Tales of

Sinnoh

Zola liep vrolijk het hele pokémon center door terwijl Jett wachtte op haar opdracht. De Jolteon kon het eigenlijk met iedereen wel vinden en dat was maar goed ook. Ze wilde ook van iedereen aandacht. Zivar daarentegen zat rustig op haar schoot. Hij moest niets hebben van vreemden. Hij bleef daarom ook achter op de stoel toen Jett naar de balie werd geroepen. Een vel papier werd haar overhandigd met een glimlach en een succeswens. Met het vel papier in haar ene hand en Zivar die al snel haar andere hand in beslag nam, kon ze niets anders dan fluiten dat Zola mee moest komen. Het eerste wat ze had gelezen was de locatie van de quest. Route 201. Gelukkig was het niet ver van haar huidige locatie, waarschijnlijk zou ze er aan het begin van de middag aankomen. Terwijl ze liep, gingen haar ogen over de rest van de informatie. Het probleem was een pokémon die de weg versperde. Daardoor konden er geen trainers langs reizen en dat zorgde voor problemen. Ze kon echter niets anders dan grinniken toen ze las dat de veroorzaker van het probleem een Snorlax was. Hoe typisch wilde je het hebben? Een veel klassiekere wegversperring kon je haast niet vinden.

Zoals verwacht was het net middag toen Jett bij de pokémon op de route aankwam. Bedenkelijk liep ze er een rondje omheen. Al snel trok ze de volgende conclusies. De pokémon was op het moment in slaap. Ze zouden hem wakker moeten maken om hem te kunnen verplaatsen. Nummer twee was dat het een grote Snorlax was dus hem met de hand verplaatsen was in ieder geval geen optie. Hij zou zelf moeten bewegen om dit voor elkaar te krijgen. Het volgende conclusie was dat ze hem niet gemakkelijk wakker zou krijgen. Ze had er al behoorlijk mee geschud en tegen geduwd maar de grote pokémon maakte geen aanstalten om zijn ogen te openen. Daarnaast zou ze ook een manier moeten vinden om hem te motiveren om te bewegen. De pokémon was waarschijnlijk midden op het pad inslaap gevallen omdat het wel goed lag. Ze zou een motivatie moeten geven aan de pokémon om zelfstandig van het pad af te bewegen. Kort dacht Jett na over haar mogelijkheden. Haar plan zou uit twee delen bestaan. Het wakker maken en het motiveren om zich te verplaatsen. Haar enige echte goede idee zou behoorlijk wat werk zijn. Gelukkig had ze vijf stuks aan pokémon die haar konden helpen. Jett haalde alle vijf pokéballs tevoorschijn en gooide deze omhoog, zodat haar pokémon er uit kwamen.

"Luister, dit is het plan. We gaan eerst bessen verzamelen. Heel. Veel. Bessen. We moeten een grote hoop hebben die de Snorlax kan verleiden om te bewegen. Hierbij heb ik jullie hulp nodig. Zola, Zivar, Zoro, jullie vertrouw ik genoeg om zelfstandig bessen te verzamelen en op te splitsen. Zeik, Zaika, jullie gaan met mij mee zodat ik jullie in de gaten kan houden. Het is niets persoonlijk maar jullie zijn nog nieuw en Zaika is nog een halve baby", zei ze. Meteen verscheen er een pruillipje bij de twee Toxel. Ze wilde zelf ook op avontuur. Normaal gesproken zou ze dat ook wel toelaten maar op het moment was het simpelweg niet zo'n goed idee. Zaika zou zo graag op avontuur gaan dat ze zou vergeten om bessen te verzamelen en Zeik zou waarschijnlijk ergens in slaap vallen. De twee waren te jong om zelfstandig te werken. Haar andere drie pokémon waren zelfstandiger wat dat betrof. Natuurlijk waren daar ook risico's. Zola zou afgeleid kunnen worden door menselijke aandacht. Zivar zou kunnen vluchten van mensen. Zoro zou ruzie kunnen maken met zowel mens als pokémon. Jett klapte in haar handen om de aandacht van haar pokémon opnieuw bij zich te krijgen. "Tijd voor actie, allemaal op zoek naar bessen."

