Tales of

Sinnoh

Ze ging niet al te vaak ver weg van haar verblijf omdat ze elke dag wel te werken had behalve op zondagen. Maar toch kon ze het niet laten om eens wat verder te gaan en een beetje te verkennen; zij en Radish hadden er al een tijdje naar verlangd om eens wat anders te gaan doen dan kleren vouwen en dergelijke. De paarse Oddish was altijd groots gefascineerd door haar werk in de klerenwinkel, maar Nova was het zelf al een beetje beu. Op een gemiddeld tempo wandelde ze vooruit over het paadje, alleen was het te bemerken dat Radish wat moeite had met haar bij te houden. “Kom nou, Radish”, sprak ze, iets wat gefrustreerd over het feit dat ze trager moest gaan lopen voor haar Pokémon. Zelf voelde de Oddish zich een beetje schuldig, maar soms was Nova een beetje op haar temper geslagen – wat Radish nu wel al een beetje door had, nadat ze elkaar beetje bij beetje leerden kennen. Vervolgens liep het zwartharige meisje zo langzaam dat de Oddish haar veel te gemakkelijk voorstak. En dus huppelde deze ver voor haar uit. Hierdoor zuchtte ze even en stapte wat sneller, waardoor de pokémon weer wat trager ging. En toen bleef ze staan. “Doe toch niet zo moeilijk-” de Oddish had op het eind gewoon zin gehad om te spelen, al was haar trainer duidelijk niet in de mood om te spelen. Nee ze waren hier om wat frisse lucht te halen en wat te gaan verkennen voor ze terug zouden gaan naar het gewone saaie werkleven.

De Oddish stapte eindelijk mee op gelijk tempo met die van haar, en maakte soms eens wat geluidjes. Nova begreep nog steeds niet echt wat Radish wou of waarom ze zo speels deed. Ze was dan ook compleet clueless op dit vlak, maar het was dan ook haar eerste ervaring met Pokémon en dat was duidelijk. Haar rode blik was gericht op de paarse oddish die haar vriendelijk aankeek voordat ze bemerkte dat de grond opeens begon te trillen. Haar benen hadden wat moeite met in balans blijven maar het lukte toch en vlug zoefde er een Rhyhorn langs, alsof die bang was en wegrende van iets. Even keek het zwartharige meisje in de verte om te zien waarom het precies zo bang wegrende maar zag niet meteen wat. Waarschijnlijk keek ze de verkeerde richting op ofzo. Ach, niet dat her haar probleem was, maar ze zou toch eens moeten gaan kijken. Anders vond ze zichzelf heel erg harteloos en dat was ze zeker niet, dus met volle zekerheid ging ze achter het bange beest aan, afvragend waarom die zo was weggerend.

Voorzichtig begluurde ze de grotere grijze pokémon, hij was wel duidelijk ergens voor geschrokken. Wat zeker niet fijn voor hem moest zijn. Ergens toonde ze wel een beetje medeleven nu ze die zo van dichterbij zag. Normaal gaf ze niet zoveel om pokémon, maar sinds ze Radish had was dat beetje bij beetje aan het veranderen. Haar rode blik gleed even naar de oddish, die opeens besloot nog dichterbij Rhyhorn te gaan. Nova reikte haar hand uit omdat ze de Oddish tegen wilde houden, maar hield toch maar haar bek. Radish maakte zachte geluidjes toen deze vlak naast de grijze pokémon stond. Hij nam een paar stapjes afstand terwijl die achterover keek om te checken, maar zag enkel Nova staan. Met kleine trage passen durfde zij nu ook wat dichter in de buurt komen terwijl de Rhyhorn haar zo sterk in het oog hield. “Uh… Hey?”, sprak ze zachtjes. Tja, hoe sprak je nu tegen een bange, wilde pokémon? Ze had geen flauw idee, maar ze ging hem gewoon kalm benaderen. Mogelijks werd hij achtervolgd door iets engs en kwam het straks op hen allemaal af, brr. “Waarvoor ben je bang makker?” Ze bukte zich naast de grijze vent en keek hem vragend aan, terwijl ze probeerde haar hand op zijn zij te leggen. Echter was de Rhyhorn wat teruggetrokken, hij was nog steeds in schrik en vertrouwde niemand blindelings. Het meisje trok haar hand weer terug en keek naar Radish, die op haar beurt bezorgd naar de Rhyhorn keek. Het was duidelijk dat de bijzondere kleine pokémon een groot hart had en wilde zorgen voor anderen. Nova wou dat zij ook zo zorgend was, jammer genoeg was dat iets wat niet altijd in haar bereik lag. Toch probeerde ze haar best, zoals nu. Ze deed rustig, ze probeerde de Rhyhorn niet banger te maken dan hij al was. En mogelijks, kon die laten zien waar hij bang voor was. En konden ze hem helpen, want dat was wel iets wat ze wou doen: helpen.

