The stars shine most brightly When the moon is gone and I will shine most brightly of all
Wist je dat een pup opvoeden nog best wel pittig kon zijn? Eerst was de pup nog de rust zelve, maar nu hij wat meer zelfvertrouwen had gevonden, had Spice besloten dat hij best wel een eindje kon gaan rennen zonder toezicht. Hierdoor kon Lyra als een kip zonder kop achter de Pokémon aanrennen, haar Phanteon die ze ook uit de Pokéball had op de hielen. ”Spice! Spice kom terug!” riep ze de Pokémon toe. Maar Spice had hele andere plannen, Spice was absoluut niet van plan om te stoppen met rennen. Spice had maar één doel en dat was vreemdeling die hij geïdentificeerd had begroeten. En hoe hard Lyra er ook achteraan mocht rennen met haar korte beentjes, de jonge Growlithe pup sprong met een grote sprong omhoog, op tegen de zwart wit geklede man een stukje verderop, luid keffend in plezier. Hijgend kwam Lyra tot stilstand en trok ze de Growlithe terug. ”Sorry.. sorry.. Hij is.. jong,” hijgde ze terwijl ze de Growlithe omhoog hees en tegen zich aan drukte.
Met een caramelapple in zijn ene hand en een sigaret in de ander wandelde Misha de markt af. Hij knabbelde wat aan de zoete traktatie terwijl hij wat verveeld om zich heen keek. Het Harvest Festival was nou niet echt het je van het als je het aan hem vroeg. De hoge stem van een vrouw sneed door de lucht en deed hem opkijken uit zijn overpeinzingen. Niet veel later schoot er een oranje wezen zijn kant op, enthousiast tegen hem aan springend. Het gaf hem flashbacks naar de Spoink.. Misha stak zijn sigaret tussen zijn lippen, hield zijn caramelappel buiten het bereik van de Growlithe en aaide hem schaapachtig over zijn kop. Door zijn onoplettendheid merkte hij niet dat Emery aan de appel was gaan knagen. De Dreepy trok voorzichtig de appel uit zijn handen en kauwde er gretig op. Een vrouw met felgele ogen trok de Growlithe weg en maakte een verontschuldiging. Hij haalde zijn schouders op in een onverschillig gebaar. “Je hebt toevallig niet een Sandile ergens gezien? Klein, bruin krokodilletje? Hij is weggelopen.” Viel hij maar meteen met de deur in huis al zou je aan zijn toon denken dat het hem niets kon schelen dat hij zijn Sandile kwijt was. Vooralsnog had hij nu een Dreepy- die hij kon vergokken mocht hij dat willen want geld had hij altijd nodig, maar hij moest toegeven dat het voordelen had om ook zijn Sandile achter de hand te hebben. Hij was er heus niet aan gehecht geraakt al, nee nee.
The stars shine most brightly When the moon is gone and I will shine most brightly of all
Ze griste de Growlithe van de grond af terwijl ze hem tegen zich aan drukte. Nu ze hem eenmaal had, mocht hij er niet meer vandoor gaan. Ze zuchtte in lichte opluchting toen de pup wat kalmeerde en keffend haar gezicht begon te likken. "Gekkie," murmelde ze tegen de Growlithe, waarna ze met een lichte glimlach door zijn fluff kroelde. De jongeman had een Dreepy vast en Lyra kon het niet helpen, ze klikte de Pokéball van haar eigen Dreepy los en Cosmo kwam met een verheugde Dreepy de Pokéball uit. De paarse Dreepy draaide een rondje rond de vreemde Dreepy, alsof hij uitnodigde om te spelen. Bailey keek met een geamuseerde blik naar de twee Pokémon en begon vervolgens haar borstfluff te likken. Lyra keek vervolgens wat verbaasd op naar de man. "U.. bent uw Pokémon kwijt?" besloot ze te vragen. Hij deed er zo nonchelant over, het kon haast toch niet dat het zijn eigen Pokémon betrof?
