Tales of

Sinnoh

Voordat ze met Bruintje uit de Lost Tower ging stappen hoorde ze nog wat stemmen, vervolgd door nog een soort van sterke gloei in de nabije verte. Nieuwsgierig stapte het meisje er naartoe, en zag nog twee net geëvolueerde Phanteons net zoals Bruintje. De ene had zelfs hangoren en dat vond ze heel erg schattig. Haar blik gleed even naar haar eigen Phanteon die al vrolijk met zijn staart kwispelde en dichter bij de andere twee kwam om enthousiaste geluidjes te maken. Hij had echt altijd de zin om te spelen, het maakte niet uit welke vorm hij had. En dat maakte haar blij: wetende dat hij nog steeds de lieve en vrolijke Bruintje was die ze hiervoor had gekend. Alleen wat anders in uiterlijk. “Wat zijn ze allemaal toch mooi!”, sprak ze goedgezind tegen de ander. Ivy wist alleen niet goed wat al deze Eevees precies had doen evolueren. Was het iets speciaals aan deze Tower? Of had ze iets geflikt waarvan ze vergeten was hoe ze het had gedaan. Ze had geen enkel idee, maar het resultaat was prachtig.

‘Ze zijn zeker mooi!’, beaamde het andere meisje toen en ze zag hoe de drie Phanteons het goed met elkaar konden vinden, wat haar blij maakte. En wat ook fijn was, was dat Bruintje niet de enigste Eevee was die geëvolueerd was naar deze evolutie. Dan was hij tenminste niet alleen en dat gaf dan een gevoel van samenhorigheid. Haar ogen kregen pretlichtjes toen ze zag hoe haar Phanteon vrolijk omging met de andere twee Phanteons. ‘Mijn naam is Chloe, dat zijn Conner en Birr’ deze wees naar de twee geëvolueerde Eevees en ze knikte erop. ‘Dat is Breckin en een Cufant die met mij mee reist’, vertelde deze verder. ‘En dit is Cael’ vervolgens zette het ander meisje de Corsola weer op haar schoot en Ivy bedacht zich dat dat best wel veel Pokémon waren. Maar zij was waarschijnlijk al meer ervaren dan Ivy zelf als het ging om Pokémon. “Aangenaam! Ik ben Ivy en dat is Bruintje” ze toonde aan met haar hand dat zij Ivy was en de Phanteon Bruintje. Nou ja, het zou ook een beetje raar zijn geweest als zij diegene was geweest die Bruintje heette. “Trouwens, heb jij trouwens een idee welke evolutie dit is? Ik herken hem niet”, vroeg ze aan de ander. Beide zij als haar Pokédex hadden geen informatie gegeven op deze evolutie van de Eevee. En het was dan nog zo’n interessante.

Haar ogen gleden nog steeds naar de verschillende Pokémon die de ander bijhad. Ze waren allemaal erg mooi en uniek en het meisje wenste dat ze ook ooit wat meer Pokémon zou hebben. Want des te meer, des te beter, zeiden ze altijd. ‘Ook aangenaam’, lachte ze naar haar. ‘Gosh willen jullie er nu ook nog bij? Nou kom maar dan’, de twee pokémon probeerden op haar schoot de kruipen – en Ivy nam aan dat er waarschijnlijk wat was met haar benen. Omdat ze in een rolstoel zat en niets voelde van het gewicht van de Pokémon. Persoonlijk zou Ivy het erg lastig vinden als ze moest geweten hebben dat haar benen helemaal niets konden voelen en de ander was dus zeker sterk qua karakter als ze gewoon door kon gaan zonder iets in haar weg te laten staan. In ieder geval begroette de andere twee Phanteons elkaar hartelijk en Bruintje deed maar al te graag mee met hun spelletje. Over die drie gesproken schudde Chloe haar hoofd bij de vraag die ze had gesteld. ‘Nee, ik ken heel veel pokémonsoorten. Alleen deze evolutie ken ik niet. Hij staat ook niet in de pokédex. In de mijne niet tenminste. Ik weet niet hoe dat met die van jou zit? Maar ik denk dat we iets nieuws hebben ontdekt. Is Bruintje ook pas geëvolueerd?’ Ivy schudde haar kop bij de eerste stelling en knikte bij de tweede. “Er stond ook niets in mijn Pokédex – en ja, Bruintje is een paar minuten geleden geëvolueerd”, meldde ze aan de ander. Ze waren alle drie gloednieuw en het maakte haar trots wetende dat ze iets nieuws hadden ontdekt. “Dit is dan wel een heel speciaal moment”, lachte ze.

