Met een appel gedoopt in karamel op een stokje was ze eventjes gaan zitten, kijkend naar de mensen die een Pumpkaboo uit het veld aan het trekken waren. Ze kon het niet helpen lichtjes te glimlachen. Het was fijn om iedereen zoveel plezier te hebben. Ruddles had ze voor nu maar weer even teruggedaan in de Pokéball. De Raichu was op zich nooit een hinderlijke Pokémon, hij misdroeg zich nooit, maar drie Pokémon in de gaten houden op dit drukke gebied werd haar even teveel. Nog steeds bonste achter in haar hoofd de angst dat één van haar Pokémon ineens ervandoor ging, dat ze die kwijt raakte. Niet hen ook. Dus hield ze Ava voor nu bij zich op schoot en stond haar Amaura naast haar. Gelukkig was die niet moeilijk over het hoofd te zien. Voorzichtig gaf ze een kleinere bes aan Ava, wie deze eerst bevroor voordat ze hem op at. Oké dan.
Het was niet de pokémon waar hij op gehoopt had, wat was iets waar hij heel eerlijk in was geweest. Maar nadat ze thuis waren geweest en de kleine Squirtle al zijn spullen had gezien, was er één ding wat hem direct was opgevallen. Het was een vechtersbaasje, eentje die niet wegkeek van een gevecht. Dimas had hem dan ook omgedoopt tot Donnatello, een bijpassende naam zo vond hij zelf. Dimas was van plan om hem te houden te kijken of de Squirtle het waard was om hem in zijn team te houden. Ondanks dat hij uiteindelijk was gegaan voor maar één vast type en daar viel een Water type niet onder. Maar hij zou zien hoe 't uiteindelijk zou gaan uitlopen. Voor nu had hij andere plannen aan zijn hoofd, er was een festival aan de gang en hij wilde eens gaan peilen of er iets leuks te doen was. Dus had hij zijn pak verruild voor wat makkelijker zittende kleding, nog steeds in zijn signiture kleuren blauw, zwart en wat wit, en wandelde rustig op het veld af waar mensen druk bezig waren met Pumpkaboo uit de grond te trekken. Donnatello vond het prachtig en rende naar het hek toe, klaar om onderdoor te rennen en ze te gaan helpen. "Hey, kom hier," floot hij de pokémon rustig terug. Met een sip gezicht droop de pokémon af en DImas verzekerde hem dat ze het later zelf zouden proberen. HIj glimlachte en gaf de shiny Squirtle een high five. Toen hij overeind kwam viel zijn oog op een meisje dat op een bankje zat, niet ver van hem af, ze zat een pokémon te voeren. Een fossil pokémon, om precies te zijn. Met zijn handen in z'n zakken liep hij op haar af en bleef op een gepaste afstand staan. "Goedemiddag," begroette hij haar op een vriendelijke, maar respectvolle toon. Donnatello sprong omhoog, krabbelde op het bankje en ging naast het meisje zitten, zo te zien hopend dat hij ook een besje kreeg. "Oh, sorry. Manieren zijn niet z'n sterkste kant," verontschuldigde hij zich daarna voor het gedrag van zijn pokémon. "Ik wilde je complimenteren met je pokémon, het is zeldzaam om ergens een tot leven gewekt fossiel tegen te komen."
