Tales of

Sinnoh

“Je weet het zeker?” vroeg hij nog éénmaal aan Daphne, voor ze hem de deur uit duwde. ‘Ja! I’ll be alright! Ga nou! Veel plezier!’ werd er naar hem geroepen, voor de deur dicht werd gegooid. Gilbert liet nog een zachte zucht klinken, voor hij een hand door zijn donkere haar haalde. Nou, vooruit dan. Het was tijd om op pad te gaan en zijn eigen Pokémon op te halen, terwijl die van zijn moeder het huis veilig hielden voor zijn jongste siblings.

In zijn totaal niet bij hem passende sportwagen, welke nog van zijn vader was geweest, reed Gilbert naar Eterna City, waar hij uitstapte en de auto op slot deed, voor hij het lab binnenliep. “Professor?” vroeg hij zacht, nerveus aan zijn wang krabbend. “Ik… kom voor een Pokémon.” Was hij al te oud om nog een starter te halen? Wat nou als daar een leeftijdslimiet op zou zitten? Hij voelde hoe hij enigszins bleek wegtrok bij de gedachte. Heus niet…. toch?

Er werden wat papieren ondertekend, zijn license werd nagekeken en al snel werden er die Pokéballs op tafel gelegd. Hem werd verteld welke Pokémon er in de balls zaten, terwijl deze werden geopend. De eerste Pokémon was een Wooloo, een Normal Type. Hierna kwam een Mimikyu tevoorschijn, welke hij al een stuk interessanter vond. En uiteindelijk was daar een Salandit.

De keuze was moeilijk. Om eerlijk te zijn sprak de Salandit hem het meeste aan dus neigde hij die te kiezen, tot hij zag hoe stilletjes de Mimikyu bleef zitten. “Hey, ehm,” begon hij, waarna hij in zijn tas graaide naar één van zijn zelfgemaakte koekjes. “KIjk eens,” glimlachte hij, waarna de Mimikyu voorzichtig het koekje aanpakte. De andere twee kregen er uiteraard ook één, waarna Gilbert overeind stond en even naar het drietal keek. Een moeilijke keuze en hij was doodsbang de verkeerde te maken. Wat nou als het niet zou klikken? Wie was de juiste keuze? De Salandit die zijn oog had getrokken, of de Mimikyu?

Uiteindelijk legde hij een munt op zijn hand en gooide hij deze de lucht in, waarna hij de munt ving. Kop was Mimikyu. Toen hij naar de munt keek, was de keuze dan ook gemaakt. Hij liet een kleine glimlach zien en keek naar de professor.

“Mimikyu, graag.”

De Pokéball van de Mimikyu, samen met vijf lege balls en een Pokédex, werden door de professor aan hem overhandigd. Gilbert liet de man een glimlach zien, waarna hij neerkeek op de Pokéball van de Mimikyu. Dit was het dan! Hij had nu zijn eigen Pokémon! Spannender dan dat kon bijna niet en hij voelde de opwinding tot diep in zijn botten. Toch probeerde hij zich hier maar kalm te houden.

“Bedankt, Prof!” sprak hij, voor hij zijn hand uitstak naar de Mimikyu, zodat deze daarop kon klimmen en zich op zijn schouder kon zetten. De Mimikyu leek hier maar al te tevreden mee, waarop Gilbert even kort lachte. “Dan gaan we jou Nyx noemen.”