Als ze dan beide geen informatie in de Pokédex hadden gevonden betekende het echt dat ze iets nieuws hadden ontdekt over de Eevees, en daarbij kwam de vraag hoe deze Eeveelutie dan ging noemen. Maar dat was een zorg van later, voorlopig was Ivy gewoon blij dat de resultaat van de opeense gloei iets goeds was geworden en niet kwam uit pijn of vreemde Eevee catnip ofzo. ‘Gosh wat bijzonder zo! Op hetzelfde moment’, zei Chloe vrolijk en het rozeharige meisje knikte enthousiast. “Ja! Je zou zelfs kunnen zeggen dat ze alle drie Evolutie Buddies zijn”, grinnikte ze plezierig. Bruintje zou nu waarschijnlijk de andere twee Phanteons voor altijd in zijn geheugen bewaren. Want hij vond nieuwe vrienden leuk, zeker wanneer ze iets speciaals gemeen hadden. ‘Heb je meer pokémon dan Bruintje?’, werd er aan haar gevraagd en ze schudde jammer genoeg haar kop. “Nee, Bruintje is mijn enigste. Maar ik zou wel graag meer  hebben in de toekomst” ja dat was zo. Ze wilde héél graag meer in de toekomst hebben: Want des te meer je er had, des te meer je had om van te houden. En dan kon ze veel meer liefde aan ze uitdelen. ‘Zullen we naar buiten gaan’, stelde de andere vrouw voor en Ivy knikte als reactie. Want de Lost Tower was nu wel speciaal, maar het was nog steeds donker en super eng. Ze stapte naar buiten en wenkte met haar kopje dat Bruintje mee moest komen. Hij wilde voorlopig graag bij de andere twee blijven, dus hij hoopte dat die ook mee zouden komen naar buiten. ‘Ik ben breeder trouwens, wat ben jij?’ ze wreef haar haren nog eens uit haar gezicht voor ze rondkeek en antwoordde; “Ik ben een Coördinator!” ze was nog niet echt goed op pad met deze richting, maar ze kwam er wel. Zij en Bruintje hadden gewoon héél veel voorbereidingstijd nodig.

Terwijl zij naar buiten stapte zag ze hoe Bruintje vlak naast haar mee wandelde. Ze was niet gewend aan zo’n grote Bruintje, voor haar was hij nog steeds deels een Eevee. Maar over tijd zou het waarschijnlijk wel wennen – het was voor hem ook een beetje wennen om het feit dat hij niet zo klein meer was, en een totaal ander figuur. Gelukkig was hij wel nog bruin, Ivy had al wat moeite gehad met naamaanpassingen te bedenken. Straks was die nog Blauwtje of Groentje, terwijl hij oorspronkelijk Bruintje was. En eerlijk gezegd had het meisje dat niet leuk gevonden. In ieder geval had ze aan Chloe verteld hoe ze een coördinator was en luisterde verder naar wat zij te zeggen had, wat was dat ze het ook had overwogen als ze niet in een rolstoel had gezeten. De blik in haar blauwe ogen werd een beetje bezorgd, het was natuurlijk niet leuk als je iets niet kon doen door een beperking. “Ik vind het heel erg voor je dat je in een rolstoel moet zitten”, sprak ze met wat medeleven. Zij zou het zelf ook niet leuk gevonden hebben en ze begreep het dat de ander dan ook niet op het podium wilde gaan staan als ze in een rolstoel zat. “Maar ik denk dat breeder zijn wel even leuk is als coördinator” als Ivy niet zo’n drang had om in de spotlights te staan, dan had ze ook graag een breeder willen zijn. Stel je voor, al die schattige eieren. Het leek haar erg leuk! En dan had je heel veel Pokémon!

Vervolgens haalde de ander een borstel naar buiten en riep haar twee phanteons bij haar om ze te borstelen. Ze zagen er allemaal erg zacht uit, waarschijnlijk één van de dingen die ze hadden behouden van het Eevee zijn. Des te zachter des te beter, zeiden sommige ook altijd. Opeens reikte Chloe de borstel naar haar toe en vroeg of ze ook wilde borstelen. Even staarde ze naar de borstel voor ze met plezier knikte en de borstel in haar handen nam: om vervolgens de zachte textuur van de vacht van de phanteon te aaien. Ze borstelde op een rustig tempo en genoot er wel van. Het was altijd prettig om een pokémon te borstelen, vond ze. Het was ook op te merken op de manier waarop ze borstelde .

Chloe zei dat ze het niet erg hoefde te vinden omdat ze ermee had leren omgaan. En om eerlijk te zijn, Ivy keek wel op naar mensen met zulke karakters. Dat ze zich niet lieten stoppen door enig probleem dat hen in de weg stond, ze gingen ermee om als de normaalste zaak in de wereld. En dat was iets wat ze heel erg bewonderde aan anderen, zoals deze vrouw nu bijvoorbeeld. Ondertussen, terwijl ze daarover dacht – genoot haar pokémon van het geborstel. Haar hand kamde hem ritmisch en elke keer dat ze de actie herhaalde, maakte hij een kirrend geluidje. Hij vond geborsteld worden heel fijn, dat was wel duidelijk. Zelfs als het nu geen kleine schattige Eevee meer was. Vervolgens sloot het meisje af met een krabbelende aai over de rug van haar phanteon voor ze de borstel weer uithield naar Chloe, als teken dat ze het terug mocht hebben. Waarna ze luisterde wat er nadien werd gezegd. “Dat kan ik me wel voorstellen ja! Als ik geen coördinator was, was ik waarschijnlijk ook een breeder. Het lijkt me gewoon zo leuk en het levert waarschijnlijk unieke ervaringen op” het zou wel voelen alsof alle pokémon je vrienden waren op dat punt!