Hij bekeek haar met luie ogen. Ze slaagder erin haar Growlithe weer in bedwang te krijgen waardoor hij opkeek naar zijn eigen pokémon. Nu pas besefte hij dat zijn toetje gejat was en stond hij er nogal dom bij terwijl hij zijn Dreepy een vuile blik toewierp. Emery gniffelde en vloog bewust een paar meter omhoog buiten het bereik van zijn trainer. Stinkbeest.. Dacht hij nors. Misha zijn ogen lichtten echter op toen ze een tweede Dreepy tevoorschijn haalde die er duidelijk anders uitzag dan de zijne. Hij krabde wat afwezig aan zijn beany, wat verschrikkelijk jeukte. Emery trok de appel dichter tegen zich aan maar vloog al gauw met dezelfde enthousiasme om de ander heen. “Mooi beestje,” Zei hij met een blik op de paarse Dreepy. “Ja, dat doet hij wel eens. Vroeg of laat komt hij wel boven water.” Beantwoordde hij haar met nog een schouderophaal. Hij viste zijn aansteker uit zijn zak en stak zijn eenzame sigaret aan. Ondertussen liet hij zijn blik wat nonchalant rond het festival gaan op zoek naar een gestreepte staart. “Wil je er ook eentje?” Vroeg hij met een knik, werktuigelijk een lading rook uitblazend in haar richting. Eerst aardig zijn, dan ter zake komen.
The stars shine most brightly When the moon is gone and I will shine most brightly of all
Bailey draaide kort met haar oren, de verandering van humeur opmerkend in haar eigenaar. Lyra stond iets meer stijfjes, haar glimlach iets meer geforceerd terwijl ze naar deze man keek. De Growlithe kalmeerde in haar armen. Vooral toen hij haar een sigaret aanreikte en rook in haar richting uitblies, vernauwde ze haar ogen iets. Ze haatte dat soort verdovende middelen, geldverspilling. Ze wuifde het dan ook maar weg. Al snel zette ze haar masker weer op, een glimlach die eruit zag alsof ze geen enkele zorg had in de wereld. Ze keek eventjes naar Cosmo, welke probeerde de snack van de andere Dreepy af te pakken. "Nee, geen behoefte aan een sigaret, bedankt. Kun je hem uiteindelijk zelf opsteken," zei ze met een lach, "Maar nee, geen krokodil gezien. Ik kan altijd nog wel even rondkijken voor je," beloofde ze hem, een excuus inzettend om dit stuk ongeluk weer achter zich te laten. Met zijn luie ogen en beanie op zijn hoofd, zag hij eruit alsof hij wel eens meer opstak dan enkel een sigaretje. Ze had dit soort figuren vaak genoeg geholpen op straat, ze een rooskleurige toekomst beloofd met haar voorspellingen. Maar nu ze een eigen fokkerij had, was dat niet meer zo nodig.
Nee, madam had geen interesse in een sigaret. Gelukkig maar want die krengen waren duur. “Wat jij wil.” Mompelde Misha en hij nam nog een werktuiglijke trek van zijn sigaret. Tussen luie ogen door wierp hij een blik op Emery die zijn appel zo te zien binnenkort zou kwijtraken aan de andere Dreepy als hij niet gauw iets terug ging doen. “Graag, het zou zonde zijn als ik hem nooit meer terug zie.” En dat meende hij ook. Maar goed, ter zake dan maar. “Zeg, hoeveel wil je voor die Dreepy?” Hij wees met zijn duim omhoog naar de twee Dreepy’s. “Ik kan je mijn eigen Dreepy bieden en mijn Sandile- als ik hem terugvind voor de avond valt. En geld. Geld natuurlijk!” Voegde hij eraan toe, een stuk opgewekter en met een grote glimlach waar hij geen snars van meende. Nee geld had hij niet, maar dat hoefde zij niet te weten. Ook al was hij nou niet bepaald gekleed alsof hij het breed had met zijn losse trui, verschoten van kleur door het veelvoudig wassen, broek met gaten. Hij wreef even langs zijn ogen waardoor zijn oogschaduw nog wat extra uitgesmeerd werd.
The stars shine most brightly When the moon is gone and I will shine most brightly of all
Ze vond deze man echt helemaal niks, terwijl ze hier stond met Cosmo rond haar hoofd en met Bailey tegen haar benen geplakt en een Growlithe in haar armen, begon de man een beetje te mompelen dat ze het zelf moest wezen, waarna hij de gore sigaret weer opstak. Ze hield haar gezicht over het algemeen strak. Dit soort good-for-nothings kon je immers beter goed in de gaten houden. Ze wilden meestal iets van je en de soortgelijke figuren op straat konden zo pakken wat ze wilden als je het ze niet gaf. En dan dachten ze ook nog dat dat makkelijk ging wanneer je tegenover een klein meisje stond. Maar toch, deze brutale vraag liet haar even verbijsterd met haar ogen knipperen. "..Sorry?" vroeg ze hem op een 'zei hij dat nou echt' toon, Cosmo wat dichter bij zich nemend. Met opgeheven wenkbrauwen keek ze de man aan, hem haast uitdagend zijn vraag te herhalen.