Zola, Zivar en Zoro gingen ieder een andere richting op, om bessen te verzamelen. Jett wenkte Zeik en Zaika om mee te komen in de richting waar geen van haar andere pokémon heen waren gegaan. Natuurlijk waren de twee al vrij snel afgeleid. Met een overdreven kuchje, trok ze de aandacht van het tweetal Toxel. Alsof ze helemaal niets hadden gedaan, volgde de pokémon haar verder het bos in. Jackpot! Al snel kwamen ze aan bij een grote boom vol bossen. Er was alleen één probleem. De boom was zo hoog dat ze niet bij de bessen kon. Ook waren er geen zijtakken die ze kon gebruiken om er in te klimmen. Er was maar één oplossing. Jett wendde zich tot de twee pokémon. "Ik wil jullie in de boom gooien, dan kunnen jullie daar bessen plukken en ik kan ze dan beneden opvangen", stelde ze voor aan haar pokémon. Er was duidelijk twijfel maar uiteindelijk knikje het tweetal instemmend. Al snel zaten de pokémon op de takken van de boom en gooide ze bes voor bes naar beneden. Jett ving deze op en stopte ze in haar rugzak. Zodra de rugzak vol zat, sprongen de pokémon één voor één naar beneden zodat Jett ze kon opvangen en weer op de grond kon zetten.

Tegen de tijd dat het drietal terug kwam bij de Snorlax op de weg, lag er al een aardige stapel bessen op het gras. Zoro stond er bij en gromde naar een paar pokémon die naar de bessen loerde. Jett gaf de Shinx een aai over zijn kop. Het was knap dat hij er aan had gedacht om de bessen te beschermen van andere pokémon die er van wilde eten. Terwijl Jett haar rugzak leegde op de hoop, kwam Zivar aanlopen met een aantal bessen op zijn rug. Ze moesten even wachten tot ook Zola terug kwam met een paar bessen en de hoop afmaakte. Het was een mooie oogst en een behoorlijke hoop. Als dit niet verleidelijk zou zijn voor de Snorlax, wist ze het ook niet meer. Zelfs haar eigen pokémon kwijlde een beetje bij het kijken naar de bessen. "Jullie krijgen lekkers zodra dit gelukt is", stelde ze haar eigen vijftal gerust. Er zat nu nog maar één ding op en dat was het wakker maken van de Snorlax. Dit deel van haar idee was echter iets minder pokémon vriendelijk dan het verzamelen van bessen.

Jett stelde haar vijf pokémon op rondom de Snorlax, op een manier dat ze ongeveer even ver van elkaar vandaan stonden. Eén voor een keek ze haar pokémon aan, ieder van hen gaf haar een knikje. Time to put on a show. "Zola Thunder Fang, Zivar Electro Ball, Zoro Spark, Zeik en Zaika Nuzzle." De vijf pokémon kwamen in actie en voerde allemaal hun electric type moves uit op de Snorlax. Het leek effect te hebben aangezien hij geïrriteerd wiebelde. Zijn ogen opende echter niet. Damnit. Ze hadden niet genoeg kracht. Er was maar één manier om dat op te lossen. Ze wenkte Zivar dat hij naar haar toe moest komen. Terwijl de Pikachu naar haar toe kwam, hurkte Jett en haalde ze een voorwerp uit haar rugzak. Ze hadden dit lang uitgesteld. Het zout toch anders zijn. Een andere vorm. Zo lang ze hem had, was hij altijd een Pikachu geweest. Toch hadden ze al lang besloten dat ze ooit zouden evolueren. Het enige echte nadeel zou zijn dat hij te zwaar werd voor haar schouder. Toch begreep hij dat het tijd was en raakte hij de steen aan. Electrische vonken en een wit licht trokken over Zivar heen terwijl hij van vorm veranderde.

Een Raichu. Zivar was nu een Raichu. Lichtelijk ongemakkelijk bekeek hij zijn nieuwe lichaam, voor hij opnieuw zijn plek in nam en haar een knikje gaf. Zivar was nu sterker en hopelijk sterk genoeg om een verschil te maken. "Laten we het nog een keer proberen. Let's shock him", zei ze. Haar vijf pokémon zette opnieuw hun aanval in tegen de slapende pokémon. Deze keer hadden ze meer succes. De Snorlax opende zijn ogen en schreeuwde geïrriteerd, tot zijn ogen op de stapel bessen viel. Dit was waar het op aankwam. Zou het genoeg zijn om zijn aandacht vast te houden? Om hem te overtuigen om te bewegen. Als dat zou zijn, moest hij wel van het pad af om bij de bessen te kunnen komen. Het zou geen probleem meer zijn als hij naast het pad zou gaan eten en daar in slaap viel. Dan was het pad weer vrij en het probleem verholpen. Het was wachten op de keuze van de Snorlax.

