkte dat er een Totodile hun kant op kwam. Deze begon vreemd te springen recht voor de neus van haar Eevee en Bruintje keek even heel erg verward, maar wel nieuwsgierig. Gelukkig kwam de trainer van de Totodile al snel opdagen en deze zuchtte. ‘Het spijt me, mijn Totodile is… blij’, zei ze, alsof het een negatief ding was. “Maar dat is toch goed?” ze kantelde haar kop even voordat ze haar blauwe ogen  naar beneden liet glijden en moest gniffelen bij wat ze zag. Bruintje liep nu ook vrolijk mee te springen nu hij het concept had begrepen. Hij sprong heen en weer, op twee benen steunend langs elke kant dat hij sprong. En hij maakte goedgezinde kirrende geluidjes, alsof hij het wel leuk vond om zo heen en weer te springen. Wat een grappig en schattig aanzicht vond ze zelf.

‘Misschien, maar waarom?’, vroeg de ander zich af. De Totodile was blij, dus ze snapte niet echt het punt wat de ander probeerde te maken. Misschien was het gewoon iets dat Ivy niet kon snappen omdat zij ook vrijwel altijd blij was met haar vrolijk ingesteldheid.  ‘Alles is goed in mate’, merkte het donkerharige meisje vervolgens op terwijl ze beide opmerkten dat Bruintje mee aan het doen was met de Totodile. ‘Dadelijk heb ik een team van zes Pokémon en is dit alles wat ze doen’. Ze leek een beetje verschrikt maar het rozeharige meisje lachte er enkel maar mee. “Beter te blij dan te droevig”, sprak ze schouderophalend. “En daarbij zie je niet elke dag dansende pokémon!”. Ze grinnikte al bij het idee; je keek door je raam en je zag zes springende pokémon. Wat leuk!

Blijkbaar vond niet iedereen het even waar dat een Pokémon beter te blij dan te droevig moest zijn. Het andere meisje vernauwde tenslotte haar blik terwijl ze haar armen over elkaar heen sloeg. ‘Nutteloos’ haar ogen werden even groot voordat ze een paar keren knipperde. “Nutteloos?” ergens wilde het meisje niet geloven dat ze een blije ziel nutteloos vond. Want diegene die het meeste blij waren geraakten ook sneller verder dan diegene die bleven vastzitten door verdriet. Nou ja, blijkbaar had de ander dus een andere mening. Het was voor haar goed, tenslotte als ze verder zou argumenteren kwam dit gesprek enkel tot een slecht einde. In plaats daarvan werd het onderwerp meteen veranderd door het donkerharige meisje die wat van haar vroeg. ‘Dus wat doe jij? Coördinator?’, ondertussen haalde deze een pokéball tevoorschijn om de Totodile erin te laten verdwijnen. Wat ze eigenlijk best wel zielig vond voor Bruintje, want die stond hier nu maar verward voor zich te kijken. “Ja ik ben een coördinator” sprak ze kort, echter was er geen glimlachje op haar gezicht deze keer. Want ze bemerkte dat haar Eevee niet erg blij was; want nu had die niemand om mee te dansen of te spelen in het algemeen. Misschien moest ze binnenkort eens een kameraadje voor hem vangen, dan was hij niet zo alleen. “En wat doe jij eigenlijk?”