Tales of

Sinnoh

Jett keek kort om zich heen. Stenen, overal stenen. Er was eigenlijk niet veel meer te vinden op het eiland. Het was een van de weinige plekken die niet enorm was aangetast door de mens. Op de grotten na natuurlijk. Wat de pokémon betrof, was het meeste gelukkig nog intact. Zola liep vrolijk voor haar uit, Zaika liep netjes achter haar aan. In haar rugzak stak Zeik er met zijn kopje bovenuit. Ze had de opdracht gekregen om het eiland te bekijken vanuit de Crescent Moon base. Zola was haar partner en daarom was zij er bij. Dat was van zelfsprekend. Zaika had zich enorm gehecht aan de Jolteon en mocht dus ook mee. Voor Zeik zou het ook een goede oefening zijn om mogelijk wat... nuttiger te worden. Een diepe zucht rolde over haar lippen voor ze de grotten binnen liep. Het was er altijd zo donker en ze had nou niet de beste ervaringen met grotten gekregen de laatste tijd. Zivar bleef voor een reden in zijn pokéball en Zoro zou het misschien een iets te grote groep maken om iedereen in de gaten te houden. Hopelijk zou alles gewoon zijn zoals het hoorde, zodat ze snel weer terug zouden kunnen gaan.

Haar aandacht werd getrokken door een Shellder die door een golf aanspoelde. De pokémon wiebelde zielig wat in zijn schelp maar leek geen kant op te kunnen. Het zou waarschijnlijk nog lang duren voor de volgende golf hem weer mee zou slepen. Hem laten liggen zou nogal zielig zijn. Dit was een taak voor haar twee jongste pokémon. "Zeik, Zaika, kunnen jullie hem terug in Zee gooien voor me?" vroeg ze haar pokémon. De twee Toxel kwamen in actie en gingen ieder aan een andere kant naast de pokémon staan. Samen tilde ze hem op, wiebelde ze naar zee en gooide ze hem in het diepe. Op die manier kon de pokémon weer vrolijk verder zwemmen. Zoro en Zola waren inmiddels al een stuk de grot in gelopen. Zivar trok aan haar broekspijp in de hoop haar ook mee te krijgen, zodat de twee niet te ver zouden gaan zonder haar. Jett wenkte haar drie pokémon mee en volgde de twee nieuwsgierigere pokémon de grot in. Hopelijk zou ze daar niet al te veel pokémon moeten redden van hun natuurlijke omstandigheden.

Natuurlijk was het volgende probleem geen pokémon maar een mens. Een zucht rolde over haar lippen voor ze haar telefoon er bij pakte. Dit gebied was niet haar gebruikelijke terrein. Het was verstandiger om contact op te nemen met iemand die ervaring had in grotten zoals deze. Als ze het zelf ging proberen was er een aardige kans dat er niet één maar twee mensen vast kwamen te zitten. Als Crescent Moon was dat precies wat ze moest voorkomen. Na een kort telefoontje zette ze haar handen tegen haar mond. "Mevrouw, blijf daar alstublieft zitten. Er is hulp onderweg!" riep ze. Gelukkig was er een ranger in de grotten die er vaak kwam en dus gemakkelijk naar de vrouw toe zou kunnen om haar te helpen. Haar werk was hier nu gedaan dus riep ze Zeik, Zoro en Ziver met zich mee terwijl ze in de richting van Zola en Zaika liep, die netjes op haar stonden de wachten.

Een luide brul achter haar, trok de aandacht van alles en iedereen in de grot. Zeik werd wakker, Zivar schrok zich kapot, Zoro keek droogjes om, en Zaika en Zola kwamen nieuwsgierig kijken naar wat er aan de hand is. Het was slechts een Onix die een nieuwe gang in de grot had gecreëerd en er blij mee leek te zijn. Een diepe zucht verliet haar mond. Het was best vermoeiend hier in de grot. Allerlei dingen waar ze eigenlijk niet echt iets aan kon doen. Zacht aaide ze Zivar over zijn kop om hem te kalmeren. Dit wilde ze ook voor Zeik doen maar hij was inmiddels al weer in slaap gevallen. Zoro eiste echter wel een aai over zijn kop op. Zola en Zaika waren er snel achter dat er niet veel interessants was dus rende de twee vrolijk voor hun trainer en de andere pokémon uit. Als ze nu eens met rust gelaten zou kunnen worden terwijl ze door de grot liep. Okay, ze was hier voor werk maar dat betekende niet dat het continu een of ander drama moest zijn.

Voor ze het wist riep Zola haar enthousiast. Het bleek dat Zaika iets gevonden had. Het was interessant genoeg om zelfs Zeik te wekken. De Toxel kroop van Zoro's rug en naar het voorwerp wat Zaika vast had. Zelfs Zivar leek het interessant te vinden. Voor ze het wist stonden haar vijf pokémon om het voorwerp in Zaika's handen. Zodra Jett bij haar pokémon neerhurkte, handigde de Toxel het voorwerp aan haar over. Het bleek een magneet te zijn. Wat ongemakkelijk wiebelde het ding terwijl het een grip probeerde te krijgen op de magnetische velden. Het hoorde in ieder geval niet in de grot thuis. Ze besloot het in haar rugzak te steken en mee te nemen. Misschien zou ze er ooit nog wat mee kunnen. Als dat al niet was, dan kon ze het altijd nog verkopen. Voor nu besloot ze verder de grot in te lopen. Haar pokémon waren immers niet meer afgeleid en wilde nu door.