Tales of

Sinnoh

De taxi had haar een heel eind gebracht. Zo was je ineens een heel stuk verder in het land. Ze hoefde alleen nog maar Mt. Coronet door te steken en dat was snel genoeg opgelost. Met een vredige blik op haar gezicht, zat ze aan een tafeltje bij een terrasje. Toch zo fijn dat dat kan. In wat voor een gekke wereld zou dat niet kunnen immers. Ze had een glas frisdrank voor zich staan en een bakje met water voor Leda op tafel. Aurora had ze voor nu in haar Pokéball zitten. Ze kroelde Leda rustig over haar hoofdje heen terwijl ze gedachteloos voor zich uitstaarde. Ze moest binnenkort maar eens aan de slag gaan met haar nieuwe baan. Maar voor nu.. nog eventjes rust.  

Eindelijk had hij een terrasje weten te vinden in deze stad. Eerlijk, hij had ondertussen al een aardige dorst gekregen, iets waarvoor Shark hem raar aan leek te kijken, want de gible voelde duidelijk niet dezelfde behoefte ervoor als hem. Hij plofte dan ook neer op een van de stoelen bij een tafeltje en riep om een ober. Hij bestelde voor nu een glas frisdrank, maar wie weet zou dat later wel een biertje worden. De gible had ondertussen moeite op de andere stoel te klimmen en hij boog naar beneden om de pokemon op te tillen en in de stoel te zetten. Nu dat Shark een beter uitzicht had, leek de pokemon eens goed om hem heen te kijken en liet een vrolijk geluid horen. Misschien moest hij de pokemon eens meenemen naar een hoge plek, waar hij over alles uit kon kijken. Hij leek het tenslotte leuk te vinden. Zijn drinken kwam en hij nam een slok, alleen net op dat moment besloot Shark dat hij iets leuks had gezien en sprong van zijn stoel af en liep naar de tafel naast die van hun om het meisje dat eraan zat aan te tikken. Waarom leek de gible af en toe een eigen wil te hebben. "Shark, kom terug naar de tafel," Sprak hij zachtjes, hopende dat de gible zou luisteren, maar eerlijk wist hij wel beter.

Ze draaide kleine cirkeltjes over de tafel heen met haar vingers terwijl ze voor zich uit keek. Binnenkort moest ze zich gaan melden bij de Crescent Moon base. Zichzelf aanmelden voor haar eerste missie. Het was misschien een sterk idee om daar vroeger mee te beginnen dan later, voor de leukste missies wellicht alweer weg waren. Haar gedachten werden opgeschud toen een tik tegen haar knie voelbaar werd. Verbijsterd keek ze onder de tafel. "Uhm.. wat doe je daar?" merkte ze op. Leda sprong zelf ook van de tafel, nieuwsgierig kwispelend naar de vreemde haai onder de tafel.

Shark besloot om natuurlijk niet naar hem te luisteren en keek in plaats daarvan met een veel te blije kop naar de meisje die daar aan tafel zat en onder de tafel aan het kijken was naar zijn pokemon. Haar pokemon leek nu ook geïnteresseerd te zijn en hij kon een kleine zucht niet tegenhouden. Soms vroeg hij zich af waar de gible het eigenwijze karakter vandaan had gehaald, hij had toch een poging gedaan hem anders op te voeden. Hij kwam dan ook overeind van zijn stoel en zette de paar stappen die nodig waren om bij de tafel van de meisje te komen en bukte daar naar beneden om de gible te proberen te pakken, maar natuurlijk schoot de pokemon net naar de andere kant van de tafel voor hij hem kon pakken. "Mijn excuses, hij wil nog wel eens iets te nieuwsgierig zijn," En ook eigenwijs. Hij staarde dan ook hard naar de gible, hopende dat hij naar hem toe zou komen. "Ik denk dat jij ook je excuses aan moet bieden niet?" Wat moest ze wel niet gedacht hebben toen er ineens een pokemon onder haar tafel zat?

Lucie tilde één van de koekjes op die op het bordje op haar tafel lag en hield deze omhoog voor de Gible. Ze liet hem goed zien en liet hem vervolgens vallen. Hij mocht hem van de grond eten of vangen uit de lucht. Maar ze ging haar vingers er niet aan wagen. Gible’s waren immers letterlijk gehaaide Pokémon.

Ze richtte haar blik op naar een jongeman die haar kant op kwam. De Pokémon was te tam, dus ze ging ervanuit dat dit de man was die zijn Pokémon niet onder controle had. Leda kwam met een zwiep van haar sneeuwwitte staart omhoog en ging op het randje van de tafel staan, neus vooruit, blauwe ogen nieuwsgierig. ”Hij hoeft zijn excuses niet aan te bieden hoor, hij was me niet tot last,” reageerde ze kalmpjes. De Pokémon kon niks aan zijn opvoeding doen.

