Ansley zat gehurkt op de grond, met zijn armen rustend op zijn knieën. Met een intense blik keek hij naar de pokémon die voor hem zat. Iedere keer dat de Spoink omhoog sprong, keek hij naar boven en wanneer het weer landen, keek hij naar beneden. Het zorgde er langzamerhand voor dat hij duizelig werd, maar dat hield hem niet tegen. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe iemand hem benaderen, maar Anlsey stak snel één hand op, om te voorkomen dat hij zou worden aangesproken. Het leek te helpen, want de man wandelde weer weg. Goed. Ansley wilde niet uit zijn concentratie worden gehaald op zo’n cruciaal moment. Als de boeken die hij gelezen had, correct waren, zou de pokémon zijn hart laten kloppen door steeds op en neer te springen. Hoe sliep de pokémon dan? Of eten? Dat kon ook niet makkelijk zijn. Het kon toch niet dat het zou sterven op het moment dat het stopte met springen? Ansley vernauwde zijn ogen tot kleine spleetjes en rolde zijn schouders. Er was maar één manier om daar achter te komen. Zonder waarschuwing sprong hij op de niets vermoedende pokémon af, die zich uiteraard een bult schrok en net op tijd uit de weg kon springen. Ansley kreeg enkel lucht te vangen en lande recht in een plas modder. Everything for science. Achter hem kon hij - vermoedelijk de man van daarstraks - kwaad naar hem horen roepen, maar hij was te druk bezig met de Spoink terug te vinden.
Misha wilde net naar het maisveld lopen toen er een Spoink langs hem heen schoot. Reflectief vloog hij een eind achteruit met zijn handen defensief uitgeschoten terwijl er twee gedachtes tegelijkertijd door zijn hoofd spookte. Arceusverdomme, een Spoink! en Daar is er weer één met zo’n parel! Hij was in tweestrijd of hij het achterna moest gaan of niet- er was immers geen Grumpig in de buurt om ‘t kleine beestje te redden. Zijn hoofd klopte nadrukkelijk bij die gedachten. Misha zijn bleke ogen vielen echter op een- bont figuur. Hij lag voorover in een modderplas wat gewoon puur zonde was van die mooie kleding. Misha keek nog één keer vertwijfelend in de richting van het paar benen waar de Spoink langs was geschoten, voor hij besloot het maar niet nog een keer te wagen. “Die beesten geven alleen maar ellende. Geloof me, ik kan ’t weten.” Zei hij op een zelfverzekerde toon terwijl hij bij de ander neerhurkte zodat ze op ooghoogte zaten.
Net zoals de eerste keer, was hij de oude man volledig aan het negeren. Als hij niet wilde dat iemand zijn pokémon aan raakte, moest hij ze maar niet vrij laten rondlopen. Zo simpel was dat. Hij ging ook mooi geen geld uitgeven aan een experimentje. Er liepen hier genoeg Spoinks rond, eentje kon hij vast toch missen? Hij had zijn vorig slachtoffer alweer terug gevonden, het was de enige die als een malle rond sprong. Een plotse schaduw haalde hem echter uit zijn concentratie en wanneer hij op keek, zag hij een man neergehurkt bij hem zitten. Ansley vernauwde zijn ogen tot kleine spleetjes terwijl hij naar de man keek. “Dus je hebt ervaring, fantastisch!” Het was geen vraag, maar een vaststelling. Dit was perfect! Deze gast wist iets af van Spoinks, en hij had er één nodig. Hij ging ervoor zorgen dat Ansley er één in handen kreeg. Met een modderige hand, nam hij de man zijn arm beet. “Trek me recht.” Zonder te wachten trok hij alvast aan de arm, in een poging weer recht te komen.
Misha fronste toen de man zijn advies totaal leek te verwerpen. Hij stond op het punt om hem te zeggen dat hij het dan maar lekker zelf mocht uitzoeken, toen de man zijn modderige hand al om Misha’s bicep sloot. Wat onbeholpen trok hij de ander overeind en wierp hij een blik op zijn nu modderige jas voordat hij besloot dat het hem niet veel kon schelen hoe zijn jas eruit zag. “Nee.” Zei hij vastbesloten. Toch was er die twijfel. Twee tegen een Spoink was beter dan één. Dat stond vast. Hij had Jojo, Emery die een eindje verderop een paar jongens liep te plagen, en .. dit geval. Zijn ogen vielen weer op de ander. “Wat krijg ik ervoor?” Onderhandelen. Ja, een goed begin.
