Tales of

Sinnoh

Wat was er nu mooier dan een best wel tall, hunky, houten Henk in elkaar te rakken die fier boven het hoge maïs zo aan het einde van de zomer-begin van de herfst uit stak? Alles. Letterlijk alles, want vogelverschrikkers waren afzichtelijk. Dus Sylvester, genius die hij was, had daar uiteraard iets op verzonnen: hij zou er eentje in elkaar flansen die haast niet lelijk kon zijn, omdat hij het design baseerde op iets dat zowel wonderschoon als autoritair was. Arceus ja. Iets dat ultiem respect uitstraalde en dominantie afdwong zeven akkers verder, maar tegelijkertijd zo verdomde inspirerend was dat boeren op hun trekkers hun eigen Miltank-schuur binnentuften omdat oh *sparkles* - wat een aanwinst op het uitzicht. Wat een openbaring, het antwoord op alles dat is. Een perfect plaatje voor een ansichtkaart. Een wereldwonder, beschenen door goddelijke bundels licht brekend door een rollend grijs wolkendek. Een plaag van Murkrow die een graantje kwamen meepikken van de schrale oogst van het laatste seizoen? Pas de problème. Ze zouden niet totaal afgeleid zijn van al het aanlokkelijke om zich dik van te eten voor de komende winter door verschrikking, nee. Dat was te doorsnee, te gewoontjes. Het zou om totale onderdanigheid zijn.

"Ah - Mukking macaron merde!" krijste Sylvesters stem over het verder rustgevende landbouwlandschapje. "Didn't I tell you to watch the holes in the road, boy?! I'm already positively drained as it is, and my body's certainly not thanking you for rocking me like a blasted baby." De slungelige boerenknul achter hem veegde het zweet uit zijn ogen. 'Apologies, sir. There be simpler things, there are.' ... Excusez-moi? Hoorde hij dat nu goed? Met een ruk draaide Syl zich nu half om in het kruiwagentje waarin hij hobbelend en bobbelend zijn taxi genomen had naar het joch, die de coördinator met al zijn spaghettikracht in zijn dunne armpjes voortdouwde over een landweggetje. Het was toch niet zijn schuld dat hij hier niet met zijn half ingezakte autootje kon komen of wel dan? Of wel dan?! Non Dat dacht hij ook. Morrend leunde Syl achterover in het hooi van zijn prinselijke rijtuig, intussen maar een poging nemend om de chardonnay - die uit zijn glas was gekletst - van zijn bovenbenen te deppen. Gelukkig was zijn baguette met hagelslag ongedeerd gebleven, wat wel extra klasse was omdat hij net midden in het secure werkje verkeerde om de funnies eruit te vissen.

Achter de knul met de kruiwagen paradeerde Ludovič in zijn alfa-gorillaloopje, groot en bruusk als altijd; in zijn enorme armen droeg hij een aantal vaten en op zijn schouder een boombox, waaruit een puik muziekje schalde, zodat de moodswings van zijn topman nog enigszins op peil bleven. Totaal in contrast met dat opgewekte muziekje, slingerde de shiny Houndour van Sylvester ondertussen in topsnelheid langs de stoet door de berm en ging eens even lekker tekeer tegen.. alles dat hij tegenkwam, eigenlijk. Grommend rukte Armani penen uit de aarde, trok een hele slinger van houten paaltjes uit een wijngaard achter zich aan, hapte naar de flanken van Mudbrays en naar Torchics. Tevreden zette Syl zijn bordje op zijn buik en legde een been over het andere, zich totaal niet drukmakend om de capriolen van zijn onopgevoede Pokémon. Aah~ Alsof hij zich bevond in de provinciaalse pracht aan de countryside van Kalos.

'I-I don't think my father will be too pleased if-'
Midden in de afwisselende handeling van een hapje baguette, een slokje chardonnay en een pufje tabak schaterde Syl luid langs zijn sigaret in een regen van hagelslag, alcoholdruppeltjes en rook. "Oh, live a little you boring bumpkin! Ludo! Do you hear the cheesesniffer, Ludo? Ludo, you hear him, right, Ludo? Don't you break your small head over even smaller matters, Patrick, I assure you that all of this-" Een rood gehandschoende hand stak boven het kruiwagentje uit in een wijds gebaar naar Patrick, die geen Patrick heette. "- completely necessary!" Het enige wat de aangerichte ravage in hun kielzog veroorzaakte, waren zwermen Murkrows die schel snerpend achter hen aan flapte. Maar misschien was dat ook precies de bedoeling..

