Tales of

Sinnoh

“Snow niet naar buiten gaan!” Maar het was te laat en de pokémon was buiten al in de plassen modder aan het springen. Het had een paar dagen aan een stuk geregend waardoor de tuin er drassig bij lag en Snow probeerde al de hele dag door het luik in de deur naar buiten te ontsnappen om te spelen. In een plas springen om te zien hoe hoog het water kon opspatten was haar lievelingsbezigheid. Met een vuile vacht zou ze echter nooit genoeg punten behalen en dus probeerde Jennifer Snow tevergeefs binnen te houden, maar de pokémon dacht helemaal niet aan de show waar ze straks deel aan zouden nemen en dus moest ze weer naar binnen gehaald worden. Emily nam deze keer de taak op zich—Lark had het bijna eerst gedaan, maar had zich op de weg naar buiten bedacht dat ook zijn vacht niet vuil mocht worden. Voor hem zou het zijn tweede wedstrijd zijn en dus wist hij al een beetje hoe dit ging, maar voor Snow was dit nog allemaal nieuw en de pokémon leek niet helemaal te begrijpen wat er nu eigenlijk ging gebeuren.

Voor de zoveelste keer die dag zette Jennifer de kleine alolan vulpix in de douche en waste ze haar grondig waarna ze de witte vacht opnieuw helemaal kamde tot er geen spatje vuil of een klit meer te zien was. “Lark, hou je haar mee in de gaten?” vroeg Jennifer hem vooraleer ze de badkamer verlieten. Met een knikje ging de pokémon dichter naar Snow toe zodat hij kon ingrijpen mocht ze weer willen ontsnappen.

Een blik op de klok en— “Oh nee.” Nog maar tien minuten voor de show zou beginnen en ze moesten nog vertrekken! Gehaast nam Jennifer de pokéballen van Lark en Snow en liet ze de pokémon naar binnen—dit zou makkelijker en sneller gaan als ze niet steeds op de jonge vulpix moest letten—, greep ze nog snel haar tas van de tafel en rende ze de deur uit. Met haar ogen steeds op haar horloge en voetstappen bonkend op de grond onder zich liep ze naar Hearthome hall tot ze buiten adem aankwam. Nog maar een minuut voor ze te laat was. Aan de inschrijfbalie stond geen wachtrij. “Hallo, ik kom me inschrijven,” sprak ze met grote happen lucht tussen de woorden.

Met hun nummers en een razend hart ging Jennifer naar de voorbereidingsruimte. Daar liet ze haar twee vulpixen uit hun pokébal. “Snow, we waren bijna te laat omdat ik je nog eens moest wassen,” sprak ze de jongste toe. “De volgende keer dat je aan een show deelneemt, wil ik dat je je beter gedraagt.” De pokémon leek het bericht te begrijpen en liet haar hoofdje hangen. “Kom op, niet zo triest. Dit is je eerste show. Spannend, toch?” probeerde ze Snow weer wat op te beuren. Dit was tenslotte haar allereerste show en Jennifer wou dat de pokémon hier goede herinneringen aan over zou houden. Voor de laatste keer nam ze een borstel vast en begon ze neuriënd Snows vacht te kammen.

“Het is aan ons, Snow.” Jennifer begon naar de keurmeester te lopen, maar Snow volgde niet. “Wat is er? Ben je nerveus?” De situatie begon eindelijk tot de vulpix door te dringen en ze bleef twijfelend staan. Jennifer keerde zich naar de pokémon en zette zich op haar hurken zodat ze op dezelfde hoogte kwam, maar voor ze iets kon zeggen, was Lark haar voor en drukte hij zijn voorhoofd tegen dat van zijn dochter. "Vulpix, vul, vulpix," sprak hij haar bemoedigende woorden toe. Toen hij klaar was, keek de kleine alolan pokémon een heel stuk vrolijker en zelfzekerder. “Je hoeft niet bang te zijn. De keurmeester gaat enkel kijken hoe prachtig je vacht is en daarna kunnen we een ijsje eten, ok?” Bij het noemen van ijs fleurde Snow nog wat meer op.

Jennifer liet de pokémon naar de keurmeester wandelen waar ze op de tafel sprong en zich neerzette zoals ze thuis hadden geoefend. Snow keek nog altijd nerveus, maar kwam meer in haar element hoe langer de keuring duurde; steeds meer genietend van de aandacht. Nadat de keuring gedaan was nam Jennifer haar weer mee naar de voorbereidingsruimte en vertelde ze de pokémon hoe goed ze het had gedaan. Trots keek Snow naar haar op waarna de vulpix vrolijk in haar armen sprong.

Even later was het aan Lark om zich te laten keuren. Ze had haar relatie met de pokémon verder opgebouwd sinds hun laatste show en hij luisterde veel beter naar haar verschillende commando's en ook wanneer de keurmeester iets van hem vroeg deed hij dat keurig. Bovendien was Lark meer in zijn element nu hij wat ervaring met shows had opgedaan. De nervositeit die Snow eerder nog had getoond, was niet te zien bij de oudere vulpix. Nadat de keurmeester een paar keer rond de pokémon was gelopen, hem eens had laten zitten en weer rechtstaan, en de vulpix goed had bekeken, was de keuring over. Nu konden ze alleen nog wachten op het resultaat.