De struiken begonnen te ritselen. Een pokémon verscheen. En nog een. En nog een. Oh Arceus... Een hele groep Skwovet verscheen vanuit de bosjes. Ah geweldig. Nu moest ze niet alleen de Snorlax in beweging krijgen maar ook er voor zorgen dat niet alle bessen werden opgegeten. Ugh. Ze had vijf pokémon en er waren zels Skwovet, wat betekende dat ze er een zelf moest tegenhouden. Een zucht rolde over haar lippen. Er leek gelukkig beweging te komen in de Snorlax dus daar hoefde ze zich minder zorgen over te maken. Het voornaamste probleem werd de groep van zes pokémon. "Jongens, ieder vecht tegen één Skwovet. Als je er een verslaat, kun je de rest helpen." Haar eigen pokémon schoten in actie en kozen allemaal een van de eekhoorns uit om te bevechten. Jett's ogen vielen op de ene Skwovet die nog overbleef en met een rap tempo richting de bessen rende. Ze moesten de pokémon er lang genoeg weg houden zodat de Snorlax helemaal van het pad zou geraken. De pokémon wilde langs haar benen rennen maar door haar handen dicht bij de grond te houden, moest de pokémon afremmen. Deze leek er niet erg blij mee te zijn en deed een poging om in haar handen te bijten. Jett wist ze nog net op tijd weg te trekken maar in plaats van haar handen viel haar been slachtoffer. Ze siste tussen haar handen door voor ze met twee handen het lijfje van de eekhoorn vast pakte. Gelukkig woog de pokémon nog geen drie kilo en wist ze deze snel van haar been weg te trekken. De Skwovet spartelde als een gek in haar armen en sloeg met zijn staart tegen haar armen. Wat een irritant ding. Op zich was het wel schattig maar ze zouden een heel stuk leuker zijn als ze de bessen met rust zouden laten. Dan zou de Snorlax genoeg tijd krijgen om van de weg te kruipen. Jett besloot de pokémon een flinke zwaai te geven voor ze hem een stuk van haar weg gooide. Hij was natuurlijk nog net zo levendig als in het begin. Zola's tegenstander was behoorlijk klaar met het gevecht, het zelfde gold voor die van Zivar. Ook Zoro leek het goed gedaan te hebben tegen zijn tegenstander. De Skwovet die met Zeik en Zaika hadden gevochten waren ook nog vrij okay. Het was niet dat de twee jongere pokémon even ervaren en krachtig waren in een gevecht als haar drie oudere pokémon. Snel keek Jett over haar schouder om te zien of de Snorlax al ver genoeg van het pad was gekropen. Als dat het geval was, konden ze de Skwovet hun gang laten gaan. Dan was het probleem niet van haar en haar pokémon maar van de Snorlax en de Skwovet.

De Snorlax was wakker maar duidelijk nog niet tevreden met de situatie. De pokémon maakte een boos gezicht -voor zo ver dat mogelijk was-  en besloot dat het tijd was voor stilte. En slaap. De pokémon gebruikte Yawn om iedereen in de omgeving in slaap te krijgen. Jett voelde zich al recht moe worden, haar oogleden werden zwaar en haar lijf sloom. "Zola, Thundershock me." Haar ogen vielen dicht en haar lijf naar de grond. De val wekte haar niet maar de hoeveelheid electriciteit die door haar lichaam trok zeker wel. Met een flinke hap adem kwam ze overeind. Het was Zola nog net geluk voor ook zij in slaap was gevallen. Goed. Nu was zij zelf in ieder geval wakker. Het eerste probleem was dat ze van die Skwovet af moest. De beste manier was verplaatsen. Maar haar eigen pokémon kon ze niet niet onbewaakt achter laten. Jett ging op haar knieën naast haar Jolteon zitten en begon met de pokémon te schudden. Het leek niet te werken. Ze bracht haar mond richting het grote oor van de pokémon. "Zola!" Meteen kwam de Jolteon overeind en beet door de schrik, bijna haar trainer in haar neus. Verward keek de Jolteon om zich heen, voor ze haar aandacht op Jett focuste. Het effect van de Thundershock nog steeds voelende in haar spieren, stond Jett op. "Zola, kun jij iedereen beschermen terwijl ik weg ben?" vroeg ze haar pokémon. De Jolteon gaf een bevestigend knikje. Mooi, dan was dat in ieder geval geregeld.