Terwijl haar rode blik van de Oddish terug naar de bange Rhyhorn gleed, zag ze een fel flitsend ding tussen zijn rugplaten. Even verfijnde ze haar blik om het aandachtiger te bekijken en bemerkte dat het een groot en scherp stuk glas was. Haar mond ging even open maar voor ze wat kon zeggen of doen begon de grijze pokémon weer te bokken en weg te rennen, gevuld van angst door alle miserie die hem was overkomen. “Een stuk glas…”, sprak ze zachtjes tegen Radish voor ze zichzelf weer recht zette en zag hoe de Rhyhorn bijna in rondjes begon te rennen. Het meisje vond het wel erg, maar wist eigenlijk niet goed wat te doen. De twinkelende oogjes van de paarse oddish keken haar aan alsof ze smeekte om de arme Rhyhorn te helpen en het meisje slaakte een korte zucht. Het was niet dat ze niet wilde helpen, het was dat ze niet wist hoe. Maar hem in pijn laten leek haar ook geen optie.

Nova keerde nerveus haar kop naar achteren voor ze weer naar het arme beest staarde. Radish liep te springen en geluidjes te maken, al had het meisje geen idee of ze het deed om de ander gerust te stellen of om zijn aandacht te trekken. Hoe dan ook, dit ging niet werken. Ze wist wel dat de Oddish wilde helpen maar het bleek ook wel dat hoe goed ze het bedoelde, de oddish niet altijd kon helpen in elke situatie. Daarom wreef ze wat van haar zwarte haren uit haar weg en kwam een paar langzame passen dichterbij. “Rustig nou”, probeerde ze hem te melden; Maar de Rhyhorn hield niet op met te bokken en rondjes te rennen. Op een bepaald punt liep hij weg in een rechte lijn, waardoor hij al gauw verder uit de buurt was. “Hey, blijf hier-”, in haar stem klonk een tint van frustratie, omdat de pokémon niet stil wou blijven staan. Veel andere opties had die ook niet, hij was bang en wilde gewoon dat de pijn zou stoppen. Nova had even de klik nodig om dat te begrijpen en zuchtte. Ze bleef even staan toen haar rode ogen nog steeds afgeleid waren door de grijze pokémon.

Radish zag hoe paniekerig hij nog steeds was en maakte een zacht klein geluidje. Ze hielp niet; en dat maakte haar best wel teleurgesteld in zichzelf. Toch wilde ze de wilde pokémon helpen en keek even in het rond, voor ze haar blik liet vallen op de rugzak die Nova altijd bij had. Snel kwam de oddish achter het meisje aangetrippeld en begon te springen. Proberend de rugzak van Nova te grijpen en hem naar beneden te trekken. Het meisje voelde wel dat er werd teruggetrokken aan haar rugzak en dat was niet bepaald prettig, dus keek ze over haar schouder heen en maakte een ‘tut tut’ geluidje om teken te geven dat Radish moest kappen met wat ze deed. Maar de oddish protesteerde luid en duidelijk en beet weer in haar rugzak. Het meisje rolde even met haar ogen en zette haar rugzak neer. “Ik snap niet waarom je juist mijn rugzak moet hebben als kauwspeeltje, Radish.”, sprak ze droog voor ze zich weer omdraaide en bemerkte dat de Rhyhorn opeens uit het zicht was verdwenen. Terwijl dat het meisje rond keek, trok de kleine oddish aan de hand van haar bekje de ritsen open van de rugzak. En pakte haar favoriete pokémon snoepjes eruit. Nova hoorde het geroffel van het zakje en keek weer achterom. Echt – Radish was zo ongelofelijk afleidend. “Serieus? Het enigste waar je nu aan denkt zijn… OH” Radish sprong op en neer toen ze de ‘oh’ van besef liet vallen.

Het meisje pakte de zak in haar handen en wandelde verder. De Rhyhorn moest hier ergens zijn – horend aan het geluid was die niet erg ver weg. Hij was zelfs door een struik heen geramd, zo te zien. Alle bladeren lagen halfvernietigd op de grond en de takken waren kapot. Haar ogen vergrootten zich even bij het beeld… want het was zeker een sterke pokémon in haar ogen. Zoekend keek ze rond, voor ze hem weer in beeld kreeg aan de hand van haar ooghoek. Nova wendde haar pokémon mee die aan de andere kant aan het zoeken was en kwam dichterbij de Rhyhorn… Opnieuw. Ze had geen idee hoeveel keren ze nog ging proberen. Maar ze wisten beiden zo goed als wat dat hij moest verlost worden van dat stomme glasscherf. “Hey maatje” haar stem klonk honingzoet, het was eerlijk gezegd nog zoeter dan dat ze ooit tegen iets of iemand had gepraat. De grijze pokémon bokte nog steeds in het rond, waardoor het glasscherf hem juist meer pijn deed. En je kon hem horen kreunen elke keer het glasscherf hem meer pijn deed. Nova fronste even voor ze dichterbij ging – maar net buiten bereik zodat ze niet gewond zou geraken – en strooide wat snoepjes op de grond. “Kijk, lekkere snoepjes...!”, ze wees naar de grond, die de Rhyhorn in beeld kreeg. Geen idee of hij iets met die snoepjes zou willen te maken hebben, though. Ze zouden zien.