Ze gooide een besje over haar schouder heen en Ruddles ving deze met plezier uit de lucht, zachtjes kirrend van plezier en stuiterend op zijn staart voordat hij het besje met beide voetjes in zijn mond stopte. Intens tevreden besloot de Raichu te bedelen voor nog een besje, totdat hij zag dat iets op zijn trainer afstoof. Hij sprong de lucht in en keek nieuwsgierig naar de Squirtle. Lucie had de Squirtle in eerste instantie niet gezien, maar keek enigszins behoedzaam naar de enigszins intimiderende verschijning die haar benaderd had. Maar toen de Squirtle naast haar op het bankje zat, was ze meteen afgeleid. "Oh, hallo," zei ze met een vertederde glimlach tegen de Squirtle, waarna haar aandacht terug naar de man ging. "Goedemiddag," merkte ze op, waarna haar blik weer naar haar Amaura ging. De Pokémon leek wat nerveus onder de aandacht en ze legde kalmerend een hand op haar schouder, om haar weer iets gerust te stellen. "Bedankt, maar daar heb ik weinig aan gedaan," bekende Lucie, "Ze is gered uit de zwarte markt." Weinig credits voor haar, behalve dat het vertrouwen winnen steeds een beetje beter ging.
Eventjes was hij bang dat hij te intimiderend over kwam voor haar. Het was een van de dingen die vaker tegen hem gezegd was, zijn postuur en het ooglapje zorgde ervoor dat sommige mensen hem eng vonden. Een glimlach speelde rond zijn dunne lippen, en hij keek van haar naar de pokémon die ze vast hielt. Deze leek iets wat nerveus te zijn, maar kalmeer uiteindelijk dan toch. Het blauwharige meisje zei dat ze haar gered had van de zwarte markt en Dimas' ene oog vernauwde zich. Hij ging aan het andere uiteinde van de bank zitten en Donnatello kroop direct bij hem op schoot. "Sorry om te horen. Het is verschrikkelijk wat ze de pokémon aandoen daar," zei hij zachtjes. "Je bent een held om haar daaruit te krijgen." Vervolgde hij daarna. Zijn glimlach was verdwenen en hij keek naar de Amaura. "Oh, sorry, waar zijn mijn manieren. Mijn naam is Dimas Ryan en dit hier is Donnatello." Stelde hij zichzelf daarna voor, terwijl hij een hand uitstak naar het andere meisje.
Ze kon het niet helpen dat haar glimlach wat wranger werd. Het was verschrikkelijk inderdaad wat ze daar Pokémon aandeden. En dankzij haar acties zaten Leda, Aurora, Eclipse, Luna en Orion daar. Helemaal haar fout. Zouden ze lijden? Zouden ze mishandeld worden? Ze voelde bitter gal opkomen achter in haar keel en ze schudde de gedachte van zich af. Niet hier, niet nu. Niet tegenover deze vreemde verdrinken in je schuldgevoel. Ze besloot helemaal niet op zijn woorden in te gaan. Ruddles had het echter wel door en leunde wat over haar schouder heen en ook haar Amaura leek wat bezorgd met haar neus tegen haar schouder aan te tikken. Alleen haar Snorunt bleef rustig door eten. "Aangenaam Dimas, de naam is Lucie Evien, en dit zijn Ruddles, Snow en Ava," merkte ze op, naar al haar Pokémon één voor één wijzend.
Hij kon het niet laten om op te merken dat ze niet blij leek te zijn met het gesprek over de zwarte markt. Hij kon het zich voorstellen, ergens, immers had hij ook een slechte relatie met de mensen tied to de zwarte markt, maar het was niet iets wat hij aan de kerk zou hangen. Dimas hoopte alleen dat hij hiermee dit gesprek niet verruïneerd had. Ze stelde zichzelf daarna voor als Lucie, en daarna d'r pokémon. Wat een interessante collectie aan pokémon waren het. "Dat is geen normale Raichu, toch?" vroeg hij, zijn nieuwesgierigheid met moeite onder controle houdend. "Ik ben geen researcher of iets, maar ik weet dat zelfs en Alolan Raichu meer geel zou moeten horen zijn. Is dit een shiny?" Dimas had een goede opvoeding gehad, maar hij was niet de beste geweest in de algemene kennis van pokémon. Meer omdat het hem ook niet zo speciaal boeide, hij was opzoek naar specifieke pokémon en daar had Donnatello al roet mee in het eten gegooid. Dus ach, wat kon het ook schelen.
