Tales of

Sinnoh

De zon stond al hoog aan de hemel toen ze besloot Hearthome City uit te lopen. Leda had ze voor nu in haar Pokéball gelaten, maar Aurora drentelde vrolijk mee, haar hoefjes hoog optrekkende om extra hard op het gras te stampen. Lucie had geen idee wat de Pokémon er voor een nut in zag, maar als Aurora gelukkig was, dan zou het wel. Wat ze in ieder geval wel wist, was dat twee Pokémon tegelijk loslaten teveel voor haar was. Straks gebeurde er iets terwijl ze niet oplette. En dat was met twee Pokémon moeiljker om in de gaten te houden dan één.

Ze had een specifiek doel voor ogen vandaag, namelijk om een wandeling te maken door de Trophy Garden. Ze had immers gehoord dat hier vele exotische Pokémon leefden. Nu leefden er veel Pokémon soorten in de Sinnoh regio, maar ze was toch benieuwd. Ze kocht bij de ingang een ticket en liep de garden in, Aurora dicht bij zich houdend. De Ponyta haar neusvleugels trilden zachtjes terwijl ze snoof. Lucie kon het niet helpen om te lachen. Een eerste Pokémon avontuur. Wat zou het ze brengen?

Aurora rende uiteindelijk voor haar uit. De Pokémon leek te genieten van het pracht en praal van de tuin. Lucie kon niet helpen om te glimlachen en bleef even staan. De jonge Ponyta rende de tuinen door, tussen de bloemen door en langs de struiken. Misschien was dat wel de redenen dat geen enkele Pokémon zich vertoonde, bedacht Lucie zich intern. Maar goed, ze wilde Aurora haar lolletje gunnen. Terwijl ze doorliep, viel haar een stapel troep op langs de rand van het pad. Op een bankje lag een hele stapel TM's, allemaal kapot. Nou wie doet nou zoiets? Met een zucht veegde Lucie, zover het lukte, met haar handen de zooi bij elkaar, om het vervolgens in de nabijgelegen prullenbak te deponeren. Voor een moment hield ze de enige TM vast die de massacre had overleefd, maar die legde ze uiteindelijk toch weer op het bankje neer. Ze had er geen belang bij, mischien iemand anders wel. Ze besloot dus om door te lopen en de TM te laten liggen.

Ze klopte haaar handen nog eventjes een keer af op haar broek om de laatste beetjes TM scherven van haar handen af te krijgen. Wat een onzin . Vervuilers, ze had er een hekel aan. Maar desondanks liet ze de pret niet drukken. Ze riep Aurora weer bij zich. Misschien zou dat de Pokémon wel terug doen brengen als haar Pokémon niet als een veulen rond aan het sprinten was. "Blijf maar even hier, dan mag je straks weer," murmelde ze de Pokémon toe, waarna ze het eventjes kort over de neus strelen. Voordat ze verder kon lopen, kwam een man op haar af met de vraag of ze honing wilde. Lucie knipperde in verbazing. Huh? Wat? Honing? "Uhm.. nee, bedankt," reageerde ze wat verbaasd met een frons. Liet haar gewoon lopen, alsjeblieft dankjewel. En ze liep dus door.

Nu ging ze echt voor een Pokémon. Ze voelde het, ze zou er eentje tegenkomen. Ze draaide zich nog een hoek om en keek om zich heen. Helemaal niks. Ze kon niks anders dan teleurstelling voelen. Nou ja zeg. Met een zucht begon ze met tegen een boom aan te lopen. Aurora stond te popelen om ervandoor te gaan en om weer te gaan rennen. "Nou ga maar rennen dan," zei ze met een zucht. Dat liet Aurora zich niet twee keer zeggen. De ponyta huppelde er weer vandoor, al bleef Lucie haar in de gaten houden. Nou ja.. Het was in ieder geval een goed weertje buiten. Tenminste, totdat iemand begon te fluisteren. Lucie keek om en zag een man. "Wat?" beet ze hem iets geirriteerd toe waarna ze diep zuchtte toen hij over zijn broek begon. "Serieus? Hoe dan?" ze schudde haar hoofd en kruiste haar armen. "Prima, is goed. Hoe ben je hem kwijt geraakt?" verzuchtte ze. Alleen maar maffe mensen vandaag. Ze had zich erbij neergelegd.

"Rora!" riep Lucie. Ze wilde niet dat de Ponyta hier rond liep in haar eentje terwijl er zulke rare mensen waren. Ze was niet gek. Straks gebeurde er wat raars met haar. De Ponyta keek verstoord op, met een blik die vroeg, wat maak je me nou. Ze mocht immers net rennen. Voor een moment leek het alsof de Ponyta haar niet ging gehoorzamen, maar uiteindelijk draafde ze terug, snuivend in protest. Lucie negeerde het. De Ponyta mocht mopperen wat ze wilde. Ze ging het haar niet laten overkomen dat er wat mis ging.  

De man vertelde dat zijn broek gestolen was door een Eevee. Haar frons werd alleen maar dieper en dieper. Hoe was het die Eevee gelukt om een broek te stelen? Dan had hij in ieder geval de broek niet aan de reet gehad. Maar ze wilde het helemaal niet weten, ze ging er niet naar vragen, geen opmerkingen over maken. Ze had nu al spijt in ieder geval dat ze beloofd had hem te helpen. Ze trok even een nog diepere frons op haar gezicht. Ze wilde helemaal niet beloond worden door deze man. Wat was hij voor rare vieze dingen aan het doen in die bosjes. Nope. Nope nope nope. Ze ging wel op zoek naar die Eevee.

Ze liet toch Leda maar uit de Pokéball. De Vulpix had een scherpere neus dan haar Ponyta. Lucie zakte op haar knieën neer voor de Vulpix. "Leda.. we zijn op zoek naar de broek van die man daar," ze wees even met haar duim over haar schouder, "meegenomen door een Eevee, ga zoeken, alsjeblieft." Wist Leda hoe een Eevee rook? Ze ging in ieder geval niet haar aan die rare man laten snuffelen. Gelukkig kwispelde de Vulpix met haar staart en drukte ze haar neus tegen de grond. Het was iets. De Vulpix liep door de struiken heen en Lucie wandelde erachteraan, takken aan de kant duwend en intern mopperend. Eén twijg sloeg haar vol in haar gezicht en ze schold intern. Wat een rotdag.

Maar uiteindelijk zag ze een pijp uit de struiken steken. Voorzichtig boog ze zich naar voren en pakte ze de stof van de broek vast tussen duim en wijsvinger. Meer ging ze er niet aan zitten. Wie weet wat die man ermee gedaan had. Leda zat kwispelend naast haar, een tevreden 'vulpix' uitstotende. Nou, iemand was nog wel blij. Met een geïrriteerde zucht, trok ze de broek los. Er zaten een paar vegen op, en een stuk stof was eraf gescheurd, maar het was een broek. Kon niet missen toch? Niet iedereen zat hier vandaag z'n broek te verliezen? Ze liet Leda weer terugkeren in haar Pokéball. "Goed gedaan meisje," zei ze met een zucht.

Ze stapte de struiken weer uit en liep terug naar de man, duidelijk nog steeds ontstemd. Ze hield de broek voor zich uit. "Hier," zei ze, de man zijn broek aanbiedend. Aurora drentelde vrolijk achter haar aan, zich nog niet helemaal bewust van de situatie. "Neem aan dat dit hem is?"