De Rhyhorn had duidelijk pijn, je kon de verdriet zien in zijn ogen en het glasscherf die hem steeds meer prikkelde maakte de situatie niet veel beter. Na een tijdje was deze gestopt met bokken en had zichzelf laten zakken. Hij zag er nu zo fragiel uit en eigenlijk kon het meisje het nu echt niet meer helpen om compassie te voelen voor het arme beest. Ze keek even naar de grond toen de Rhyhorn een snoepje uitprobeerde maar hij leek er niet blijer van te worden. Nu zat hij even stil en deed hij niets meer. Hij maakte geen kreunende geluiden meer, hij maakte geen opeense bewegingen meer. Hij leek gewoon een beetje te huilen vanbinnen, en dat was gewoonweg erg. Zeker omdat als hij geen hulp kreeg, hij zwaar zou blijven lijden onder deze pijn. Het kon mogelijks zelfs erger worden, en dat wou ze niet riskeren. Waardoor het meisje zich dus op haar hurken zette en heel erg voorzichtig dichterbij kwam, om vervolgens haar hand weer zachtjes uit te reiken, zoals ze de eerste keer al had geprobeerd. De Rhyhorn keek haar aan, hield elke actie dat ze deed in de gaten en wilde van haar weggaan, al lukte dat niet meer. Hij was uitgeput en had geen behoefte aan nog meer pijn nu. “Ik ga je geen pijn doen, ik wil je alleen maar helpen”, sprak ze zachtjes tegen de Rhyhorn. “Laat mij toe om jou te helpen” haar toon was vriendelijk, ze was bereid om te helpen. Maar alleen als de Rhyhorn het zou toelaten. Op een langzaam tempo strekte ze haar arm uit om zo zachtjes de grijze pokémon aan te raken. En hem kalmerend te wrijven. Voorlopig liet hij het toe, maar het zou echter heel snel kunnen veranderen als ze begon te trekken aan het glasscherf. Want dat kon behoorlijk veel pijn doen. “Als je rustig blijft, komt alles goed… dat beloof ik je” Haar handen streelden zachtjes over de koude platen van de Rhyhorn voor ze deze weer ophief en voorzichtig het stukje glas vastpakte tussen haar vingers. Ze werd in de gaten gehouden door de pokémon, hij vertrouwde haar inmiddels niet helemaal. Even kruisten hun blikken voor ze een zucht uitliet; en begon te trekken aan het glas. Ze zou het voorzichtig en toch snel doen, zodat de pijn snel weg zou zijn. Het kwam langzamerhand omhoog, maar toch kreunde de Rhyhorn enorm en stampte met zijn poten voor zover hij dat kon. “Wacht… Bijna…” haar hand trok zo hard als ze kon maar het zat wat vast. Dus draaide ze haar hand even en kreeg het er zo uit. Het was een stuk kapot glas van één of ander raam. Hoe dat daar was gekomen, daar had ze geen enkel idee in. Maar het was er nu uit. “Kijk, het is eruit…”, deelde het meisje mee voor ze de glasscherf aan de kant legde en haar rugzak wat dichter naar haar toe trok om wat water te pakken. Het was koud en goed om eventjes de wond te ontsmetten. De Rhyhorn bleef echter niet stil zitten en was een beetje gepanikeerd van de stekende pijn die hij nu voelde, waardoor hij bijna op haar voeten begon te trappen. “Hey hey rustig nou” ze hield haar arm bijna in een dab-positie om haarzelf wat te beschermen en toen haar blik op de grond viel pakte ze nog een snoepje vast van daarstraks. De Rhyhorn kon niet al teveel doen, hij was enkel een beetje in paniek en liep gewoon wat rond te stampen in plaats van het gewone bokken. Voorzichtig reikte ze het snoepje uit en bewoog wat met haar hand om hem af te leiden van de paniek. “Kom hier, er is niets aan de hand, je bent oké” Hij knipperde een paar keren met zijn ogen en keek toen even recht in Nova’s ziel voordat hij een snoepje uit haar hand nam. Het was in ieder geval duidelijk dat hij ze wel lekker vond, maar de prikkende pijn van de plek waar het scherf hem had gesneden overheerste alles. “Zie? Alles is oké, toch” de Rhyhorn schudde zijn kop, hij was niet echt oké. Hij had nog steeds pijn en hoewel het minder pijn deed als toen het glasstukje er wel inzat, deed het nog steeds super veel zeer. En het zou niet in één twee drie weggaan. Voorzichtig goot ze wat water vanuit haar fles op haar hand en streelde dit zachtjes over de wond heen. De Rhyhorn had nu niet echt het lef meer om weg te duiken want hij had al zijn kracht nu zowat opgebruikt, maar toch maakte hij een boos geluidje. Nadien pakte Nova een beetje verband en plakte die op en rondom de wond. Zo kon het goed gaan genezen. “Zo. Nu zou het normaal gezien beter moeten gaan” sprak ze terwijl dat Radish dichterbij kwam en hem met een gerustgestelde blik aankeek. Ze was blij voor hem dat hij nu eindelijk van het stomme stukje glas af was, want de kleine paarse oddish had zich erg veel zorgen gemaakt. En ergens; vroeg het zwartharige meisje zich goed af hoe er zo'n glasscherf in zijn rugplaat is terecht gekomen. Het was niet dat ze er nu een antwoord op kon vinden: het feit dat het stukje glas hem niet meer zou lastig vallen, was veel belangrijker. Ondertussen was de Rhyhorn al wat gekalmeerd, zeker omdat hij zich wat beschermder voelde wanneer Nova haar hand op zijn zij liet rusten. Er was een tint van bezorgheid te zien in zijn ogen, hij wilde niet weer dat er een glas op hem zou komen vast te zitten. "Het zal je niet nog eens gebeuren, dat weet ik zeker" zei ze en pakte de glasscherf, die nu ergens in haar buurt lag in haar hand, en stak die in haar rugzak. Straks zou ze het wel weggooien in de aangewezen container ofzo. Hopen dat het haar rugzak niet perongeluk zou doorsnijden, dat was soms ook wel eens irritant. Zij had nogal vreemde zorgen als mens zijnde, en de grootste zorgen die de pokémon tegenover haar had was pijn. Het contrast tussen hen was zo vreemd, maar in ieder geval had ze geholpen waar ze kon. En dat was belangrijk.