Gelukkig ging het gesprek weg van de zwarte markt en verschoof deze in de richting van haar grote trots, haar Raichu Ruddles. De Raichu had meteen in de gaten dat het over hem ging en wreef met zijn pootjes over zijn wangen, alsof hij zichzelf weer een beetje probeerde op te poetsen. Snow besloot, enigszins jaloers, een klein beetje Powder Snow de kant op te blazen van de Raichu, maar Ruddles ontweek het met gemak. Ava grinnikte op de rug van de Amaura. Lucie glimlachte terwijl ze het aanschouwde, waarna haar blik weer naar Dimas ging. "Traited, Chocolate," merkte ze op. Alolan Raichu's werden inderdaad bruin als ze shiny waren, maar Ruddles was toch een andere bruin. Ze pakte haar holocaster erbij en scrollde tussen de foto's door, waarna ze een foto van Pichu Ruddles liet zien. Haar hart kneep even samen toen ze zag dat Leda ook op de foto zat, toen ze nog een Alolan Vulpix was. Waar was ze nu? "Hier, kijk, dit was hem als Pichu," zei ze echter, alsof er niks aan de hand was.
Het gesprek werd weggestuurd van de zwarte markt, en tot Dimas' opluchting vrolijkte ze weer een beetje op. Hij was nieuwsgierig genoeg om te willen weten waarom ze er zo'n afschuw voor had, maar was netjes genoeg om er niet weer over te beginnen. Er waren genoeg andere dingen die besproken konden worden en één daarvoor werd nu aangeknoopt. De Raichu die er niet uit zag als een Raichu. Vol spanning luisterde hij naar wat ze te zeggen had en het kwam erop neer dat 't een traited pokémon was. Hij had van dit fenomeen gehoord, maar er nooit echt over nagedacht. Er werd hem uiteindelijk een Holocaster onder z'n neus geduwd, met foto's van de Raichu, toen nog een Pichu. Daarop was goed te zien dat 'ie daar ook al de chocolade bruine kleur had. Ook viel het hem op dat op de foto een andere pokémon erbij stond, maar besloot om er geen remark over te maken."Wat interessant," zei hij oprecht en gaf de Squirtle een aai over diens kopje, maar merkte dat de shiny pokémon er vandoor was. Dimas keek om zich heen en zag dat de Squirtle in de richting van de Raichu was gelopen en nu zijn armpjes uitstrekte. Hij kneep zijn oog samen, zou dit goed gaan?
De jongen leek grote interesse te hebben in haar Raichu. Ergens beangstigde dat Lucie en tegelijkertijd haatte ze zichzelf ervoor. Waarom zou ze nerveus moeten zijn voor iemand die interesse toonde in haar Raichu? Dat was toch juist leuk? Dat hele gebeuren op de Black Market had haar achterdochtig gemaakt en ze haatte het van zichzelf. Ze schudde het van zich af en keek naar haar Raichu. "Ja, ik had hem eigenlijk gevangen omdat ik bang was dat hij niet zou overleven in het wild en ik wilde hem wegbrengen naar Crescent Moon. Maar.. Hij is een beetje in mijn hart geslopen" Gelukkig maar dat ze hem niet naar Crescent Moon gebracht hadden. Wie weet hadden ze hem wel slecht behandeld. De Raichu keek wat verbaasd naar de Squirtle, maar tilde deze toen vervolgens overeind om hem wat heen en weer te zwieren. Heel gezellig! "Voorzichtig he Ruddles," merkte ze op, waarna ze een keer goed naar de Squirtle keek. Wacht eens! Haar ogen sperden zich wat open. "Hij is wel shiny of niet?"