Het was niet dat de gible nooit naar hem luisterde, maar het was meer dat het wat eigenwijze trekjes had van tijd tot tijd. Gelukkig gebeurden ze alleen buiten gevechten en leek Shark binnen gevechten alles wel serieus te kunnen nemen. De blik van Shark volgde in ieder geval wel het koekje toen deze door het meisje opgepakt werd en voor hem gehouden werd. Aan de ogen kon je al zien dat de pokemon het eten zou pakken zodra hij de kans had en toen het koekje dan ook begon te vallen schoot hij ineens naar voren om het te pakken en op te eten. Shiro dacht er voor een moment over na om de gible nu te pakken, maar zolang hij dat koekje had om te eten, dan zou hij hopelijk rustig blijven. Hij liet zijn blik dan ook nu naar de vulpix gaan of althans, dit was geen gewone vulpix. "Als hij je echt niet tot last was." Antwoordde hij dan ook. Hij kon tenslotte begrijpen als het vervelend was wanneer er een pokemon plots aan je tafel verscheen. "Mijn naam is Shiro trouwens." Nu ze toch een soort van gesprek aan het voeren waren, kon hij beter zijn naam geven. Hij liet zijn blik weer naar de vulpix gaan. "Ik heb denk ik nog niet eerder zo'n soort vulpix gezien." Voegde hij eraan toe. Waarschijnlijk was het een van die regionale vormen, hij had daar wel eens wat over gehoord, maar nog nooit een gezien.

In ieder geval was het geen vervelende kerel die bij haar tafel was komen staan. Tenminste, nog niet. Alleen had hij de quality time met haar Vulpix wel doorbroken. Lucie besloot dat dat hem dan maar vergeven moest worden. Iets anders kon immers niet, of wel dan? De Gible hapte het koekje met plezier op en leek helemaal content te zijn. Dat was in ieder geval iets. Andermans Pokémon hield ze altijd toch wat meer in de gaten dan haar eigen, al leek deze niet veel kwaad in de zin te hebben. "Nee hoor, ik was alleen even verbaasd," reageerde ze op een kalme manier, "aangenaam Shiro, Lucie is de naam." Ze stak haar hand even kort uit met de intentie de zijne te schudden. Ondanks dat ze niet verwacht had om vandaag een gesprek te hebben, was ze nog niet te geïrriteerd. Een kleine zeldzaamheid. Ze ontdooide nog meer toen hij begon over haar Vulpix, één van haar twee grote trotsen. "Dat is Leda, ze is een Vulpix van de Alola ondersoort," vertelde ze, haar over haar fluffy voorhoofdje kroelend. "Vulpixes zijn daar gemuteerd tot een Ice Type door de koude bergen, maar ze komen hier dus niet voor," zei ze met een zachte glimlach. De zeldzaamheid van Leda maakte haar niet zoveel uit, maar ze was zo'n lief schatje.

Haar naam was dus Lucie, dat moest hij proberen te onthouden voor het geval ze elkaar ooit nog een keer tegen zouden komen. Het was in ieder geval wel goed om te weten dat Shark haar niet in de weg had gezeten, want je had ze die het niet op prijs stelden als iemand anders pokemon ineens bij hun verscheen. Maar in ieder geval was Shark er ook niet een die iemand anders echt in de problemen zou brengen. Hij was dan wel nieuwsgierig en soms wat onhandig, maar er zaten geen kwade bedoelingen achter. Hij schudde kort haar hand en liet zijn blik weer naar de vulpix gaan toen ze meer over haar begon te vertellen. Het was dus een vulpix die uit alola kwam? Dat verklaarde wel veel. Dat was tenslotte een regio geweest waar hij zelf nog nooit geweest was. Het werd hem ook duidelijk dat ze veel gaf om haar Vulpix en dat was ook zeker mooi om te zien. Soms kwam je trainers tegen die helemaal niks leken te geven om hun pokemon. "Ik ben nog nooit in Alola geweest, dus misschien komt het daardoor. Maar ze is zeker mooi," Gaf hij de vulpix een compliment. Gible kwam nu ook dichter naar de vulpix toe en keek haar aan met zijn grote ogen en maakte een klein geluidje ter begroeting. "Zijn naam is Shark trouwens, hij kan soms wat eigenwijs zijn, maar het is een goed maatje om te hebben." Want dat was eerlijk de waarheid. Ze konden het soms misschien niet eens zijn met elkaar, maar eerlijk kon hij niet lang boos blijven op de Gible wanneer dit het geval was.

Hij had nog nooit een Alolan Vulpix gezien. Nou ja, dat kon Lucie hem niet kwalijk nemen. Ze waren immers in Sinnoh. Toch voelde ze zich verbonden aan de Pokémon. Ze had haar zelf uit een ei uitgebroed. Vandaar misschien dat de band zo sterk was. Daarbij kwam alleen maar de angst om haar weer kwijt te raken zoals haar.. Nee, daar moest ze niet aan denken. Ze drukte de gedachte haast fysiek weg. Niet over nadenken, Leda zou niet aan gevechten meedoen op die manier. Leda zal daardoor niet verloren gaan. Ze weigerde het. "Ik ook niet, familie heeft haar mijn kant op gestuurd, maar ik ben heel blij met haar," zei ze, waarna ze de Pokémon nog een kinkriebel gaf. Ze richtte haar blik vervolgens op de Gible. "Shark is een toepasselijke naam voor hem. Is hij je starter?"

