Tales of

Sinnoh

Als iemand hem vroeg had gevraagd of hij ooit een pokémon zou nemen, had hij ronduit nee gezegd. Het was een grote investering en er komen veel verantwoordelijkheden bij kijken. De investering is in ieder geval niet het probleem, maar tot voor kort had Paolo geen zin om zorg  te dragen voor een ander wezen. Hij heeft dan ook geen idee waarom hij alsnog het besluit genomen heeft toch een pokémon op te halen.

Met een sigaret in zijn mond leunde hij tegen het gebouw aan van de professor. De secretaresse had hem weer buiten gejaagd nadat hij binnen kwam wandelen met de sigaret. Het gaf hem een extra kans om weg te wandelen en dit idiote idee uit zijn hoofd te zetten. Paolo wist dat het de verstandige keuze zou zijn, maar toch veranderde hij niet van gedachten. Als het uiteindelijk niks werd tussen hem en de pokémon, kon hij het vast wel ergens dumpen.

Eenmaal de sigaret te kort was geworden, gooide hij de peuk op de grond om het vervolgens plat te trappen. Terwijl dat de laatste restanten rook door zijn mond ontsnapten, wandelde hij binnen, regelrecht naar de tafel waar enkele pokéballen voor hem klaar lagen. “I expected - more,” mompelde hij tegen niemand in het bijzonder. Slechts drie pokémon waaruit hij kon kiezen, en dat voor iemand die zelf pokémon fokte.

Zijn wenkbrauwen kwamen steeds dichter naar elkaar toe bij iedere pokémon die werd voorgesteld aan hem. De meest nutteloze roze pokémon waar hij ooit van gehoord had, iets wat thuis hoorde in een container en een spinarak. Zijn kennis over pokémon was enorm beperkt, maar iets leek niet te kloppen aan dit exemplaar. Paolo leunde voorover tot zijn gezicht vlak voor de Spinarak hing, zijn neus raakte hem net niet aan. Het leek niet goed te weten wat het moest doen nu hij zo dicht bij stond, en probeerde wat naar achter te kruipen. Helaas eindigde de tafel op een bepaald moment en kon hij niet verder naar achter. “This one,” zei hij terwijl hij met één vinger naar de Spinarak wees. Het zag er niet sterk of indrukwekkend uit en was veel te klein, maar er was geen enkele kans dat hij voor één van de twee andere ging.
Paolo rechte zijn rug weer en ging naar Professor Willow, met uitgestoken arm om de pokébal aan te nemen. Eenmaal hij het ronde ding had, liet hij de pokémon terugkeren en verliet hij - zonder de Professor te bedanken - het lab. Eindelijk on hij weer een nieuwe sigaret opsteken.