Wat was er met haar gebeurd? Ze leek te flinchen bij sommige dingen, maar hij kon zijn vinger er niet op leggen. Vragen er naar kwam niet eens in hem op, zijn vader zou hem een draai om de oren geven als hij zou gaan poeren in het persoonlijke leven van iemand die hij pas net had leren kennen. Lucie ging verder met uitleggen dat ze bang was dat 'ie het niet zou overleven in het wild en dat die eigenlijk naar de Crescent Moon zou moeten zijn gestuurd. Hij liet haar uitpraten voordat hij rustig vroeg: "Kan ik hiervan uit gaan dat je bij de Crescent Moon behoord?" Zijn blauwe oog gleed naar de Squirtle die bezig was met proberende aandacht van de Raichu te pakken te krijgen. Deze leek teruggetrokken te zijn in het begin, maar liet het uiteindelijk toch door. Dimas glimlachte, voordat hij de vraag kreeg of Donnatello wel een shiny was. Zijn aandacht ging terug naar Lucie en hij knikte voorzichtig. "Dat is wat Professor Hazel me wist te vertellen ja," zei hij op een schaapachtige toon. Soms had hij echt het idee dat hij niet voldoende van pokémon wist om überhaupt een trainer te zijn, maar hij moest sterker worden om zijn doel te kunnen bereiken.
Alsnog teveel gezegd. Of ze bij Crescent Moon hoorde. "Nee," reageerde ze vlug, misschien net wat te vlug, ze herpakte zichzelf snel. "Nee, niet meer, vroeger wel, maar mijn hart lag meer bij researchen," vertelde ze erachteraan. Dat klonk wat minder.. Agressief in ieder geval. Ze veegde een lok van haar haar uit haar gezicht en achter haar oor om zichzelf iets meer een houding te geven. Ze vond het totaal niet erg dat ze over gingen qua onderwerp naar de Squirtle. Deze was blijkbaar bij Professor Hazel opgehaald. "Ik geloof dat Hazel een goede professor is, dus dan zal het wel kloppen," noemde Lucie met een zachte glimlach. "Al zit ik zelf bij professor Cypress, hij werkt ook hard." Ava was ondertussen van de rug van de Amaura afgesprongen om te kijken of ze ook mee kon spelen.
Het antwoord die hij kreeg was opvallend agressief en het zorgde ervoor dat zijn nieuwsgierigheid naar wat er gebeurd was er niet minder op. Ze legde uit dat ze ooit wel bij de Crescent Moon had behoord, maar nu haar leven leiden als researcher. Dimas knikte alleen maar, zich afvragend of hij er op door mocht gaan, of dat hij ook dit onderwerp opzij moest schuiven om er voor te zorgen dat deze conversatie op de goede rails bleef lopen. Hij wachtte eventjes en peilde haar reactie, maar alles leek weer rustig te zijn geweest. "Ah, ik hoop dat je je passie hebt gevonden dan," zei hij, maar er zat een twijfel in zijn stem, niet wetend of dit de juiste opmerking was. Het gesprek ging over en verder op de professoren en Lucie wist hem te vertellen dat Hazel vast een goede professor was, maar dat zijzelf zich had aangesloten bij Cypress. Dimas keek een beetje schaapachtig. "Ik moet toegeven dat ik nog niet zo lang in Sinnoh ben en nog niet zo bekend ben met de andere professoren. Dus ik geloof je op je woord." Een glimlach speelde rond zijn lippen terwijl hij met een hand in zijn nek wreef en eventjes keek naar wat Donatello aan het doen was.
Ze voelde de nieuwsgierigheid van de man tegenover haar branden maar ze ging er niet op in. Ze zag het aan zijn blik, hij was benieuwd naar wat er gebeurd was. Maar Lucie hield op dat vlak haar lippen stijf op elkaar. Ze was niet bereid om dat aan de hoogste boom te hangen, dat ze haar Pokémon verloren was. Ondanks dat mensen om haar heen volhielden dat het niet haars schuld was, kon ze het schuldgevoel niet losschudden. "Dat heb ik," bevestigde ze dus maar, terwijl ze de man weer aankeek. Hij kreeg op zijn beurt juist weer een schaapachtige expressie op zijn gelaat toen Lucie over de professors sprak. Ze trok haar wenkbrauwen iets op, maar liet ze weer zakken toen ze besefte dat deze man net zijn eerste Pokémon had gehaald natuurlijk. Daarom was de Squirtle nog zo jong en onbezonnen. "Wat kom je doen in Sinnoh?" besloot ze te vragen. Was hij een Researcher? Crescent Moon lid? Trainer? Misschien was hij zelfs een breeder met zijn bijzondere Squirtle.
