Tales of

Sinnoh

Voor een paar dagen had ze haar café in Pastoria City gesloten en een briefje opgehangen dat ze in het Harvest Festival stond met een kraampje. Dat was het nadeel van je eigen personeel zijn. Jammer genoeg kon ze niemand inschakelen om het café voor haar draaiend te houden. Toch had ze besloten om het café te sluiten en hier een kraampje te openen. Op die manier kon ze meer aandacht krijgen en zou ze hopelijk de rest van het jaar meer klanten krijgen. Ze had haar uniform aan en een klein keukentje gemaakt. Verder had ze een aantal stoelen en tafels kunnen huren en die klaar gezet. Tevreden keek ze over haar werk. De dag begon, tijd om aan de slag te gaan.

Een paar uur later was de eerste dag van het festival in volle gang. Mensen liepen langs alle kraampjes en verschillende trainers waren samen met hun pokémon langs gekomen. Nu ze Blueberry had, kon ze het serveren van de pokémon aan hem overlaten terwijl ze zelf de mensen regelde. Hij had geleerd hoe hij moest aangeven wat welke pokémon hadden genomen, waardoor er ook geen afrekeningsproblemen waren. Zodra er weer iemand richting haar mini cafeetje kwam gelopen, draaide Angie zich met een glimlach om. "Welkom bij het Blue Rose Café, wilt u een menu?"

Ze moest eerlijk zeggen dat haar eerste klant er wat anders uit zag dan ze gewend was. Dat zou haar niet stoppen van zo goed mogelijke service. "Graag." Reageerde de man met een knikje toen ze hem vroeg of hij een menu wilde. Mooi, meer klanten. Angie begeleidde hem naar een van de tafels en trok netjes een stoel voor hem naar achter zodat hij plaats kon nemen. Vervolgens liep ze naar haar kraampje, haalde een versimpelde versie van het menu tevoorschijn en bracht deze naar de man. "Alstublieft", zei ze terwijl ze het menu overhandigde. Omdat ze op een festival stonden, kon ze niet alles meenemen wat ze in haar café had. Ook had ze hier niet de benodigdheden voor de meeste 'maid' servicen die ze normaal wel deed. Fotos waren lastig vanwege privacy rechten van de mensen op de achtergrond. Dat had ze niet optijd kunnen aanvragen en was niet echt logisch. Bovendien hoefde niet iedereen haar te horen zingen. Op een festival was het te makkelijk voor mensen om mee te luisteren. Ze wilde natuurlijk wel betalende klanten.

De man pakte het blaadje van haar aan. Zodra ze zich omdraaide om mogelijk andere klanten te kunnen helpen zag ze dat er al iemand was gaan zitten. Ze had al gedacht dat ze iemand iets had horen zeggen, maar dat had ze niet kunnen verstaan. Deze keer was het een man met bruin haar. Haar ogen vielen kort op de Torchik op zijn schoot en de Absol en Gible onder de tafel. Pokémon maakte haar nog altijd een beetje zenuwachtig maar met de hulp van Blueberry was het op zich wel te doen. "Welkom bij het Blue Rose Café, wilt u een menu?" vroeg ze zodra ze bij de bruinharige man stond. Blueberry hield een oog voor haar op de drie pokémon zodat ze daar niet van zou schrikken. Ironisch, hoe een pokémon kon helpen bij haar restje angst voor pokémon.

Binnen een paar seconden werd ze over gewenkt door de excentriekere man. Ook hier volgde Blueberry haar braafjes. De man had namelijk een kaars-achtige pokémon op tafel gezet. "Heeft u een keuze kunnen maken?" vroeg ze aan de man. Haar hand hield ze netjes open zodat hij het menu terug kon geven als hij dat zou willen. Standaard restaurant etiquette.

Angie schrok een beetje van het feit dat de man van haar was geschrokken. Dat was zeker niet de bedoeling geweest. “Oh— hmm”, reageerde de man voor hij nog snel een blik op de kaart wierp. Er stond niet veel op dus een keuze kon nooit al te moeilijk zijn. “Een kop thee en een stukje cheesecake, graag.” Angie gaf een knikje waarna ze de kaart van hem aannam. Blueberry maakte een vrolijk geluidje, voor hij met zijn trainer meeliep naar het kraampje. Eerst zette ze de ouderwetse fluitketel op het kleine aanrechtje.  Helaas had ze geen geld gehad om een echte elektrische kookplaat aan te schaffen, of genoeg stroom voor een waterkoker. Uit een van de koelboxen haalde ze een taartdoos. Deze opende ze voor ze er voorzichtig een punt uit sneed. Blueberry gaf haar netjes het bord aan, waar ze zorgvuldig met de taartschep de punt taart op legde. Het bord gaf ze vervolgens terug aan Blueberry. Voorzichtig goot ze wat van het inmiddels kokende water in een glazen thee mok, en pakte ze de theedoos er bij. Met deze dingen in haar handen en Blueberry met de taart achter haar, liep ze naar de tafel van de man. Netjes zette ze het hete water en de theedoos vol keuze op de tafel. Vervolgens pakte ze het bord opnieuw aan van Blueberry en zette ze die er naast. "Alstublieft. Smakelijk", zei ze met een glimlach.

