Tales of

Sinnoh

Kiana had haar eerste missie gekregen! De missie was om voor zeven Rockruffs te zorgen voor één dag. Elke twee uur moesten de Pokémon worden uitgelaten en het was duidelijk dat niet elke Pokémon met elkaar kon opschieten. Ook was er schijnbaar een probleem waar zij aan de meubels knaagden. Al met al, leek het erop dat Kiana haar werk voor haar uitgesneden had gekregen. Zeven Rockruffs om de beurt uitlaten en alsnog letten op de meubels was uiteraard geen optie. Ze ging dit anders moeten aanpakken. Maar hoe?

Kiana besloot dat ze de dag buitenshuis ging besteden met de Rockruff. Dit loste het eerste probleem al op: immers waren er buiten geen meubels om aan te knagen! Echter kon niet elke Rockruff met elkaar opschieten. Ze was dan ook bij haar ouderlijk huis langsgegaan om muilkorfjes te halen. Zeven stuks! Zo konden de zeven Rockruffs alsnog samen. Toen ze thuis was en in de schuur zocht naar de korfjes, vond ze echter iets wat haar een nieuw plan gaf. Dit ging goedkomen.

“Hi! Ik ben Kiana en dit hier is Kaili. Wij zijn van Crescent Moon!” stelde ze zichzelf aan de voordeur voor. De jongeman keek even met een verwarde blik naar de kar die zich achter haar bevond, welke ze met behulp van ahar Rhyhorn hierheen had gereden. Kiana liet hem een peace-teken zien met haar hand en grijnsde haar tanden bloot. “Maak je geen zorgen! Dit gaat he-le-maal goedkomen!” verzekerde ze hem. De man zuchtte even, voor hij iets mompelde over geen tijd hiervoor hebben. Hij liet haar dan ook binnen en het was eindelijk tijd om voor de Pokémon te gaan zorgen toen hij de deur uit ging.

De eerste twee uur spendeerde Kiana met de Pokémon om ze te leren kennen. Vreemd genoeg leken ze binnen wel met elkaar te kunnen. Ze liet de Growlithe uit zijn Pokéball en vroeg hem om haar te helpen met in de gaten houden of de Rockruffs aan meubels knaagden. Wanneer één zijn tanden weer eens in de afgekauwde hoek van de vierkanten salontafel wilde zetten, klonk er een hoge blaf vanuit de Growlithe en werd het later nog een keer geprobeerd.

Elke twee uur lopen met je Rockruffs is natuurlijk absoluut insane. Gezien de man duidelijk bang was dat ze gingen vechten, kreeg Kiana langzamerhand het idee dat hij gewoon niet genoeg met de Pokémon deed. Sure, hij liep er vaak mee, maar wat zou het zijn? Een rondje van 300 meter? Ja, daar kwamen alleen maar frustraties van natuurlijk. Daarom wist ze zeker dat haar plan beter zou helpen. Ze zette zich dan ook overeind en begon het korfje bij de eerste Rockruff om te doen. Allereerst was hij hier niet blij mee, maar toen ze hem beloofde dat dit betekende dat hij buiten mocht rennen, werd het dan toch geaccepteerd.

Eén voor één werden zo de Rockruffs voor de kar gespannen. Ze deed dit op een strategische volgorde. Zo kwam de Growlithe samen met de meest fanatieke Rockruff vooraan te staan. Zij zouden de groep leiden. Achter de twee kwamen vier andere Rockruffs, met tot slot de twee sterkste Rockruffs recht voor de kar. Zo moest dit wel goed gaan. De Rhyhorn stond voor de groep en zou vooruit rennen om ervoor te zorgen dat de weg leeg was.

Uiteraard waren de Rockruff gespannen, maar omdat Kiana ervoor had gezorgd dat de koppels samen Rockruffs waren die wel met elkaar overweg konden, en ze zich niet goed konden draaien wegens de tuigen, leek er voor nu geen probleem te zijn qua gevechten. Ze zette zich dan ook op de kar en pakte de teugels beet. Het was tijd om te gaan.

“Go!” riep ze uit. De eerste die reageerde was de Rhyhorn, welke er op hoge snelheid vandoor ging. Vervolgens reageerden de twee voorste Rockruff en al snel volgde de rest. In het begin was het wat ongemakkelijk en was er duidelijk dat de Rockruff last hadden met in een ritme vallen, maar zodra ze in dat ritme vielen was het geweldig! Het was duidelijk dat de Rockruff het naar hun zin hadden en met deze korfjes konden ze alsnog goed hijgen, dus was er niets aan de hand.

Na een uur waren de Rockruff duidelijk allemaal moe en was het tijd om weer naar huis te gaan. Kiana bracht ze naar huis en begon één voor één hun tuigen weer af te doen. Dit leek goed te gaan en alle Rockruffs waren binnen, tot de laatste er vandoor schoot en uit zijn tuig ontsnapte. Muk, Muk, Muk! Dat was niet goed! Ze kon niet met zes Rockruffs terugkomen!

“Kaili! Jij let op de Rockruffs binnen!” riep ze, terwijl ze de deur met een klap dicht gooide. Ze wenkte de Growlithe om haar te volgen en sprong bovenop haar Rhyhorn, welke begon te bokken maar toen ze de teugels strak aanspande, begon deze hard te rennen. Hah! Daar had die Rockruff vast en zeker niet op gerekend. Ze wist dan ook voorbij de Rockruff te schieten, maar toen deze een plotselinge bocht maakte en haar Rhyhorn het zelfde probeerde te doen, werd ze uit het zadel gelanceerd en landde ze hard op de grond.

“Growlithe! Grijp ‘m!” riep ze uit, terwijl ze zichzelf met enige moeite overeind wist te werken. Haar armen en benen zaten compleet onder de schrammen, maar de Growlithe wist de Rockruff op de grond te werken. Ze pakte een riem van de Rhyhorn af en klikte deze vast aan de halsband van de Rockruff, waarna ze zelf weer op de Rhyhorn klom. Tijd om opnieuw naar ‘huis’ te gaan.

Voor de tweede keer die dag kwam Kiana aan bij het huis, stapte ze van de Rhyhorn af en nam ze ook de laatste Rockruff mee naar binnen. Zodra ze de korven bij alle Pokémon had afgedaan en neer was geploft op de bank, lagen alle zeven Rockruff en de Growlithe diep te slapen. Het was ‘n dagje geweest.