Tales of

Sinnoh

Met zijn elektronische step in zijn hand, de wind die door zijn haren waaide en vol goede moed reed Leeroy Sandgem Town binnen. Hij was van Veilstone City uit vertrokken en had gebergten, zeeën en woestijnen overtroffen om hier te geraken. Het had hem dagen geduurd en… nah, just kidding. Hij had een taxi genomen tot Jubilife City en het stukje van die stad naar dit dorpje had hij met zijn elektronische step afgelegd. Zijn step ging hard, maar ook weer niet zo hard dat hij binnen een paar dagen van het oosten naar het westen zou reizen. Hij wist dat Aydin, zijn jeugdvriend, hier ook ergens uit moest hangen, maar waar die was? Geen idee. Hij zou hem wel tegenkomen, Leeroy kennende. Het lab kwam al in zicht en met een grijns om zijn lippen reed Leeroy met zijn elektronische step naar binnen zodra de schuifdeuren voor hem opengingen. ”Leeroy Simpson in da house!” riep hij en vervolgens maakte hij een halve draai waar een professioneel mountainbiker jaloers op zou zijn geweest. Hij had dan ook kort zijn ogen gesloten, genietend van het moment, klaar zijnde om de appreciatie en het gegil van de meiden te ontvangen en… ”Meneer, zou u alstublieft van uw step af willen gaan. Dadelijk raakt de vloer beschadigd.” Huh? Leeroy opende zijn ogen weer om in het strenge gezicht van een jonge vrouw te kijken die – en zelfs hij kon dat zien – totaal niet onder de indruk was van zijn stepkunsten. Zijn wangen werden rood en hij wierp haar een ongemakkelijke glimlach toe. ”Natuurlijk,” mompelde hij vervolgens, waarna hij van zijn step afstapte en deze tegen een tafeltje verderop liet leunen. De jonge vrouw haar blik werd iets milder en ze leidde hem naar een tafel, waar drie Poké Ball’s op lagen. Nu dat Leeroy de Poké Ball’s zag, was hij op slag zijn schaamte vergeten en kwam er een brede grijns om zijn lippen. Oh ja! Vandaag mocht hij zijn eerste Pokémon kiezen, baby!

Er werden drie keuzes voor hem neergezet. Een Lapras, een Alolan Sandshrew en… ”Aaaah!” gilde Leeroy met een hoog stemmetje waar een operazangeres nog jaloers op zou zijn geweest terwijl hij zijn handen tegen elkaar klapte en naar de Larvitar keek. Met enkele stappen kwam hij dichterbij om het kleine wezen te bestuderen, welke een paar keer met zijn ogen knipperde en vragend opkeek naar Leeroy. ”So cute,” piepte Leeroy haast en de Larvitar maakte het er niet veel beter op toen hij zijn armpjes vragend naar Leeroy uitstak. Leeroy, die de zwaarte van zijn nieuwe partner zwaar onderschat had, probeerde hem met gemak op te tillen, maar brak daar bijna zijn rug bij. Toch zou het niet echt mannelijk zijn tegenover de vrouwelijke assistentes hier als hij nu zou opgeven, alsof zijn mannelijkheid al niet betwist kon worden door hoe hij daarnet had staan gillen toen hij de Larvitar zag. Maar goed, dat terzijde. Hij tilde de Larvitar dus moeizaam op en ondersteunde deze met zijn arm. De Larvitar maakte een vrolijk geluidje naar hem en Leeroy grijnsde breed. ”Dit wordt mijn nieuwe partner,” zei hij vervolgens gewichtig tegen de assistente, alsof dat al niet duidelijk was. ”Ik denk dat ik je Ryan ga noemen. Omdat je later een Tyrannitar wordt en als je je naam dan inkort en je verwisselt wat letters krijg je Ryan!” Zowel de assistentes als de Larvitar knipperden een paar keer met hun ogen om zijn logica te kunnen volgen. Tja, oh well.

Oké, Ryan was dus nu officieel zijn partner. Een brede grijns ontstond om Leeroy’s lippen, want nu kwam het moment waarop iedereen waarschijnlijk gewacht had. Met zijn grijns om zijn lippen liep hij naar de elektronische step, die hij aan Ryan liet zien. ”Stap maar op… oh nee, wacht!” Snel haalde hij een polaroid camera tevoorschijn die hij vlak voor zijn vertrek naar het westen voor de één of andere reden had gekocht en maakte een foto van de waggelende Larvitar. Een stift, die hij ook random bij zich had, gebruikte hij om “HIER WAAK IK” in kranenpoten onder de foto te schrijven, waarna hij vroeg voor een plakbandje om te lenen. De assistente trok een droog gezicht naar hem, maar gaf hem wel een plakbandje en Leeroy plakte de foto aan de voorkant van zijn step. ”So cute,” murmelde hij onder zijn adem door terwijl Ryan inmiddels al bij de voorkant van zijn step aan was gekomen. Leeroy hield de step goed vast terwijl Ryan op het ding sprong en zichzelf angstvallig vasthield aan de voorkant van de step. ”Meneer, u mag hier niet…” Maar Leeroy was al op zijn elektronische step gestapt en had het ding aangezet voordat iemand ook nog maar één ding kon zeggen. ”Arrivederci!” riep hij over zijn schouder, waarna hij het lab vervolgens verliet. Gelukkig kon de step het gewicht van hun beiden goed houden en had hij om een tweede plakker gevraagd voor de polaroid foto, anders was die er vast af gevlogen. ”They see us rollin’, they hatin,” zong hij terwijl Ryan zijn oogjes dicht had geknepen, maar ze langzaam open deed toen Leeroy op een rustig tempo voorbij reed. ”MY MUSIC SO LOUD, I’M SINGING!” ging Leeroy op luid volume verder, niet in de gaten hebbende dat hij een bekende half aan het voorbij rijden was. Ah, het leven was zo goed.

