Tales of

Sinnoh

Hij had even een uitstapje gemaakt naar Veilstone city. Soms ging hij even naar een andere stad. Om inspiratie op te doen, of gewoon om een kroegentochtje te maken. Bij zulke tripjes nam hij altijd zijn gitaar mee. Die hing hij dan op zijn rug, met de schouderband voor zijn lichaam langs. Zo liep hij dan ook wat rond te zwerven door de straten. Om hem heen te kijken. Het was niet heel druk in de stad, dat viel hem wat tegen. Hij wist dat ze wel een Casino hadden, waar hij vanavond wel eens kon kijken. In ieder geval kon hij straks wel het winkelcentrum in om wat nieuwe schilderspullen te kopen. Ineens hoorde hij iemand zeggen. ‘Ik ga je dumpen.’ Direct stond hij stil en was zijn interesse geprikkeld. Altijd entertainment als een jongen werd gedumpt. Maar toen hij keek zag hij geen jongen bij het meisje staan. Wel een pokémon, waar ze wat geïrriteerd naar leek te kijken. Ooh, zat had het over een beest… Jammer. Er verscheen een ontspannen grijns rond zijn lippen. Hij haalde even zijn hand door zijn zwarte haar, deed toen zijn handen in zijn broekzakken en liep naar haar toe. Een ondeugende flonkering in zijn grasgroene ogen. “Niet tevreden?” Hij knikte naar de pokémon.

Ook Dex keek naar het hoppende beest. “Ja ik snap wat je bedoeld.” Grinnikte hij toen zachtjes. In een Fera… watte. Wat was het ook alweer. Ach, wat maakte het ook uit. Hij wist nu wat evolutie was, maar dat het hem echt interesseerde? Nee, dat nog steeds niet. Hij vond het maar een vreemd iets en hij begreep ook niet waarom het mensen zo bezig kon houden. Er waren wel belangrijkere en leukere dingen dan dat. Dan die vreemde wezens die van vorm konden veranderen. Die coole moves konden en rond konden springen, zoals deze. Nee, het was echt niet zijn ding. Die beesten. Hij verplaatste zijn gitaar weer voor zijn borst en sloeg de snaren aan. “Het springt, het dans, het zingt. Het is blij, vrolijk en het bemind.” Zong hij toen zachtjes. “Maar voor het groot en sterk is, duurt dat zo lang? Waarom houd het deze schoonheid zo bezig? Een drankje doen is toch veel leuker?” Hij grinnikte even en hield de snaren op zijn gitaar weer tegen. Waardoor het deuntje weer wegstierf.

Afgenomen? Ooh ze had het vast over de lockdown. “Nee eigenlijk niet, niet dat ik dat erg vind.” Zei hij iets wat stoïcijns. Hij had er niet aan moeten denken om toen al van die beesten om hem heen te hebben, maar dat was voor iedereen anders natuurlijk. “Maar het spijt me om te horen, dat dat bij jou wel is gebeurd. Had je coole beesten eerst?” Vroeg hij toen aan haar. “Maar deze is niet goed genoeg? Deze kan dat niet.” Hij had er geen verstand van, dus geen idee. Toen vroeg ze of hij haar wilde trakteren, er kwam een klein grijnsje rond zijn lippen. “Altijd.” Zei hij toen. Hij zou een dame ook echt niet laten betalen hoor. Hij verdiende ook genoeg om soms eens wat te kunnen trakteren. “Kom je?” Hij deed zijn arm in een kommetje, zodat ze die van haar erin kon leggen als ze wilde.