Tales of

Sinnoh

Ze had met Am afgesproken om haar in Jubilife te meeten, helaas bleek het echter dat haar nieuwe dinosaurus naast de simpele Pokéball ook absoluut geen gebouwen meer in wilde. Blijkbaar was Snowstorm een free bird en wilde deze alleen nog maar buitenlucht boven haar hoofd hebben. Oftewel, het was lopen naar Jubilife City. Op zich niet zo'n probleem, maar ze wilde ook nog in de richting van Snowpoint om een pakketje op te halen en tevens.. Ze hoopte dat de sneeuw en kou wat meer een band zouden scheppen met haar nieuwe Amaura. Leefden ze niet in de vrieskou vroeger?

Zijzelf had er echter spijt van, ondanks de dikke winterjas, thermobroek en bergschoenen, voelde ze de kou tot in haar botten trekken. Met klapperende tanden wreef ze haar handschoenen over elkaar heen. Ze zakte tot aan haar knieën in de sneeuw en zag haar adem door haar sjaal naar buiten komen in de vorm van wolkjes. Ze had nu al spijt van haar levenskeuzes. Ze had gewoon rechtstreeks naar Jubilife moeten gaan. Dat was niet eens ver. Maar toen ze zag hoe haar Amaura rond sprong en rolde door de sneeuw, verzachtte haar blik toch wat. Ze liet Ruddles ook uit de Pokéball en de Raichu keek wat verwonderd naar alle sneeuwvlokken. Misschien zou dit de band met de Amaura wel verbeteren en zou het haar wat meer vertrouwen geven. De sneeuw kraakte onder haar schoenen terwijl ze begon te lopen.

Ze hoorde het in de verte al, het gekrabbel van nageltjes in de sneeuw. Haar Amaura hief ook haar hoofd en stapte wat dichterbij, haar frills wapperend in de besneeuwde wind. Al snel verscheen er een Sneasel en Lucie floot zachtjes om de Amaura iets terug te laten keren. Allemaal goed en wel, maar ze vertrouwde het toch niet helemaal. Ze had geen zin om een fight te hebben met iets wat zulke scherpe klauwen had. Niet nodeloos althans. Ze had geen behoefte aan een Sneasel. Hij leek wel wat interessants te zien, zo geïnteresseerd liep het kereltje door en Lucie begon de achtervolging stilletjes in te zetten.

Ondertussen begon Ruddles een beetje te beven en Lucie draaide zich half om naar de Raichu. In tegenstelling tot Snowstorm, was hij natuurlijk niet gewend aan deze omgevingstemperaturen. Dus, in plaats van hem in de Pokéball te stoppen, opende ze haar dikke jas iets voor de Raichu. Meteen voelde ze een rilling over haar rug trekken toen de winterkou haar kleding binnentrok. Het was echt ongelofelijk koud hier. Gelukkig nestelde Ruddles zich vrijwel meteen half in haar jas en kon ze de rits weer optrekken, alleen zijn koppie stak nog uit onder haar kin. Met een zachte glimlach liep ze door. De Sneasel was ondertussen uit het zicht verdwenen, maar ze besloot toch zijn spoor te volgen.

[Lucie loopt door zonder de Sneasel te vangen, maar volgt wel zijn spoor om te zien wat hij zelf aan het zoeken was. ]

Het eerste wat ze zag was de wapperende tentflap tussen de sneeuwvlokken. Een aantal verlaten, verkoolde houtblokken lagen wat verstrooid in de sneeuw, een laatste restant van een kampvuurtje. Het was een beetje een trieste aanblik. Met elke windvlaag joeg er nieuwe sneeuw over de kampeerplek. Eventjes bleef Lucie staan, iets steunend op haar Amaura, een beetje verbijsterd door het desolate aanzicht. Was hier nog iemand? Waarom was deze plek verlaten? Ruddles wurmde wat in haar jas om wat beter te kunnen kijken. Het was bijna alsof je bij de Walking Dead terecht was gekomen hier.