Het was tijd voor hen om waarschijnlijk terug te gaan. Ze hadden hier al lang genoeg gespendeerd en daarom zette het meisje zich ook weer recht, de oddish aangevend dat deze ook moest meekomen. Echter bleef Radish staan toen die bemerkte dat de Rhyhorn twijfelend de andere kant opkeek. Want hij was nog steeds angstig - hij moest zijn kudde zowat terug zien te vinden en proberen te vermijden dat er weer glas op hem vast zou komen. "Je kan gaan hoor, er zal je niets gebeuren", merkte ze zachtjes op terwijl ze van plan was om verder te stappen. Echter bleef ze toch nog even staan. Om te zien wat hij zou doen. De angst zat duidelijk nog in zijn ogen verworven - maar ze wist dat hij binnenin sterk genoeg was om door te gaan. "Of... Als je wil... kan je ook met ons mee? En dan kunnen we voor elkaar uitkijken..? Maar dat is echt enkel als jij dat wil..." de streep op haar gezicht veranderde in een afwachtende frons, ze ging niet weg zonder zeker te weten dat de Rhyhorn veilig zou wegkomen. Want ze wilde niet dat al haar moeite voor niets was geweest en dat hij dan weer pijn zou moeten lijden.. Ze had nooit zoveel compassie gedeeld met een Pokémon, en wilde daarom ook dat hij helemaal veilig was. En wel.

Het had eventjes geduurd voor er wel degelijk een reactie kwam. Maar eigenlijk, kon je nu wel zien dat hij tevreden was om het feit dat hij niet meer zoveel pijn leed als daarstraks. Het zou allemaal weer beter worden over tijd en hij kon verder gaan zonder enige zorgen. Hij keek even de andere kant op voor hij naar Nova toerende en kroop tegen haar aan alsof hij een puppy was. Ergens vond ze het wel lief, en nam het aan als een teken van aanvaarding dat hij met hen mee wilde komen. Het was waarschijnlijk ook een beetje eng om er terug op uit te gaan, zo alleen. Zeker als je was getroffen met een glas dat erg veel pijn had gedaan, maar zij zouden hem wel beschermen in de toekomst. Dat beloofde ze hem, diep vanbinnen. Een klein, vaag glimlachje kwam op haar gezicht voor ze snel nog even de kop van de Rhyhorn streelde en toen een pokéball uit haar zak haalde. Ze had niet meteen gedacht dat ze vandaag een pokéball zou gooien ofzo, maar hier was ze dan. Ze keek er even naar voor ze haar vriendelijke blik liet glijden naar de grijze pokémon en een stapje achteruit zette, om vervolgens de rode pokéball naar hem toe te gooien. En te zien wat er zou gebeuren.