Vervolgens begon ze Skwovet in haar tas te steken. Er paste er drie stuks in, wat betekende dat ze twee keer zou moeten lopen. Ach. Op het moment had ze weinig keus. Ze leek haast een pokémon smokkelaar, met de drie Swovet weggestopt in haar tas. Een heel eind van het pad vandaan besloot ze dat het wel goed was. Ze laadde de drie pokémon uit haar tas en legde ze naast de stam van een boom. Daar zouden ze voorlopig wel veilig zijn. Na een diepe zucht draaide ze weer om zodat ze de overige drie pokémon kon halen. Tegen de tijd dat ze terug was begon Zivar langzaam wakker te worden en Zoro leek ook iets minder rustig te slapen. Na Zola een aai over haar kop te geven, laadde ze drie nieuwe Skwovet in haar tas. Arceus, ze hoopte dat niemand haar zou zien. Daar kwamen alleen maar misverstanden van. Gelukkig was ze bijna bij de boom, tegen de tijd dat de Skwovet in haar tas begonnen te bewegen. Snel legde ze de pokémon bij de rest, terwijl die ook wakker begonnen te worden. Ze moest hier nu snel weg. Jett zette een sprintje in de richting van de terugweg in. Ze wilde niet dat de pokémon haar weer zouden volgen. Hopelijk bleven ze hier, weg van de Snorlax en de bessen.

Tegen de tijd dat ze terug was, waren Zola, Zivar en Zoro goed wakker. Zeik en Zaika daarentegen lagen nog rustig te slapen. In Zeik's geval was het alleen een twijfel of het door de Yawn kwam of dat hij gewoon lui was. "Zoro, maak Zeik wakker." Zelf draaide ze naar Zaika en begon voorzichtig het lichaam van de Toxel te schudden. Langzaam maar zeker opende ook zij haar ogen. In de tussentijd schreeuwde Zeik het uit terwijl hij door Zoro werd meegesleurd. Een zucht rolde over haar lippen voor ze met haar hoofd moest schudden. Netjes liet hij de andere pokémon los. Iedereen was weer wakker, gelukkig. Nu was het probleem dat de Snorlax weer terug in slaap was gevallen. Ze zouden hem opnieuw wakker moeten maken. Opnieuw positioneerde ze haar pokémon om de Snorlax heen, iedereen even ver uit elkaar, zodat hij opnieuw wakker geschokt zou kunnen worden. "Zola Thunder Fang, Zivar Electro Ball, Zoro Spark, Zeik en Zaika Nuzzle." De vijf pokémon zette stuk voor stuk hun Electric type aanval in. Hopelijk zou de Snorlax hierdoor weer wakker worden. En daarna netjes naar de bessen zou kruipen zoals de bedoeling. Ze had geen zin in nog meer problemen met deze pokémon. Het waren er ondertussen meer dan genoeg geweest. Als het nog veel langer zou duren dan moest ze misschien nog over gaan tot echt geweld.

Thank Arceus. De Snorlax werd wakker en kreeg eindelijk de bessen in beeld. Langzaam begon hij van het pad af te komen, waardoor de weg weer vrij kwam. Dan was hierbij haar quest compleet. Ze kon niet wachten om terug te gaan naar de base, het te melden en vervolgens een bed in te kruipen. Ook al was het pas net middag. Jett gaf een aai over de koppen van Zola en Zivar, die al snel weer bij haar kwamen te zijn. Zoro leek de Snorlax niet helemaal te vertrouwen en bleef er nog even bij in de buurt staan. Voor ze Zeik en Zaika oppakte, floot ze als teken dat hij mee moest komen. Ze had de twee pokémon net in haar armen toen ze iets zilvers opmerkte op de plek waar de Snorlax had gelegen. "Zivar, neem dat alsjeblieft mee", zei ze. De Raichu liep er nog wat ongemakkelijk naar toe, voor hij de Soothe Bell in zijn armpjes te pakken had. Dat was het nu echt tijd om terug te gaan naar de base en daarna hun rust te pakken. Zowel zijzelf als haar pokémon hadden hier een hoop moeite in moeten steken.