"Hallo?" vroeg ze hardop, eventjes neerzakkend voor de tent, maar aan de hoeveelheid stuifsneeuw die hier al lag en de scheuren in het tentdoek, leek het erop dat hier helemaal niemand meer was. De campsite was verlaten. Een wat naar gevoel bekroop haar terwijl ze zich afvroeg of hier niet iets heel erg verkeerds gebeurd was. Ze wreef over haar armen heen, huiverig ondanks de dikke jas. Moest ze de autoriteiten bellen? Ze had haar Holocaster al tussen haar vingers, opengeklapt, maar, met een bitter gevoel in haar maag, klapte ze hem weer dicht. De autoriteiten deden niks voor haar Pokémon, waarom zouden ze wel wat doen voor deze mensen? En waarschijnlijk waren het gewoon toeristen die hun spullen niet opruimden. Tussen alle gebroken spullen zag ze nog een potje honing liggen. Ze haalde even diep adem, waarna ze de pot honing toch pakte en in haar tas stopte. Daarna liet ze de verlaten campsite achter zich.

[Lucie neemt de Honey mee]

Haar lange blauwe lokken werden meegenomen in de wind. Ze bliezen haar voorbij terwijl de wind in haar rug haar verder leek te duwen. Het gefluister van de wind, het geratel van de takken, het was bijna spookachtig te noemen. Het liefste wilde ze haar pas versnellen, nog steeds enigszins ongemakkelijk door de gehele situatie die ze achter zich had gelaten. Maar toen hoorde ze het, een zacht gepingel over de wind. Het was genoeg om haar stil te doen staan.

Ze voelde haar hart in haar keel kloppen, haar gezicht bijna even bleek als de dikke sneeuwvlokken die haar tegemoet waaiden. Er was daar net helemaal niemand, hoe kan het dat daar ineens geluid vandaan komt? Huiverig trok ze haar jas dichter en Ruddles wat meer tegen zich aan. Snowstorm daarentegen, leek wat minder stranger danger gevoel te hebben. Geïnteresseerd in het geklingel, stampte de Amaura naar voren. Duidelijk was haar aandacht gevangen door het mysterieuze geluid. Als verstijfd bleef Lucie staan, maar al snel zette ze de achtervolging in, haar hart kloppend in haar keel. Ho nou! Ze ging niet nog een Pokémon verliezen. Niet op deze manier. Al was het een rare bostrol, een kampeerder of spookte het daar.

Haar voetzolen knarsten in de sneeuw terwijl ze zich achter de Amaura aanhaastte. Wat was deze ineens snel geworden. Nog even klapte ze snel haar Holocaster uit, zond ze een berichtje weg en rende ze door, de Campsite weer in.

Een zacht geklingel fluisterde over de wind heen terwijl ze weer de open plek in stapte. Ze had haar armen over haar borstkas heen geslagen, Ruddles tegen de borst aan gedrukt terwijl ze gehaaste stappen achter Snow aanzette. Ze ging niet nog een Pokemon verliezen. Nimmer. Nooit. De warme aanwezigheid van Ruddles was vertrouwd, maar desondanks voelde ze zich ijskoud van onrust. Ze was blij geweest dat ze de omgeving van de verlaten Camping achter zich kon laten. Maar hier stond ze weer.

Uiteindelijk stond ze er weer, een paar stappen achter haar Amaura. Haar Holocaster rinkelde met berichtjes en ze greep hem erbij. Am. Terwijl ze de Holocaster nog in haar handen hield, zag ze haar staan. Een Froslass met een rinkelende Soothe Bell. Eerst bleef Lucie staan, voorzichtig haar armen wat spreidend, ontwapenend. Voorzichtig maakte ze een foto en stuurde deze naar Amélie, waarna ze haar stem liet luiden op behoedzame toon. "Hallo.."

De melodie van de bel was bijna hypnotiserend. Ruddles trok zich los uit haar jas en huppelde naar de Froslass toe, gelokt door het geluid van de bel. Ook de Amaura huppelde erheen, zachtjes geluidjes makend naar de Froslass. De twee Pokemon bleven op een dichte afstand van de Froslass zitten, waarop Lucie op de binnenkant van haar wang beet. Ruddles kon ze terugroepen naar de Pokeball, Snow daarentegen... Dat ging niet. Ze zette dan ook een paar stappen dichter. "Is dit jouw plek?" besloot ze zachtjes te vragen.