Een gil waar een operazangeres jaloers op zou zijn verliet zijn lippen toen een Arcanine naar hem toe kwam rennen. ”MAMMIE!” gilde hij zo luid dat in het nabij gelegen gebied enkele Starly omhoog kwamen vliegen. Hij moest zijn step tot stilstand brengen om niet tegen de Arcanine aan te rijden en Ryan sprong snel van zijn step af en rende naar een veilig plekje achter Leeroy, al bleek dat een stuk minder veilig te zijn dan initieel gedacht toen Leeroy zijn evenwicht verloor omdat de Arcanine haar poten tegen zijn schouders zette om hem een lik te geven. Het beest bewoog zeker meer dan honderd kilo en hoewel Leeroy wel wat spiermassa had gekweekt, was dat blijkbaar niet genoeg om hem ervan te redden om zijn evenwicht te verliezen. Ryan was niet snel genoeg om weg te raken en de letterlijke steen tegen zijn rug voelde niet echt aangenaam aan toen Leeroy tegen de grond ging. ”Dit was… niet de aandacht… die ik wilde hebben van een vrouwtje,” kreunde Leeroy terwijl hij op de grond lag, Ryan met een verbaasde blik in zijn ogen onder hem. Leeroy duwde zichzelf overeind op zijn ellebogen en keek in de richting van waar de Arcanine naartoe gerend was, zijn ogen vernauwend toen hij een bekend persoon zag. ”Seedot!” riep Leeroy naar hem, terwijl hij zichzelf overeind duwde. Hij keek kort over zijn schouder naar Ryan, maar het zag er naar uit dat hijzelf meer last had van op Ryan te vallen dan dat Ryan dat had toen Leeroy op hem was gevallen. De Larvitar verborg zich achter Leeroy’s broekspijp en keek nerveus om hem heen naar Aydin en zijn Arcanine. ”Vind je dat soms leuk? Nu heb je én mijn goede looks verpest omdat mijn haar nu in de war zit én ik houd er waarschijnlijk nog blauwe plekken aan over ook. Ik moet wel kunnen pronken met mijn goddelijke lichaam om chicks te scoren, hoor.” Leeroy vernauwde zijn ogen terwijl hij Aydin keek.

Leeroy wreef met een pijnlijk gezicht over zijn rug terwijl hij het commentaar van Aydin aanhoorde, wat een grijns om zijn lippen liet komen. ”Dat vat ik op als een compliment,” zei hij op een bijna hooghartige toon tegen de man. Hij kneep zijn ogen vervolgens licht samen toen Aydin zijn opmerking maakte over zijn gil. ”Ik wil jou wel eens zien als er één of andere grote hond out of nowhere op je af komt rennen. Om nog maar niet te spreken over het leed wat je mijn kleine man hebt aangedaan.” Om zijn woorden kracht bij te zetten, wees hij dramatisch naar Ryan, welke hem vervolgens keihard verraadde door zijn armpjes uit te steken en een schattig gezicht te trekken naar de Arcanine van Aydin. ”Verrader van de hoogste soort,” siste Leeroy dramatisch onder zijn adem door naar zijn Larvitar, welke enkel schattig met zijn oogjes knipperde naar hem. Leeroy’s aandacht werd echter getrokken door Aydin, die aangaf dat hij een B&B had gehuurd bij twee nachten bij… Leeroy gniffelde. ”Nu stel ik me zo’n heel fors gezet wijf voor gehuld in zo’n Duitse jurk met diepe decolleté en een flinke voorgevel,” kon hij het niet laten om zijn gedachten met zijn oude kennis te delen. Tja, zo was hij nu eenmaal. Aydin had echter andere dingen aan zijn hoofd: Leeroy trok zijn wenkbrauwen hoog op toen Aydin opeens naar binnen stoof nadat er iets over een ei werd geroepen. ”Voor mij ook een spiegelei, graag!” riep hij naar binnen voordat hij Ryan wenkte en achter Aydin aan rende. Zijn blik werd er echter eentje van teleurstelling toen hij zag dat het om een Pokémon ei ging en niet om ontbijt. Aww. Hij had echt honger. ”Laat me raden,” zei hij terwijl hij met zijn ogen rolde. ”Een Fire type?” Hij was Aydin’s obsessie met Fire types heus niet vergeten en het zou hem echt verbazen als er iets anders uit ging komen dan een Fire type.