Tales of

Sinnoh

Omdat Leeroy zijn hele leven al in Sinnoh had gewoond, wist hij ongeveer wel een beetje hoe dat het oosten van Sinnoh er uit zag en waar hij op welke plekken kon geraken. Tijdens de lockdown was het behoorlijk saai geweest en had hij uit verveling een elektrische step gekocht, waarna hij Sinnoh was beginnen te verkennen. Dat leverde nu wel voordelen op, want hij wist waar the place to be was om lekkere melk te drinken. Hij had dan ook verwachtingsvol tegen Ryan gezegd dat ze naar een speciale plek gingen en de beloning die hij kreeg, was een afgewend kopje en een verveelde uitdrukking. Oké. Dan niet. Het was in elk geval wel een voordeel dat zijn Larvitar al wel begon te wennen aan de elektrische step en in elk geval niet meer zo veel angst had om op te stappen. Maar goed, de boerderij waar hij moest zijn kwam in zicht en een brede grijns kwam om zijn lippen bij het aanzicht van het huis waar ze lekkere Milk Drink’s verkochten. Iets in zijn ooghoeken viel hem echter op. ”Whoa,” bracht hij uit en hij liet zijn elektrische step tot stilstand komen, zijn blik naar de kerel met de schep in zijn hand en de sigaret in zijn mond gericht. ”Yo, dude!” riep hij vervolgens uit om de aandacht van de kerel te trekken. ”Mag ik weten naar welke kapper je gaat?” Waarschijnlijk een totaal random vraag, maar voor Leeroy wel van levensbelang. Hij wilde namelijk ook wel roze plukjes in zijn haar hebben!

Een bewonderende blik verscheen in Leeroy’s ogen toen de kerel aangaf dat hij het zelf deed. Geen kapper, geen hulp. Gewoon zelf de schaar en de kleur erin en hup. Leeroy wilde dat hij dat talent ook had, maar hij was er vrij zeker van dat er niet veel goeds van zijn haar terecht zou komen en hoewel hij op veel vlakken nonchalant was, was hij toch best wel ijdel wat zijn uiterlijk betrof. ”Ik doe het je niet na,” zei hij grinnikend en hij zette zijn step weer in beweging, waardoor hij in de richting van de kerel bewoog. De kerel gaf een compliment over zijn step en Leeroy grijnsde trots. ”Ja, hè? Ik heb hem online gekocht nadat ik besloten had om trainer te worden. Het is toch wel een iets cooler transportmiddel dan te voet gaan of met een taxi.” Dat hij stiekem een taxi had genomen om van Veilstone City naar Sandgem Town te reizen om Ryan op te halen, zei hij er natuurlijk niet bij. ”Ben je soms opzoek naar verborgen wietplantjes?” vroeg hij vervolgens ongegeneerd. De man zag er immers wel uit alsof hij aan de drugs was, met zijn ruige haar en uiterlijk. Leeroy kende de uitdrukking “Never judge a book by its cover” dan ook niet en zei meestal gewoon wat hij dacht, wat hem vaak in de problemen bracht. Dat een man met roze haar en een ruig kapsel opzoek was naar wietplantjes op een kinderboerderij was dan ook het eerste wat in hem op zou komen. En als hij ze zou vinden, dan wilde Leeroy gerust meedoen met daar iets van te maken. Het was alweer veel te lang geleden dat hij volledig van de wereld was geweest en de kick die volgde, was echt geweldig. Al dacht hij wel dat hij Ryan dan terug zou moeten keren in zijn bal. Iets met niet bestemd voor kinderoogjes en dat soort dingen.