Hoewel hij had gehoopt dat dit ‘crescent moon’ gebluff hem heel natuurlijk zou afgaan, leek niks minder waar te zijn. Hij had oprecht geen flauw idee wat hij moest doen behalve helpen met de algemene veiligheid? Wat voor vage instructies waren dat nou? Toegeven, hij was als een verdwaalde hond aangewandeld bij een willekeurig college en deze om hulp gevraagd terwijl er eigenlijk al genoeg te doen was. Hoewel hij wel zeker lid was, was hij hier eigenlijk een beetje op oriëntatie. Een combinatie van plezier hebben, kraampjes kijken en misschien ergens tussendoor mensen helpen. Hij liet het allemaal maar een beetje open voor het moment. De roodharige had zich nu dan ook óp een van de kraampjes geholpen en hielp zichzelf aan een zoete snack die hij hier ergens had opgepikt. Bessen en stukjes fruit omhult met karamel, kaneel of chocolade. Ieder stukje weer wat anders. Dit hapje diende als zijn ontbijt terwijl hij zo over de drukte heen keek. Af en toe voerde hij Piep ook een klein stukje, waardoor een luide maar tevreden geluidjes uit het beest kwamen.
Ansley zat op één van de banken voor zich uit te staren naar de nieuwe pokémon die hij gevangen had in het maze. Hij had het ding in zijn handen en hield het uitgestrekt voor zijn gezicht. De pokémon had zich volledig verstopt, waardoor het leek alsof hij naar een rotte appel aan het staren was. Wat moest hij hiermee aanvangen? Absoluut niks. In ieder geval had hij wat te eten als hij honger had, al vermoede hij dat de pokémon die de appel als huis gebruikte er niet mee gediend zou zijn. Misschien kon hij er nog wel iets interessants over ontdekken. Wat hij momenteel wilde hij vooral de pokémon eruit trekken, maar het was hem nog niet gelukt. Met een zucht liet hij Malum op de grond vallen en het momentum zorgde ervoor dat het een eindje verder rolde naar een andere persoon. Ansley maakte zich er niet veel zorgen om en leunde naar achter, strekte zijn armen uit over de leuning van de bank en keek naar zijn ponyta die hem met een afkeurende blik aankeek. Wat? Zei de blik die hij de pokémon toe wierp.
Surtr gluurde een beetje naar andere mensen vanuit zijn hogere positie, iets wat hem heel erg goed bezig hielt terwijl hij genoot van zijn zoete hapje. Een van deze zichten had vooral zijn aandacht getrokken. Een jongen die hem iets ouder leek dan hemzelf leek heel erg gefascineerd te zijn door een appel. Iets wat hem in vervolg weer nieuwsgierig maakte. De appel was wel een beetje vreemd van kleur, dat zeker. Maar het was toch echt een stuk fruit en niet enorm bijzonder, zeker niet deze intieme inspectie waard. Hij fronste toen de jongen hierna de appel liet vallen, maar vooral om de reactie van Piep, die alarm sloeg met zijn bekende piepjes toen het object dichterbij rolde. Compleet nieuwsgierig geworden door de reactie van zowel de vreemde als zijn eigen pokémon pakte hij de appel op en begon deze ook te bekijken, tot ineens de realisatie kwam dat deze een pokémon in zich had. Hij gaf een lachje van bewondering, waarna hij op een zachte stem met de pokémon probeerde te spreken. “Hey kleintje, het is oké, ik doe je niks. Ik heb nog nooit eerder een pokémon zoals jou gezien. Naja… gezien. Ik wist niet dat er soorten waren die appels als huisjes gebruikten” Hij zei het zachtjes, zodat het alleen voor het beestje te horen zou moeten zijn. Dit was pure ongestuurde nieuwsgierigheid van zijn kant. Hoe kon hij ook anders? Dit was iets compleets nieuws van wat hij allemaal van pokémon wist. Toegegeven, dat was ook niet enorm veel, maar dat maakte dit niet minder leuk.
Equos schuurde met zijn hoofd tegen Ansley zijn hoofd, ervoor zorgend dat zijn haar volledig in de war, kwam te zitten. Enkele keren waaide hij naar hem, in de hoop dat de pokémon stopte. Hij raakte op een gegeven moment zelf de kop, maar niet hard genoeg om pijn te doen. “Wat?” gromde hij lichtelijk geïrriteerd. De pokémon knikte naar de appel die gaan rollen was en wanneer Ansley op keek, zag hij hoe iemand anders zijn appel vast had. Maar zo niet eh. Het was zijn appel, enkel hij kon hem bestuderen. “Hey!” riep hij terwijl hij recht sprong. Met grote passen wandelde hij naar de persoon toe en plaatste zijn armen in zijn zij wanneer hij eenmaal vlak voor hem stond. “Zoek je eigen appel, die daarzo heb ik nog nodig,” zei hij terwijl hij wees naar zijn pokémon om vervolgens zijn handen open te houden om hem terug aan te pakken. Of was het een haar? Wist hij veel, de Applin was nog maar net in zijn team, hij had meer tijd nodig om zo’n zaken te weten.
Surtr was nog helemaal in fascinatie met het vreemde beest. Naja beest. Aanwezigheid in het fruit, Hij merkte wel dat er iets meer in zat dan enkel vruchtvlees maar het was hem niet enorm duidelijk hoe of wat. Niet dat dit uitmaakte, hij wilde er gewoon vrienden mee woorden. Zijn intentie was helemaal niet om het ding te jatten of mee te nemen, maar gewoon om even met de handjes te kijken voor zolang het kon. Toen de rechtmatige eigenaar ineens naar hem kwam kantelde hij zijn hoofd omhoog, zelf niet de langste zijnde. “Ah sorry ik wilde alleen kijken. Ik zag je net er zo naar staren en ik was benieuwd wat de ophef was” Sprak hij redelijk makkelijk, maar duidelijk oprecht terwijl hij het beeste voorzichtig terug legde in de handen van de ander. Het voelde heel gek om zo voorzichtig te moeten zijn met een appel, maar het was een goede soort gek. Aangezien hij nu toch de aandacht had van de eigenaar, besloot hij met een grijns wat vragen te stellen. “Wat voor pokémon is het? Ik heb nog nooit gehoord over een die in een appel kan wonen. Hoe ziet hij eruit?” Het kwam er redelijk vanzelf uit, uit oprechte interesse naar deze man en zijn vage beest. Maar terwijl hij dit deed zag hij uit z’n ooghoek hoe Eros hetzelfde leek te doen, door kort te snuffelen aan de vreemde vanaf een veilige afstand.
