Tales of

Sinnoh

Met een luide krak van zijn rug strekte Victor zich uit. Buiten slapen deed zijn lichaam geen deugd. Soms dacht hij dan ook met heimwee terug aan de tijd waarin hij nog thuis leefde. Een tijd die nog maar een week geleden was en niet zo rooskleurig was geweest als zijn pijnlijke lijf hem wou laten geloven. Ja, hij had er een zacht bed gehad en het was er aangenaam warm geweest, maar daar was ook alles mee gezegd. Nu hij daar weg was, was hij niet langer de eeuwige teleurstelling, drukte er niet langer een gewicht op zijn schouders dat hem onder dreigde te sleuren, en had hij een kans om zijn eigen leven op te bouwen.

“Laten we gaan,” sprak hij tegen Edgar die krassend op zijn schouder vloog. Een pokémoncenter was een plek van genezing waar hij misschien wel iets relevant aan zijn interesses kon leren en dus keek Victor niet zo tegen de stage op als hij anders gedaan zou hebben. Samenwerken was nooit zijn sterkste kant geweest. De meeste mensen waren zo ver onder zijn niveau dat ze hem niets te bieden hadden en degenen die hem wel bij konden houden, deelden niet dezelfde fascinatie met leven en dood die hij had. Er zouden nog andere researchers op deze stage zijn dus misschien waren zij anders—, maar hij betwijfelde het.

Met Edgar op zijn schouder ging Victor het pokémon center binnen. Het eerste waar zijn blik op viel was de bruine alolan raichu die naast een zoekend rondkijkend meisje zweefde. Een trait, interessant. Daarna ging zijn blik verder en zag hij twee mannen half slapend naast elkaar zitten. Terwijl de ene geeuwde, keek de ander alsof hij elk moment iemand kon vermoorden. Victor rolde met zijn ogen voor hij de drie aansprak: “Zijn jullie hier ook voor de stage?” Waren dit echt de mensen waar hij de rest van de dag mee opgescheept zou zijn? Hij was sceptisch of ze zelfs voor een stage bij een pokémon center competent genoeg waren.