Het gesprek focuste zich dus uiteindelijk op hem. Het was hem al opgevallen dat er nog geen vraag naar het feit was gekomen dat hij een ooglapje voor had, meestal was dat de eerste vraag die hij kreeg als hij iemand leerde kennen. Aan de andere kant, hij was nu hetzelfde aan het doen bij Lucie, zijn nieuwsgierigheid onder controle houden omdat hij er van uit ging dat ze het toch niet wilde vertellen. Er werd aan hem gevraagd wat hij deed in Sinnoh en een schaduw gleed over zijn gezicht heen, terwijl hij langs Lucie heen keek, de verte in en eventjes nadacht. Hoe moest hij hierop reageren. Misschien was het beter om 't voor nu nog eventjes voorzichtig te betreden. "Ik moet een paar problemen recht zetten," zei hij uiteindelijk, voordat hij Donatello weer op zijn schoot zetten. "Maar aangezien je zonder licentie hier niet bijster veel kan doen, heb ik een trainers licentie gehaald, samen met deze knul." vervolgde hij daarna, terwijl hij het meisje weer aankeek. Er hing nog iets van schaduw in zijn normaliter helder blauwe oog, maar hij probeerde 't weg te knipperen.
Lucie wilde alles behalve in andermans zaken porren. Juist nu had ze doorgehad hoe vervelend dat was, met hoe sommige mensen bleven prikken in dingen waar je juist niks over kwijt wilde. Ze had dan ook uit beleefdheid niks gevraagd aan de jongen en bleef hier tevens beleefd over. Zelfs toen hij zei dat hij een paar problemen moest rechtzetten. Ze humde enkel zachtjes. "Dan hoop ik voor je dat je dat lukt," merkte ze goedmoedig op, waarna ze keek naar de Squirtle. "Ik.. heb het niet zo op battles, maar ik hoop dat de gym challenge desondanks leuk voor je is." Ooit, toen ze heel jong was, had ze een kleine carrière gehad als trainer. Tot haar starter stierf in het gymgevecht. Sindsdien lieten trainer battles toch de huivering over haar rug heen lopen.
Ze ging er niet verder op en Dimas merkte van zichzelf dat hij er blij om was. Al was het puur omdat hij niet wist wat er zou gaan gebeuren als hij alles moest gaan uitleggen. Zelfs na al die jaren, zat er nog genoeg woede in zijn lichaam om mensen serieus pijn te gaan doen. Dimas merkte pas dat hij zijn hand tot een vuist had gebald, toen Donatello een handje op zijn hand had gelegd. Pijnlijk opende hij zijn hand en gaf de Squirtle een aai over zijn hoofdje heen. Dimas keek op toen hij Lucie hoorde praten en een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. "Dank je," zei hij kalmpjes, maar er zat een rauw randje aan zijn stem. Lucie legde uit dat ze geen fan was van gevechten en dat trainer dus niets voor haar was, maar dat ze hoopte dat de gym challenge leuk voor hem was. "Dat moet wel lukken denk ik. Al merk ik dat ik at jaren achterloop met kennis over pokémon. Thuis hadden we er een paar, maar ik heb eigenlijk vrij lang zonder geleefd." Vertelde hij rustig, een pijnlijke steek voelend toen hij het had over zijn thuis. Ooit, ooit zou hij zijn handen om de nek van de schuldige kunnen sluiten.