De sneeuwvlokken vielen dik op haar gezicht, maar ze merkte er niet meer veel van. Ze zag nog een berichtje van Amélie binnenkomen op haar Holocaster en tikte een zeer kort berichtje terug. Altijd fijn, zo'n 'bezorgde' vriendin. Ze besloot vervolgens de volledige spotlight van haar aandacht te richten op de Froslass. Haar eigen Pokémon stonden al al in de sneeuw voor de Froslass, maar de opmerkingen van Amélie hadden haar alleen maar behoedzamer gemaakt. Desondanks leek de Pokémon niet agressief, alles behalve zelfs. Ruddles draaide een rondje om de Froslass heen en probeerde de bel iets te pakken, duidelijk gelonkt door het geluid, maar kreeg deze niet te pakken, met een plofje zakte hij iets terug in de sneeuw, waarna hij besloot dat dat toch echt veels te koud was, en weer omhoog hopte, zwevend op zijn staart.

Lucie volgde de Froslass met haar blik terwijl deze leek te knikken. Stilletjes knikte ze terug naar de Pokémon, een poging doende om te begrijpen. "Ik kom eraan," beloofde ze de ijzige Pokémon met een zachte stem. Haar schoenen kraakten in de sneeuw terwijl ze voorwaarts liep, het ongerepte witte deken bezoedelend met haar voetstappen. Er was hier al heel lang niemand geweest behalve Lucie, dat wist ze zeker. Haar adem kwam in kleine wolkjes uit haar mond terwijl ze de tent naderde. Haar Pokémon, Snowstorm en Ruddles, bleven dit keer op hun plek, het schouwspel volgend met hun ogen. Lucie bewoog behoedzaam. in de richting van de tent, geen onverwachte bewegingen makend om de Froslass te laten schrikken. "Wat wil je me laten zien?" vroeg ze zachtjes aan de Pokémon.

De gescheurde stof van de tentflappen voelde als ijskoud fluweel aan haar vingers en liet een huivering over haar ruggengraat trekken. Het was bijna alsof je bevroren spinnenwebben aanraakte, behalve dat het niet plakte aan je vingers. Haar hart rammelde in haar keel terwijl ze diep ademhaalde, hier in de nabijheid van de Froslass, zonder enige mogelijkheid om zich te verdedigen. Ze had haar Pokémon buiten gelaten, een teken van goed vertrouwen. De Soothe Bell rinkelde in haar oren terwijl ze langzaam neerhurkte. De tent was te klein om overeind in te staan en lag vol met spullen. Waarom had de Froslass haar hierheen gebracht?

Langzaam liet ze haar blauwe ogen over de spullen heen glijden, voorzichtig de Froslass loslatend met haar blik.  Vertrouwen… Vertrouwen… Ze bleef diep ademhalen, in de hoop dat dat ervoor zou zorgen dat ze rustig bleef. Langzaam begon ze de situatie in zich op te nemen, zich beseffend dat het geen rommel was wat ze zag, maar kleding. En dat tussen die kleding.. Een skelet lag. Haar ogen sperden zich wat open en ze sloeg haar hand automatisch voor haar mond, zodat er enkel een verstikt geluid uit haar mond kwam in plaats van een gil. Voor een moment voelde ze zich alsof ze in een vrije val was van de horror die ze voelde. Hier lag een skelet, geen mens, er was hier iemand gestorven. Ze had een paar seconde nodig om zichzelf te herpakken, waarna haar blik langzaam naar de Froslass ging. In een flits ging er kort angst door haar lichaam heen. Was dit de Froslass haar schuld? Of… ”Is dit.. of..?” bracht ze zachtjes uit. Was dit de trainer van de Froslass? Of.. De Pokédex entry van de Pokémon ging door haar hoofd heen. The soul of a woman lost on a snowy mountain possessed an icicle, becoming this Pokémon. Lucie beet kort op haar liep en haalde de Honey uit haar tas die ze uit de campsite gehaald had, toen ze nog dacht dat deze verlaten was. ”Het spijt me,” prevelde ze, ”Dit is dan niet van mij, dit hoort bij jou, ik dacht dat de plek verlaten was.” Of het nou een overleden persoon was, of de Pokémon van een overleden persoon. Deze Honey behoorde dan aan de Pokémon toe en niet aan haar.