''Graag'', antwoordde de roodbruin harige man. Met een glimlach overhandigde Angie hem het kleine menu kaartje, speciaal voor dit festival. Want ja, alles meenemen was nogal onmogelijk. Ze had keuzes moeten maken en dit waren over het algemeen de meest gekochte dingen. Ze draaide zich om en wenkte Blueberry met zich mee. Voor ze echter bij het stalletje stond, werd haar aandacht getrokken door een geluidje wat een van de pokémon maakte. Haar ogen vielen al snel op een nieuw persoon wat aan een van de tafeltjes had plaatsgenomen. Oh!

Meteen draaide Angie zich om en liep af op de jonge vrouw die met haar twee pokémon aan het tafeltje zat. Een Rufflet en een pokémon die ze eigenlijk niet herkende maar nog erg jong leek te zijn. Met Blueberry op haar hielen stapte ze op het tafeltje af. "Welkom bij het Blue Rose Café, wilt u een menu?" vroeg ze met een glimlach op haar gezicht. Altijd het zelfde riedeltje was saai maar wel belangrijk om haar cafeetje een coherent geheel te laten lijken.

Het feit dat de twee pokémon van de roodharige vrouw haar recht aankeken maakte haar toch wel wat zenuwachtig. Ze was blij dat ze Blueberry had, het gaf haar toch een soort van rust in dit soort situaties. "Graag," reageerde de vrouw. Angie haalde een van de menu's tevoorschijn en overhandigde deze aan de vrouw. "Alstublieft." Ze vond het ook wel leuk dat er niet alleen mannen kwamen maar ook vrouwen. Vaak waren dat zelfs leukere klanten aangezien die niet zo snel ongemakkelijk werden van het hele maid thema.

Angie draaide zich weer weg van de vrouw zodat die tijd had om het menu te bekijken zonder dat er druk op kwam te staan. Ze liet haar ogen over de tafels gaan. De eerste man had inmiddels zijn bestelling, de tweede had het menu en de vrouw had ook een menu. Tevreden knikte ze naar zichzelf voor ze een poetsdoek van het kraampje pakte en de lege tafels begon te poetsen. Die moesten er natuurlijk wel netjes en schoon uit zien als er nog meer klanten zouden komen.

Alles liep op rolletjes. Ze had genoeg klanten om winst te kunnen maken. Dat betekende dat haar tripje hierheen en kraampje op het festival succesvol was. Daardoor werden saaie taakjes zoals het poetsen van de tafels een heel stuk minder vervelend. Met een tevreden lach op haar gezicht haalde ze het doekje een laatste keer over de rugleuning van de stoel. Blueberry maakte een geluidje om aan te geven dat iemand wilde betallen. De Oshawott wist inmiddels een paar verschillende geluidjes te maken om verschillende dingen aan te geven. Het was de lichtelijk excentrieke man die van de huidige groep er als langste zat. Angie volgde haar pokémon richting de man. "Waar kan ik u mee helpen?" vroeg ze beleefd. Er waren slechts drie opties. Ze wilde meer, er was iets mis met wat ze gekregen hadden of ze wilden betalen. De eerste was ideaal, de tweede was een probleem en de derde was helemaal prima.

Het was een van de opties. Kon haast niet anders. “Ik zou graag willen betalen.” Sterker nog, het was gewoon de optie die voor haar het minste werk kostte. "Natuurlijk", zei ze, voor ze zich om draaide en terug naar het kraampje liep. Al snel kwam ze terug met een klein apparaatje. Hiermee kon gepind worden en bonnetjes geprint worden. Het was een soort van mini kassa. Al snel zag ze het geld op tafel liggen. Rustig pakte ze het op en telde het om het vervolgens in een zak van haar jurkje te stoppen. "Dankuwel. Wilt u er nog een bonnetje bij?" vroeg ze terwijl ze het betaalde bedrag plus tip contant invoerde op het apparaatje. Het was misschien wel een festival maar dat betekende niet dat mensen niet wilde weten wat ze uitgaven. Als iemand een bonnetje wilde, kon ze dat nu mooi voor ze printen.

Na het afrekenen van de man ging ze weer verder met het schoonmaken van de lege tafels. Een van de andere klanten stak haar hand op. Het was er een die nog een menu vast had en dus waarschijnlijk wilde bestellen. Angie liep snel in de richting van de roodharige vrouw met haar vogel en draakje. Als ze eerlijk moest zijn vond ze beide pokémon wel een beetje eng. Maar goed, daar moest ze nog steeds aan wennen. De meeste pokémon zouden haar niets doen. "Heeft u een keuze kunnen maken?" vroeg ze terwijl Blueberry zich naast haar voegde. Haar ene hand hield ze alvast uit om het menu aan te kunnen nemen in het geval dat de ander die terug wilde geven. Het was altijd belangrijk om op zulke dingen voorbereid te zijn. Al bracht zowel het wel doen als niet doen wel eens klachten op.