Tales of

Sinnoh

Hij had de Krabby aan zijn ouders getoond en aangegeven dat hij niet veel keuze had gehad, waarop zijn moeder hem een ball had overhandigd en gezegd had dat ze wel zou kijken om de water type een beter thuis te geven. Griffin klaagde niet en had de ball gretig aangenomen, waarna hij op pad was gegaan. Een beetje verderop van zijn huis had hij besloten om te kijken wat er nu werkelijk in de ball zat. Kalm lichtte hij zijn arm op, waarna hij het beest uit de ball liet komen. Een zilvergrijs vosje kwam tevoorschijn, waarop Grif even zijn hoofd kantelde en langs zijn kin streek. "Een steel type vos...? Daar heb ik nog nooit van gehoord," mompelde hij nadenkend tegen zichzelf, niet beseffende dat het een shiny was. Na enkele tellen haalde hij echter grijnzend zijn schouders op. Oh well, dan had hij vast een of ander nieuw merk van Pokémon. In ieder geval was deze fluffy en had die wel emotie in haar gezicht, iets dat de andere Pokémon niet hadden gehad. Kalm knielde de man neer, waarna hij even zijn hand uitstak naar het beesje, die nieuwsgierig kwam snuffelen aan zijn vingers. Een lichte glimlach speelde op zijn lippen, waarna zijn grote hand langzaam langs het kopje van de vos ging, om haar zo te kroelen. "Kit," besloot hij de ander te noemen, waarop een tevreden geluidje van haar afkwam.

Opdat hij Kit nog niet zo goed kende, besloot Griffin om even een rustige lange wandeling met haar te gaan doen. Hij vond het altijd fijn buiten te zijn en zo bleek de vos in kwestie dat ook te vinden. Tevreden paradeerde ze naast haar trainer, met grote oogjes die op het pad voor haar waren gefixeerd. De man glimlachte zachtjes, blij met de keuze die hij eerder had gemaakt.

Toen hij een Pokémon verderop zag, klaarde hij op, waarna hij zijn pas versnelde om het beesie te begroeten. Hoe dan ook leek deze nogal bang te zijn en het duurde niet lang voordat hij hun had opgemerkt. De Pokémon in kwestie liet zijn maaltijd vallen en zette het op een lopen, een actie die opgevolgd werd door Griffin hemzelf. SNel knielde hij neer bij de bes waarna hij even zijn hand ophield. "Hey het is ok ik..." maar de Pokémon was al verdwenen. Even keek hij rond, waarna hij langzaam overeind kwam en even kort over zijn achterhoofd streek. Nou... Dat was jammer. Hij wilde de Pokémon gewoon zijn maaltijd terug aanbieden, het was immers nooit de researchers bedoeling geweest hem weg te jagen. Rustig richtte hij zijn aandacht op Kit, die naast hem was verschenen. De grijze vos keek even naar het besje, waarna ze al snel een grote hap ervan nam en de rest van het eten naar binnen werkte. Griffin fronste even, maar schudde het al snel van zich af. Eten was eten voor Pokémon... Dus hij zou er zich geen vraagtekens bij stellen.

Griffin liet zijn ogen nog even langs zijn grijze vos gaan, voordat hij zijn grasgroene ogen weer op werden gericht. Zijn blik viel al snel op een instinctje in een boom en even glimlachte hij, voordat de man terug in beweging kwam. Het duurde niet lang voordat Kit ook in beweging kwam en met ruime passen haar trainer inhaalde, om een pirouette te doen en vervolgens recht voor de neus van haar trainer te stoppen. Griffin lachte even zachtjes, boog neer en aaide het beestje even langs haar kopje. Zijn vingers kroelden langs haar zacht gevormde kaak heen, waarna hij even stopte aan de bovenkant van haar gezicht, om even haar voorhoofdje en vervolgens haar oor te aaien. Na enkele tellen dit gedaan te hebben, kwam de man terug overeind, waarna hij even keek naar zijn Pokémon en vervolgens terug in beweging kwam. Waar ze heen gingen? Nou hij had geen enkel idee, maar ze gingen deze kant op so yea.

Toen hij verder liep, begon Kit plots te blaffen? Was dat het juiste woord ervoor? De man keek even vragend op en wandelde naar haar toe en knielde neer bij hetgeen waar ze haar aandacht op had gericht; een Sunkern. Oh yee, wat deed zo'n klein gevoelig ding zomaar op straat! Wel meteen cupte de man zijn handen voorzichtig om het wezentje heen waarna hij overeind kwam en met een paar grote passen naar de zijkant van de straat ging. Kalm opende hij zijn handen wat bij een struik, waar hij het wezentje met een lichte beweging terug los liet. "Dit is veiliger voor je, take care!" sprak de lange man even waarna hij het beestje nog even kroelde en kalm verder wandelde. Hij was best tevreden geweest met alle wezens die hij had gezien. Hij was erg tevreden met zichzelf over het feit dat hij enkele had kunnen helpen. Blij begon Kit naast hem te huppelen, waarop Griffin even glimlachend naar haar keek. Ja, dit was wel een geslaagde wandeling vond hij!