Fel afstekend tegen de bruine en rode tinten van de herfstachtige akkers trok die opmerkelijke fellowship of the baguette verder, richting het befaamde pompoenveldje. Ongeduldig patste Syl met zijn zweep buitenboord het kruiwagentje Mareeps uit hun pad, zodat Patrick puffend het kruiwagentje het hekje door kon rijden. Op het veldje aangekomen werd de boombox even op een baal hooi neergezet. Ludo had zijn handen nu vrij om de beenbeugel om het been van Zijne Coördinatie vast te klikken en Syl als een hangend spookdiertje om zijn brede nek uit de kruiwagen te tillen. Bij een kale, intens trieste houten paal werd hij neergezet. Snuivend liet Sylvester zijn blik over het veldje gaan, waar creatieve uitspattingen in de vorm van vogelverschrikkers stonden opgesteld. Noobs. Amateurs. Palen behangen met lendedoeken. Complete leken in het vak, Mon Dieu. Diep inhaleerde hij aan zijn sigarettenhouder om de vanillerook als een soort helende salie te laten inwerken op zijn brein. Was wel nodig na dit gezien te moeten hebben.
"First, we need the inside of -" Eén wijsvingertje zocht ronddraaiend een weg naar het gezicht van Patrick en porde een aantal keer eens even goed tegen het vettige voorhoofd. Het joch werd plotseling lijkbleek. 'M-my brains?' stamelde hij hees langs het grashalmpje in zijn mond. Fronsend knipperend staarde Syl hem even aan voordat hij uitbarstte: "No, you yokel dunce. Straw. We need straw. And lots of it!" Met de sigarettenhouder in een opgeheven hand richtte de coördinator zich tot zijn Pokémon en zelfbenoemde bodyguard. "Armani, would you be so kind? Go to that Vullaby coop over there with Ludo and fill these bags with straw, will you? You-" Nu richtte hij zich tot het joch. "You get me those clothes on that washing line. Especially that pretty white gown."  

'I don't think my mother would like that -'
"Why, that's why you have the special honor of scapegoat today. Now do as I say, goat, or I will do worse to your family farm. Vite, vite!" Een paar kletsen met de zweep voor de voeten van Patrick zette hem in beweging. Volk dat niet meewerkte - vermoeiend. "Allez." Steunend en klakkend met zijn tong baande Syl zich waggelend een weg tussen de boerderij-Pokémon om zijn eigen taak met grote tegenzin uit te voeren. Baldadig plantte hij een krukje neer in de modderige ondergrond, sloeg zijn bontjas zwierend naar achteren zodat hij er niet bovenop ging zitten, zeeg neer en rukte zijn handschoenen uit om deze te vervangen met rubberen. Zodra hij beschermd was tegen onaangename schokken, sleurde hij de eerste de beste Mareep naar hem toe. Had hij hier ook maar enige ervaring in? Nee. En maakte dat iets uit? Nee. Nee, niet echt. Plompweg begon hij de blatende Pokémon dus te bewerken met een schapenwolschaar, totdat de Mareep getransformeerd was tot een schraal blauw trillend wanschepsel met kale streken en Syl een mooi gevulde rubberen zak vol met wol had. Retegoed. 'Sir, I have the - my mother's clothes you asked for..' Zich niet bewust dat hij nogal een maniakaal beeld van zichzelf neerzette, zo knippend met de scheerschaar vlak naast zijn gezicht, draaide Syl zich naar hem om. "Splendid timing, Patrick. How about passing it over to my loyal Houndour, so he can fill it up with the straw our best Ludo provided us?"

Nu de witte kleedjes wapperend aan de paal hingen, konden ze gemakkelijk worden volgestopt met het stro. Armani sleurde in zijn bek lading stro na lading stro in de lager hangende kleding - en Syl deed de rest. De Mareep-wol werd gebruikt als stukjes voor het haar van de vogelverschrikker, als opvulling voor het borstgedeelte op ware grootte, als inhoud voor handschoenen. Peinzend bekeek Syl zijn creatie tot nu toe, tappend met een voet en wrijvend langs zijn kaak. Met een moeilijke uitdrukking op zijn gezicht maakte zijn hand wat diepzinnige gebaartjes, als een kunstenaar die nét niet tot die ene inspirationele ingeving kon komen die zijn creatie dat ultieme wow-factor kon geven. "Something - I don't know, something is still missing.. Ludo?" Daar leek Ludo het ook wel mee eens te zijn, want de enorme man bromde iets onder zijn adem en pakte het olievat op dat hij heel de weg hierheen had gedragen. Met het ding op zijn schouder liep hij een rondje om de vogelverschrikker heen. Dik, zwart, plakkerig teer vloeide in een cirkel om de paal. Daarbovenop werd meteen een dun laagje aan lekkere zaadjes gestrooid. Het duurde niet lang voordat Murkrows aan kwamen gevlogen, steeds meer en steeds een stukje dichterbij hoppend in hun nieuwsgierigheid - totdat een hoop vast bleven kleven in het teer. Syls mondhoeken krulden om tot een omineus halfgrijnsje. "Your turn again, Armani." Het commando klonk veel te luchtig voor wat volgde. Een flits van blauw schoot het gezelschap voorbij, en daarna was er niet veel anders te horen dan gegrauw en hoge kreten toen de shiny Houndour zijn instincten op de Murkrows botvierde.

Even later stond ze daar dan uiteindelijk, fier uitkijkend over het veld. Het statische haar van Mareep-wol, dat dezelfde werking had als schrikdraad. Een hele hoop veren van Murkrows die ten prooi waren gevallen, die dienden als haar stola's. De kring van vuur om de vogelverschrikker heen die Armani met een Ember had gecreëerd, zodat de vogelverschrikker eerder een aanboden idol leek in een of ander satanisch ritueel. De overgebleven Murkrows die wild fladderend in het teer in de val zaten. Een tentoonstelling van wat er met ze gebeurde als ze ook maar iets zouden proberen. Het was.. het was - utter perfection.
"Patrick," fluisterde Syl terwijl hij een traantje wegpinkte. Hij trok de boerenjongen, die op de achtergrond al aanstalten maakte om weg te sluipen, dicht naar zich toe en klemde een verstikkende arm om hem heen.

"I give you: Constance."


Het resultaat:
[Image 1] [Image 2]