Tales of

Sinnoh

Ze had Nora en Honor voor de kar. Gelukkig was dit festival breed genoeg opgezet dat ze er met haar kar doorheen kon. Dus had ze haar pokémon ingespannen en was met ze op pad gegaan. Het was toch fantastisch al die kraampjes, al die leuke dingen die je kon doen. Ze wilde zeker nog een keer naar het doolhof en ze had ook een lootje gekocht. En het belangrijkste. Ze had Honor gekocht. De Bouffalant was een geboren menpokémon. Zo snel ze haar ervoor had gezet was het goed geweest. Dat was wel eens anders. Misschien omdat Honor hier geboren was, op een boerderij. Misschien zat het gewoon in haar genen. Ze hadden haar gezegd dat ze nog nooit voor een kar had gestaan, maar ze deed alsof ze niet anders gewend was. Wylie zat op haar schoot. Ze had de Albino Shinx gekocht van Hayley. Hayley had ook met haar Phanteon gebreed en zij mocht dan ook een keer met haar Minncino. Daar had ze ook zin in! Haar blik viel op een jonge vrouw die nogal hardhandig in haar drinkflesje leek te knijpen. Ze spoorde haar pokémon nog wat meer aan en ging naast haar rijden. “Hoi!” Groette ze haar vrolijk. In de hoop haar ook weer een beetje op te kunnen vrolijken.

Rustig reed ze met de kar naast de andere vrouw, die haar nu pas opmerkte. Ze had interessante pokémon bij haar. Eentje had een trait leek het op. Ze groette haar wat ongemakkelijk terug, maar Chloe bleef gewoon vriendelijk naar haar glimlachen. Ze vroeg of ze haar ergens mee moest helpen. Even gleed er iets van verrassing over haar gezicht, toen schudde ze grijnzend haar hoofd. “Nee hoor, ik kwam gewoon even hoi zeggen.” Vervolgde ze toen tegen haar. “Mijn naam is Chloe. Voor de kar staan Honor en Nora.” Ze wees eerst naar de Bouffalant en daarna naar de Girafarig. “En dit is Wylie.” Ze legde even haar hand op het koppie van haar Shinx. “Je leek zo in gedachten, dus ik dacht misschien heb je even wat afleiding nodig.” Zei ze toen wat voorzichtig.

De andere jonge vrouw stelde haar pokémon voor. Honor schudde even met de enorme bos manen, Nora schraapte even met haar hoef over de grond. Waarschijnlijk ook even ter begroeting. Wylie sprong naar Snowstorm toe. Hij hupste vrolijk voor de pokémon heen en weer. “Dankjewel!” Lachte ze blij. “Jij hebt ook prachtige pokémon.” Complimenteerde ze die van haar. Ze meende dat ook oprecht. Ruddles had zo te zien ook een trait, net als Nora en Wylie. Ze wees dan ook even naar de pokémon. “Traited?” Vroeg ze. Toen ze vroeg of ze er zo in gedachten uit had gezien, wees ze vervolgens naar het flesje drinken. “Die moest het in ieder geval ontgelden.” Zei ze met een klein plagerig grijnsje om haar lippen.

De vrouw vertelde dat Ruddles inderdaad traited was. Dat hij geregistreerd stond als Chocolate. “Wat prachtig!” Vervolgde ze. Ze knikte naar Honor en Nora voor de kar. “Nora is Dark Brown.” Vertelde ze toen aan de ander. Haar Girafarig was immers ook geen normale Girafarig. Daarna keek ze naar haar Shinx. “Wylie is Albino.” Ging ze verder. Ze lachte toen de andere pokémon van Lucie jaloers leek te worden. Oei, dat leek alleen wel een pijnlijke kopstoot. De andere vrouw keek naar haar flesje en gaf aan dat het niks was. Dus haalde Chloe even haar schouders op. Als ze het er niet over wilde hebben was dat prima, dat hoefde van haar ook echt niet. Maar ze wist zeker dat het niet niks was geweest. “Waar was je naar op weg?” Vroeg ze, om het onderwerp te veranderen.

Lucie gaf aan dat ze prachtig was. Waardoor Chloe even begon te stralen. “Dankjewel!” Glimlachte ze naar de andere jonge vrouw. Ze knikte toen Lucie verder sprak over de traits bijzonder waren. “Dat zijn ze zeker. Het maakt het breeden nog spannender. Ik vind het altijd al spannend met mijn farm pokémon, maar een trait geeft soms toch wel nog wat extra spannends.” Beaamde ze toen. Lucie gaf aan dat ze de maze wilde proberen. Ook Chloe haar blik gleed naar het kaartje. Aha! Die had ze nog niet gezien. “Dat wil ik ook nog gaan doen inderdaad! Het doolhof klinkt interessant.” Vervolgde ze toen.

Lucie vroeg of ze alle eieren zelf hield. Ze schudde haar hoofd. “Niet allemaal, maar het merendeel wel. Ik kan natuurlijk niet alles houden en ik spaar ook. Ik wil uiteindelijk mijn eigen boerderij openen.” Vertelde ze toen aan de andere vrouw. “Ik probeer wel altijd het mooiste plekje voor ze te zoeken, dat wel natuurlijk!” Vervolgde ze nog. Lucie zei dat de kaartjes bijna op waren. “Ooh echt?” ze keek even in de richting van het kraampje waar je kaartjes kon kopen. “Dan ga ik zo maar even een kaartje kopen.” Dan moest ze snel zijn dus. “Misschien zien we elkaar wel weer een keer, dan ga ik die kant op.” Glimlachte ze naar Lucie.