Tales of

Sinnoh

Hij vond het ergens wel gezellig op het festival, maar hij had ook opgemerkt dat al zijn Pokémon uit hun ball houden misschien niet ideaal was. Hij had daarom besloten om Bliss, Jellies en Candy in hun ball te laten. Dit opdat hij het belangrijk vond dat een paar andere Pokémon in zijn party wat aandacht konden gebruiken. Daarbij moest Cody gewoon oefenen met buiten zijn ball te zijn. De mislukte Zubat was een ramp met vliegen en hij moest het maar gewoon leren. Kalm liet hij zijn ogen over het publiek gaan. Hij had Sage in zijn armen genomen, opdat Stardust kalm op zijn linker schouder zat. Hij had immers sinds een paar dagen weer last van het litteken op zijn rechterarm en had het daarom niet zo graag dat de vogels op die kant zaten. Kort liet hij zijn ogen naar de Zubat gaan, die op een redelijke kalme manier heen en weer ana het fladderen was. Een stabiele manier van vliegen, zo bleek, want hij viel niet uit de lucht of botste tegen niemand aan. Hij knikte dan ook even naar hem. "Goed bezig Cody," beaamde hij de vliegende POkémon, waarna hij verder stapte.

De Zubat volgde zijn trainer kalm. Hoe de blinde Pokémon het deed was Lillian een raadsel, maar hij deed het. Ah, maar hoe rustig het hier wel niet was. Het was zo fijn om eindelijk eens wat kalmte in zijn hoofd te hebben. Hij sloot dan ook even genietende zijn ogen, waarbij hij kalm een van zijn favoriete liedjes begon te neuriën. Het was zo fijn, even weg van alle pijn die hij over zijn lijf voelde, van al dat slechte en al dat vuile. Helemaal terug naar het onschuldige die hij al die jaren niet had gehad. Was het zijn eigen fout? Ja, maar dat zou hij nooit verbaal toegeven. De geur van herfst hing sterk in de lucht en zorgde ervoor dat de man een glimlach op zijn lippen kreeg. A true moment of pure bliss.

Maar die was van korte duur.

Opdat hij niet echt aan het kijken was waar hij ging, botste hij al snel tegen iemand aan. De man, die vrij fragiel was gebouwd, zette even een stap naar achter. HIj verstevigde echter wel zijn grip op de jonge Rowlet in zijn armen, die hij zacht sussend wat beter vastgreep. Rustig lichtte hij zijn ogen op, om te zien tegen wie hij was gelopen. Het was enkel natuurlijk dat hij zijn excuses zou aanbieden en dus hield hij deze woorden in de aanslag. Hoe dan ook versteende de man zodra hij oogcontact maakte met de persoon in kwestie. Brede schouders, een schoon pak en een gezicht die vrij hoekig was. Het mooie gezicht van de man herkende hij uit duizenden en hij wist dat de Persian van de man aan zijn zijde stond. Hij waagde het niet zijn ogen van de ander te halen, bang zijnde dat de jacht meteen van start zou gaan als hij dat zou doen... Hij wist dat de katachtige Pokémon zijn lippen aan het aflikken was, gretig opkijkende naar het gezicht die hij o zo mooi al had bewerkt. Zo ook was zijn trainer hongerig met zijn blik, zijn acties en bewegingen. Nog voor de roodharige iets kon doen, greep de man zijn arm vast, zijn rechterarm. De greep van de grote man was sterk en hij wist precies waar hij de breeder moest grijpen om hem aan pijn te overgeven. Natuurlijk wist hij dat, hij was degene die de wonden had aangebracht in de eerste plaats. Angstig keek de man even van de man naar de mensen rond hem, maar niemand leek echt te letten op het duo, het was vast maar een koppel die zich haastig door de meniget aan het drukken was, zoekende naar wat meer privacy. En... Er zat ergens waarheid in die opvatting, maar die was ver te zoeken.

Na enkele hevige passen kwamen ze tot stilstand in een steegje die zich niet ver van de menigte en geluid bevond. De man gooide de ander met een hevige beweging naar de grond, waardoor Stardust en Sage meteen opvlogen en luid kraaiende boven het duo begonnen te cirkelen. De Persian krulde even haar bovenlip op, waarbij laag gegrom van haar keel kwam, maar haar trainer leek er echter geen aandacht voor te hebben. Een brede glimlach kwam op de ander zijn gelaat, waarbij hij bij Lillian neerknielde. Hij greep de man bij zijn keel vast en tilde deze op. Zijn hevige grip zorgde ervoor dat Lillian moeite had om nog adem te halen, waardoor hij instinctief naar de ander zijn hand begon te grijpen. Hij was bang, bang om te sterven, maar ergens wist hij ook dat dat niet zou gebeuren. Hoevaak was dit soort dingen al voorgekomen? Hoevaak had hij deze dans al gedanst? HIj was de tel kwijt... En wat maakte het ook uit, hij had zoveel mensen in het zak gezet dat hij ook niet langer op zijn hoede was voor dit soort dingen. Ze kwamen, ze deden hem pijn en stalen van hem. Zo ging de dans, en zo ging het ook vandaag gaan.