Ze had de vulpix in een ei gehad? Dat kon natuurlijk ook nog, dan had ze in ieder geval wel aardige familie daar dat ze bereid waren haar een ei te sturen. Ook al had hij daar niet veel over te zeggen, want ook hij had Gible van zijn ouders als een ei ontvangen. "Shark heb ik als een ei gekregen ook, maar hij is mijn eerste pokemon inderdaad," Dus dat maakte hem zijn starter eigenlijk wel, ook al had hij de pokemon niet echt opgehaald bij een professor. Hij was er in ieder geval wel blij mee om de pokemon als zijn maatje te kunnen hebben. "Dus we zijn ook al een tijdje samen, maar hij kan soms wat eigenwijs zijn, maar daar hebben we beide wel last van." Vooral wanneer ze beide iets niet wilden toegeven, ook al noemde je dat misschien eerder koppig zijn dan eigenwijs.

De jongen had zijn Gible uit een ei gekregen en onbewust krabbelde Lucie hierdoor eventjes over het hoofdje van haar Alolan Vulpix. Leda liet haar hoofdje wat genietend opzij zakken door de aanraking. "Wat toevallig, Leda hier komt ook uit een ei." Ze was niet haar starter daarentegen, Leda was na Aurora in haar team gekomen. Dit maakte daarentegen niet uit. Ze hield alsnog van de jonge Pokémon. "Eigenwijs is goed, beter dan een Pokémon die maar slaafs achter je aan wandelt." Daar had Lucie juist niet zoveel mee. Een beetje karakter, moest er in een Pokémon zitten. Anders was het maar wat saai. Ze had ze wel eens zien lopen, de trainers met Pokémon die eigenlijk standaard in de Pokéball zaten, wie niets anders deden dan de Pokémo gevechten in sturen. Lucie voelde een rilling over haar rug heen gaan. Nee, ze hield er niet van.

Dat was zeker waar, pokemon die alleen maar deden wat hun trainer van hun vroeg was toch maar saai. Hij begreep ook niet hoe de trainers zo een band konden opbouwen met hun pokemon, dat moest niet gemakkelijk zijn. "Ik kan ook niet begrijpen hoe die pokemon naar hun trainers willen luisteren," Misschien omdat ze beide niks anders wilden dan vechten, dan zou het misschien werken, maar hij zag zelf niet in hoe. "Je zult toch alles samen moeten doen naar mijn mening als je een beetje een goede band op wilt bouwen en dat betekent ook elkaar soms uit de problemen helpen." Ook al was het deze keer duidelijk geen probleem geweest gelukkig, maar al die keren dat ze verdwaald raakten moesten ze het toch weer samen op zien te lossen hoe ze op de locatie terecht kwamen waar ze heen wilden gaan.

Lucie haalde haar schouders op bij de woorden van de jongeman tegenover haar. Niet om al te filosofisch te worden, maar ze had wel een idee. "Dat ligt niet aan de Pokémon, maar aan de mensen die misbruik van ze maken." De Pokémon was nooit de schuld te geven hierin. Hun natuur was altijd goed. Het was de mens die er wat verkeerds mee deed. Onbewust kneep ze wat in het koekje wat ze vast hield. Ze stopte het in haar mond en veegde de kruimels af aan haar broek, waarna ze weer een koekje aan haar Vulpix gaf, deze eerst voor haar neus wiebelend voordat ze de Pokémon hem op liet happen.

Hij ging er ook niet vanuit dat het aan de pokemon lag, tot nu toe was hij zelf nog geen pokemon tegengekomen die vanuit zichzelf slecht was. De pokemon kwam dan meestal met een trainer die ook niet een al te best karakter had. "Dat is waar," Sprak hij dan ook. "Ik ben nog niet een pokemon tegengekomen die van zichzelf zich zo gedroeg," En hij hoopte er ook nooit een tegen te komen. Waarschijnlijk als er al zo'n pokemon zou bestaan, dan was het wel door invloeden van buitenaf. "Meestal is er wel een reden waarom een pokemon zich zo zou gedragen." En een trainer kon er een van zijn, maar ook invloeden in de natuur als vervuiling waren een goede mogelijkheid. "Ik kan gewoon niet begrijpen hoe mensen zo om kunnen gaan met hun pokemon." Ja, hij en Shark waren het wel eens niet met elkaar eens, maar dat hoorde er gewoon bij.

Niet recentelijk meer gelukkig, maar hij had er genoeg van gezien toen hij jonger was. "Niet recentelijk," En daar was hij ook wel blij mee, dat hij het recentelijk niet echt meer gezien had. Daar had de afgelopen tien jaar hopelijk wel voor gezorgd, dat het in ieder geval niet meer gebeurde in Sinnoh. Het zou hem alleen niks verbazen als het nog steeds gebeurde in andere regio's. Niet dat hij al vaak buiten Sinnoh geweest was, maar misschien was dat iets wat hij ooit zou doen. Wanneer hij niet bezig meer was met de gyms hier, dan zou dat zeker een optie zijn.