“Je hoorde me wel,” Kaatste hij direct terug zonder ook maar een tel te wachten. Kom op nouuu, hij had haar een aanbod gedaan die ze niet kon weerstaan. “Je mag onderhandelen! Ik hou er wel van. En als je niets ziet wat je bevalt, nou, ik kan ook andere dingen bieden in ruil voor dat mooie beestje van je.” Maar die had hij thuisliggen, verstopt in een lege regenpijp achter Aeryn haar huis. Om hem heen sloeg niemand acht op hen. Het festival was best druk waardoor Misha iets dichter naar haar toe was gaan staan, misschien iets dichter dan nodig. Hij nam nog een trek en blies de rook in haar gezichtje uit.
The stars shine most brightly When the moon is gone and I will shine most brightly of all
Diepe frons, dat was hetgene wat er vooral op Lyra's gezicht verscheen terwijl ze naar de man keek. Hij meende het ook nog. Ondanks dat ze gewend was om met dit soort types te dealen, vond ze het niet heel chill om geen kraampje tussen hem en de man te hebben. Ze had haar Dreepy tegen zich aangedrukt en een diepe frons tekende haar gezicht, zeker toen hij ook nog rook in haar gezicht uitblies. Ze rechtte haar rug echter en keek hem strak aan, haar lichte ogen ondertussen gruwelijk geïrriteerd. "Cosmo is niet te koop, wat je ook aanbiedt, hij blijft bij mij en van mij." Haar toon was duidelijk, iets ijziger.
Nee, ze leek onvermurwbaar. Maar dat betekende alleen maar dat hij zijn tactiek een beetje zou moeten aanpassen. Hij zou dit festivalterrein verlaten met die Dreepy. Helaas had Emery hem gehoord en had hij de gekarameliseerde appel tegen Misha’s hoofd geworpen waar die met een stuiter en een dof geluid van af tikte. Hij veegde over zijn achterhoofd, tranen in zijn ogen. Hij was recht op zijn hoofdwond geraakt.. en die begon toch net te helen. Emery schoot er ook vandoor en Misha staarde hem na. Hij wendde zijn blik weer op de ander met een ontevreden uitdrukking. “Oké, geen deal. Zou je me dan toch willen helpen mijn pokémon te vinden? Tenminste die Dreepy want..” Die is wat waard. “Hij behoort aan iemand toe die me dierbaar is.” Verzuchtte hij ongelukkig met hangende schouders.
The stars shine most brightly When the moon is gone and I will shine most brightly of all
Het liefste wilde ze deze man verlaten, hem zeggen dat hij het maar moest uitzoeken met zijn naar drugs stinkende leven. Maar tegelijkertijd toen ze de Dreepy zag verdwijnen... Ze zuchtte en deed in ieder geval de Pokéball open om Cosmo te laten verdwijnen. Ze vertrouwde deze man niet. In plaats daarvan liet ze Aardbei de Pokéball uit springen. De Pokémon was ondertussen al wat ouder en dus wat bedachtzamer geworden rond vreemden. De fluffy staart van de Skitty zwaaide geïnteresseerd. Ook de Growlithe liet Lyra terugkeren. Deze was haar wat te jong en onbezonnen voor een vreemde om hen heen als dit. "Prima. Ik kom je helpen." Ze zak de Pokéballs van haar Pokémon diep in één van haar zakken, zodat de man er niet bij kon. Bailey en Aardbei konden prima helpen zonder dat deze man ze iets aan zou doen immers. Zij waren de wat oudere en sterkere leden van haar team.
Ha, popje ging overstag. Natuurlijk ging ze dat. Zo'n goede, burgerlijke taak kon ze toch niet afslaan. Misha hield haar vanuit zijn ooghoek in de gaten en maakte een mentale notitie in welke zak ze de pokebal van de paarse Dreepy stak. Hij hoopte met heel zijn hart dat zijn eigen Dreepy permanent weg was. Dan zou hij er niet meer aan kunnen verdienen en dat zou toch een partij cloyster zijn. Hij duwde zijn sigaret tussen zijn tanden en wenkte het modepopje met een achteloze schouderophaal. "Die Dreepy luistert naar Dreepy. Ik doe een poging hem bij zijn nieuwe naam te noemen, maar hij vind die niet mooi ofzo. Luistert nooit." Niets mee aan te vangen, dacht hij met een rol van zijn ogen. "Die Sandile heet Jojo. Die luistert beter. Ook gemotiveerd door eten." Ondertussen liet hij zijn ogen over de vele kraampjes gaan, opzoek naar een krokodilletje dat tussen hun benen door kon schieten of een vliegend draakje.
![[Misha] Deadend Countdown BogusIncredibleBass-size_restricted](https://thumbs.gfycat.com/BogusIncredibleBass-size_restricted.gif)
