Tales of

Sinnoh

Het had hem deugd gedaan om een paar weken niets anders te doen dan rondreizen, om zich eventjes geen zorgen te maken over zijn droom of plan voor de toekomst. Ja, hij wou nog altijd een succesvolle coördinator worden, maar na zijn verlies bij zijn eerste competitie had het geholpen om dat allemaal eventjes aan de kant te zetten en aan zichzelf en zijn pokémon te werken. Hij had een heel stuk van Sinnoh gezien, zijn team was sterker geworden en hij voelde zich beter in zijn vel. Nu waren het de gebouwen en het water van Sunyshore city die steeds dichterbij kwamen. De vuurtoren stak boven alle andere daken uit. Hier zou hij zijn leven als coördinator verder zetten.

Eenmaal op het strand liet hij Benjamin, Poppy en Kai uit hun pokébal. De drie keken hem met hun hoofdjes ietswat schuin aan. “We gaan hier trainen voor onze volgende wedstrijd,” beantwoordde Jax hun vraag waarop de drie luid hun enthousiasme lieten weten. Maar eerst wou hij iemand vinden die met hen wou oefenen. De laatste weken had hij vooral alleen getraind en hij keek wel uit om dat nog eens samen met iemand te doen. Er waren redelijk wat mensen op het strand. De enige vraag was dus wie van hen een coördinator was. Jax besloot om er maar gewoon iemand uit te kiezen en wandelde op een jonge vrouw af. “Hey, sorry voor het storen, maar ben jij toevallig ook een coördinator?” vroeg hij haar. “Ik ben op zoek naar iemand die met mij zou willen oefenen.”

Hij wou zich niet door stereotypen laten leiden—hij was het levende voorbeeld dat die niet altijd klopten en haatte het wanneer mensen hem zo bekeken—, maar aangezien hij hier niemand kende, was het makkelijk om op de eerste persoon die er wel als een coördinator uitzag af te stappen en deze vrouw leek hem er zeker het type voor. Zijn vermoeden werd bevestigd waarna hem dezelfde vraag teruggesteld werd. “Inderdaad,” antwoordde hij bijna automatisch; het gewend zijnde dat mensen hier verbaasd over waren.

“Misschien is een gevecht wel leuk? Of we kunnen samen combinaties proberen te bedenken,” stelde hij voor. Haar blik dwaalde echter af naar beneden, naar Benjamin. “Oh, dit is Benjamin.” De pokémon keek op naar de vrouw: “Pi, pichu!” zei hij vrolijk waarna hij zijn armpjes naar haar uitstak. De pokémon was van in het begin al nieuwsgierig geweest naar mensen, maar sinds Jax hem van een staraptor had gered, was Benjamin zeer open naar hem en andere mensen toe geworden. Door zo naar de pokémon te kijken, had Jax opeens door waarom de vrouw zo gefascineerd naar de pichu keek. “Hij heeft de kleur van een raichu door een trait,” legde hij dan ook uit.

Jax knikte toen de vrouw aangaf dat een gevecht wel leuk klonk. Daar was hij het helemaal mee eens! Het was al een hele tijd geleden sinds hij dat nog had gedaan dus hij kon de oefening zeker gebruiken. Voor ze starten, trok Benjamin echter haar aandacht. Met zijn trait viel hij erg op en er waren al verschillende mensen geweest die de bijzondere kleur hadden opgemerkt sinds Jax de pokémon had gevangen. “Ja, hé,” beaamde de coördinator vrolijk. Haar woorden voelden echt aan als een compliment. Hij had altijd al van schattige pokémon gehouden en het was zo fantastisch om ook eens van anderen te horen dat zijn pokémon schattig waren. Benjamin werd trouwens ook trots van de woorden en stak zijn borstkas nog wat meer vooruit toen ze vroeg of hij met haar mismagius wou vechten. “Pichu!” nam hij de uitdaging aan.

Klaar om het gevecht te starten ging Jax met Benjamin voor zich, en Poppy en Kai achter zich zodat ze het gevecht konden bekijken, op een afstandje van de vrouw staan. “Ik ben Jax trouwens,” stelde hij zichzelf nog voor. Beter dat ze dat eerst deden dan dat ze een gevecht hielden en uiteindelijk zelfs vergaten om elkaar naam te vragen.

Poppy en Kai gingen links achter hem staan en juichden Benjamin toe terwijl de pichu zich klaarzette voor het gevecht. Jax stelde zich ondertussen voor waarop de vrouw ook haar naam liet weten—Amélie—en de eerste aanval aan hem overliet. Jax’ blik ging even naar de twee pokémon die gingen vechten. Ruby leek al even blij als zijn pichu; terwijl de ene elektrische stootjes van zijn kaakjes liet komen uit enthousiasme, draaide de ander rond in een cirkel.

“Benjamin, laten we starten,” sprak hij met een grijns. “Electric terrain.” Elektriciteit sprong van de pichu af en spreidde zich uit over het terrein. De grond knetterde nu die geladen was en kleine vonkjes kwamen van het zand af. “En dan nu thunder shock.” Dit zou een elektrisch spektakel worden. De energie die in de kaken van de pichu opgeslagen was, kwam in een schokgolf naar buiten waardoor Benjamin even in geel licht gehuld was vooraleer de elektriciteit zich naar zijn tegenstander bewoog.