De jongeman balde zijn vuist, viel Lucie op. Haar blauwe blik gleed naar zijn vuist en daarna weer naar zijn hoofd, afwegend of ze op moest passen voor deze man tegenover haar. Ze had al te vaak haar neus gestoten. Dat ging niet nog een keer gebeuren. De man liet echter zijn hand weer ontspannen toen de Squirtle hem erop leek te wijzen. Ook van dat maakte Lucie een mentale notitie. Ze vroeg zich af of de man ergens mee zat of dat hij daadwerkelijk agressieproblemen had. In het geval van het laatste, moest ze wat oppassen.
De jongeman ging verder over dat hij achterliep met zijn kennis van Pokémon en Lucie vroeg zich ergens, licht geïrriteerd af, waarom deze man dan was gaan trainen. Hij had ook een civilian kunnen worden. Het was nog best een verantwoordelijkheid om te hebben, een Pokémon verzorgen. Er kon zoveel mis gaan. In plaats van dat ze al deze gedachten uitsprak, wees ze de man op een bron van kennis die hij als het goed is in zijn zak had. ”Als het goed is, heb je een Pokédex gekregen bij je starter. Daar staat veel in.”
Lucie leek niet al te blij te zijn met zijn opmerking, noch met wat hij zichzelf aan aan het doen was. Hij keek eventjes naar zijn hand en zuchtte zachtjes. "Sorry," mompelde hij zachtjes en hij stak zijn hand weg. Het was niet alsof hij het expres deed, maar er was weinig wat er aan gedaan kon worden. Vele hadden het geprobeerd, maar niemand was het gelukt. Hij sloot zijn oog voor een tel, haalde diep adem en keek naar wat er voor hen stond. Het blauwharige meisje bij hem sprak tegen hem en haalde hem uit zijn gedachten. Ze vertelde hem dat hij een pokédex op zak had en knikte. "Klopt, en ik heb de kennis vanuit mijn jeugd. Toen er nog pokémons rond het huis waren," hij stopte eventjes, had hij te veel gezegd? Nee, het maakte niet uit. "Ik ben bekend met de pokémons uit de regio waar ik vandaan kom, Galar. Maar daar buiten is een beetje wazig, behalve wat dingen die ik gelezen heb." HIj keek haar schaapachtig aan. "Het is niet alsof ik helemaal zonder kennis een trainer ben geworden hoor."
Het gesprek ging een beetje berg afwaarts. De jongen mompelde een excuses, Lucie wist alleen niet heel erg goed waarom. Ze sloeg haar armen om haar eigen lichaam heen en keek eventjes naar Ruddles, wie weer tegen haar aan gekropen kwam. De Raichu voelde haar humeur altijd perfect aan. Ze hadden niet heel veel meer nodig dan een blik om te weten hoe de vlag erbij hing van elkaar. Het was bijzonder hoe de Raichu haar nauwste companion was geworden, maar ze was er heel erg blij mee. Ze haalde haar schouders dus enkel maar op bij zijn excuses en wist niet wat ze nog meer erop moest zeggen.
De jongen begon te praten over zijn jeugd in Galar en hoe hij daar de Pokémon wel van kende, maar alles daarbuiten was niet helemaal helder meer. Meteen voegde hij eraan toe dat hij wel wat kennis had. Blijkbaar voelde de jongen zich wat onzeker, concludeerde Lucie, aangezien hij haar mening blijkbaar belangrijk vond op dit vlak. ”Oh nou dan kom je er wel als je de Pokédex erbij gebruikt,” merkte ze op met een schouderophaal. Ze kwam vervolgens iets omhoog. ”Maar ik denk dat ik nog een rondje over de markt ga lopen.” Ze vond het gesprek ongemakkelijk geworden, dus het was tijd om er van tussen te gaan.
![[Dimas] Apples BogusIncredibleBass-size_restricted](https://thumbs.gfycat.com/BogusIncredibleBass-size_restricted.gif)
