Tales of

Sinnoh

Achtbanen, draaimolens, doolhoven, noem het maar op en het was hier te vinden. Tyson keek zijn ogen uit in dit pretpark, het was de eerste locatie geweest waar hij heen wilde en nu was hij er eindelijk. Die ene achtbaan waar hij nu voor in de wachtrij stond zag er van dichtbij toch wel een beetje enger uit dan verwacht. Maar Tyson Brown was geen watje, nee, hij zou in die achtbaan gaan en bewijzen dat het niet zo eng was als dat het leek! Dat was wat hij zichzelf voor hield, maar zodra hij in het karretje stapte en de beugel naar beneden kwam, had hij toch een beetje het gevoel dat hij opgesloten zat. Toen het achtbaantreintje in beweging kwam, had Tyson vrijwel meteen spijt van zijn keuze. Dit ding ging hoger dan verwacht, en daarna ging ie heel hard en bijna stijl naar beneden en maakte vervolgens allerlei kurkentrekkers, loopings, en andere rare draaidingen. Nope nope nope nope nope. Dat was het enige dat door Tyson's hoofd ging terwijl zijn gezicht nog bleker werd dan normaal.

Toen hij eenmaal weer buiten de achtbaan stond, met beide voeten niet zo stevig op de grond, draaide de wereld nog steeds om hem heen. De wereld was niet het enige wat draaide, zijn maag leek dit ook niet leuk gevonden te hebben. Hij wankelde naar de dichtstbijzijnde prullenbak, hopend dat hij nog op tijd was. Gelukkig was dat zo, maar dit was helaas niet hoe hij deze dag ingebeeld had.