De tranen glinsterden in haar ogen terwijl ze de Honey uitreikte aan de Froslass, haar handen licht trillend van kou en emotie. Ze hoefde de honing niet meer, ze wilde maar wat graag het achter zich laten en niet meer terugkeren. Maar in plaats daarvan schudde de Froslass met haar hoofd. Lucie haar ogen sperden iets verder open van verbazing, onbegrip dat de Froslass het oké vond dat er van haar bezittingen gestolen was. Desondanks zette ze het potje stilletjes neer op de grond terwijl ze de Froslass met haar ogen volgde. De elegante Pokémon vleide zich voorzichtig neer bij het skelet, toonde haar iets wat tussen de botjes van de vingers zat, een stukje papier.

Voor een moment twijfelde Lucie, haar handen voor haar mond geslagen, maar uiteindelijk kwam ze toch nader. Ze voelde zich licht in haar hoofd worden terwijl ze voorzichtig het briefje tussen de botjes vandaan haalde. De beenderen rolden met zacht krakende geluidjes op de grond en Lucie gal achter in haar keel branden. Desondanks wierp ze een wat timide blik op de Froslass, waarna ze het papier voorzichtig open vouwde. Weer sloeg ze haar hand iets voor haar gezicht terwijl stille tranen langzaam over haar wangen begonnen te rollen. Pas toen ze de brief helemaal gelezen had, liet ze deze langzaam op haar schoot neerzakken. Met haar wangen glinsterend van de tranen keek omhoog naar de Froslass, eerst sprakeloos voordat ze haar stem weer kon vinden. ”Het spijt me zo.. zo erg voor je..” prevelde ze zachtjes, haar stem verstikt. ”Ik zou.. Ik zou haar mee kunnen nemen, zorgen dat ze nooit meer alleen is.”

Even voelde het alsof haar hart in een vrije val was beland toen de tent ineens nog veel veel kouder begon te worden. De kleur trok weg uit Lucie's wangen en voor een moment was ze bang dat ze iets verkeerds gezegd had, de Froslass op een manier beledigd had. Ze vond het nog steeds lastig om de ijzige Pokémon te lezen. Maar de kou trok weer weg en de Froslass leek te kalmeren. Misschien dat ze wel verdriet had gehad? Lucie haalde huiverig adem en probeerde kalm te blijven, terwijl ze de Froslass volgde met haar ogen.

Een haast opgepoetste Pokéball verscheen uit de tas en Lucie voelde haar keel weer iets dichtknijpen. Had de Pokémon al die tijd de Pokéball in bewaring gehouden en opgepoetst? Een nieuwe traan rolde over haar wang naar beneden. Voorzichtig stak ze haar handen naar voren en nam ze de Pokéball en de Soothe Bell aan. De materialen voelden koud aan, zelfs door haar handschoenen heen. Maar desondanks trok ze haar handen niet terug en sloot ze haar vingers voorzichtig om de Pokéball en de Soothebell heen. "Ze zal niks tekort komen.." beloofde Lucie zachtjes aan de Froslass.

Langzaam maar zeker werd het rustiger in de tent. Voorzichtig, heel voorzichtig stak Lucie nog haar hand uit naar de Froslass, in haar andere hand de Pokéball en de Soothe Bell geborgen houdend. Ze kon de kou voelen van de Froslass, zelfs van een afstand. Maar toch, ze voelde zich haast verplicht om de Pokémon nog iets van comfort te bieden. Voor een moment twijfelde ze, niet wetende of ze een grens overschreed. Maar toch... "Ze zullen niks tekort komen," herhaalde Lucie zachtjes, terwijl ze eventjes zachtjes haar handschoen tegen de Froslass aandrukte. Ze voelde de handschoen steen koud worden en ze trok hem al vrij snel weer terug. Ontelbare ijskristallen waren zichtbaar op haar handschoen en hij voelde hard aan, maar haar vingers waren nog slechts lichtelijk koud. Toen ze weer opkeek van haar handschoen, was de Froslass verdwenen. Enkel de huilende wind hielden haar nog gezelschap in de tent. Voor een laatste keer keek ze naar het skelet wat nog in de tent lag, diep onder de indruk en vol van verdriet om de onbekende persoon die hier haar einde had moeten vinden, alleen. "Ik beloof het.." murmelde ze, waarna ze opstond en de tent langzaam verliet.