Tales of

Sinnoh

Blijkbaar waren er twee afvalligen binnen Team Zekrom. Damon had plaats genomen in een loods in Veilstone waar hij wel vaker zijn teamgenoten ontmoette. Hij leunde op zijn knie met zijn ene arm en had zijn hoofd in zijn hand gelegd. Mania zat op zijn ene schouder en Perun zat ergens op zijn arm. Hecate was de enige die wat verderop stond, maar dat paste hem wel. De Mudbray was net wat lomper en zwaarder. Die hoeven waren niet fijn op schoot en op de schouder kon ze ook niet zitten. Hij hoopte eigenlijk dat zij hém een keer kon dragen als de tijd daar was. Zijn blik was strak terwijl hij naar de man keek die hem benaderde.


Hij trok kort één van zijn wenkbrauwen op, waarna een grijns over zijn lippen speelde. Groene ogen flitsten in het halfduister. Hij liet zich tot zijn voeten zakken, zijn blik rustig en laconiek. ”En je bent natuurlijk weer net bij mij uitgekomen,” merkte hij op met een kalme lach. Wat een dwazen, natuurlijk, wanneer je hierin kwam, kwam je er niet meer uit. Waarschijnlijk twee stoere figuren die dachten dat ze wel wat spannenders in hun leven konden gebruiken, maar welke vervolgens erachter kwamen dat het ze toch net allemaal teveel werd. Wat sneu voor ze, want natuurlijk dat ze niet huilend terug mochten rennen naar moeders, brabbelend over wat ze allemaal gezien en gehoord hadden. Waarschijnlijk weinig, net zoals dat hij nog vrij veel buiten de organisatie gehouden werd. Maar ze opereerden nu nog vanuit de schaduwen en het was beter om dat zo te houden. Hij stak zijn hand uit en schudde die van de man tegenover hem, waarna hij op een barse toon zijn Pokémon bij hem riep. Perun en Mania had hij al, maar Cate was wat verderop. Gelukkig dat de Mudbray snel genoeg zijn kant op geraced kwam.

Nu was Damon absoluut de beroerdste niet hoor. Als deze twee figuren niet meer binnen Team Z wilden opereren, nou dan was het beter om ze los te laten. Dat ze losgelaten dienden te worden in zo’n staat dat ze niet meer wilden of konden praten, nou ja dat was maar noodzakelijk kwaad. Hij liet voor nu Hecate terug in haar Pokéball, ze was nogal lomp, maar Perun en Mania zouden hem prima passen voor deze taak. Het maanlicht scheen op de daken terwijl hij rustig over de platte daken van Veilstone City heen liep, scannend naar de omgeving. Misschien zou hij ooit nog een vliegende Pokémon toevoegen aan zijn team, als hij dit vaker moest gaan uitvoeren want dit was een speld in een hooiberg. Na ruim een uur zoeken en stijgende irritatie, hoorde hij ze. Gemompel uit de steeg. Hij hoorde het woord Team Z vallen, naar huis, naar Johto en een grijns begon zijn lippen te tekenen. Ah… Hier gingen we dan.

Bijna geruisloos, als een katachtige, liep hij richting de rand van het gebouw. Twee jonge kerels. Dat waren ze dan, een gevaar voor hem en de organisatie. Hij had één van de twee zelfs al een keer gesproken, toen vond hij hem ook niet heel veel aan. Het verbaasde hem niet dat de twee.. wat waren ze? 18-jarigen? koudwatervrees hadden gekregen en weer snel naar huis wilden moven. Nou ja, dat mocht, als ze lief waren. Ze hadden hem nog niet gespot. Nou, dat was oké. Hij keek eventjes naar de Charmander op zijn schouder. ”Ga ervoor Mania,” murmelde hij naar haar, ”Gebruik je Smokescreen.” De Charmander liet zich naar beneden ploffen, op de straatstenen neerkomend. Hij wist niet hoe de hagedis het deed, maar hij ging niet zelf zo van een dak springen. Maar de Charmander leek er geen last van te hebben. De Charmander keek de twee jongemannen even met plezier aan en opende vervolgens haar kaken wijd om een stroom aan rook los te laten. De jongemannen begonnen te hoesten en om zich heen te slaan, gedesoriënteerd door de plotselinge rookwolk. Dan bleven ze in ieder geval mooi op hun plek staan. Tijd om zijn nieuwe partner eens een whirl te geven dan maar. ”Electroweb,” murmelde hij zachtjes. De Joltik hief zijn kleine klauwtjes en liet de statische spindraden naar beneden vallen op de rook. Geschreeuw klonk vanuit de rook en een grijns speelde zich af op zijn lippen. Nou, hij zou ze nu zelf maar even confronteren.

Het kwam bij hem op dat dit exact dezelfde manier was hoe hij zijn introductie quest had opgelost. Maar goed, als iets goed werkte, waarom zou je dan iets nieuws proberen? Een regenpijp was genoeg om beneden te komen. De rook begon al iets op te trekken en ze zag de jongens, ledematen trillend en trekkend door de elektriciteit. Misschien had zijn Joltik wat veel stroom gebruikt. Maar goed, ze gingen nergens heen. Bijna laconiek stapte hij op de jongens af, om de eerste de beste bij zijn kraag te pakken. Rustig trok hij de jongen, die nog steeds geen volledige controle had over zijn ledematen, overeind. ”Dus.. een klein vogeltje heeft me ingefluisterd dat jullie erover na zitten te denken om onze mooie familie te verlaten,” een lach stond op zijn lippen terwijl hij sprak, ”en dat maakt de grote baas toch zo.. zo verdrietig.”. Een licht stikkend geluid kwam uit de jongen terwijl hij de kraag wat strakker trok. Zijn metgezel lag nog steeds op de grond, Mania voor hem met haar vlammende staart gevaarlijk dicht bij zijn gezicht. Maar desondanks had Damon haar hier nodig. Met zijn vrije hand liet hij zijn Mudbray uit de Pokéball. ”Cate, zorg dat onze vriend daar niet meer van zijn plek afkomt,” merkte hij rustig op. De Mudbray huppelde op de man af en zette haar voorste hoeven op zijn rug. Met 110 kilo, zou hij nu eventjes niet de behoefte voelen om overeind te komen, dacht Damon zo.

Hij liet de jongeman wie hij nog steeds vrij ruw bij zijn kraag had los en liet deze met zijn gezicht op de straatstenen klappen, om hem vervolgens bij zijn krulletjes beet te pakken en weer omhoog te trekken. Met zijn andere hand pakte hij Mania’s staart beet, de vlak vlakbij het gezicht van de jongeman houdend. ”Dus, wat is dat voor een praat dat jullie terug naar Johto gaan?” vroeg hij op een bijna zorgzame toon, ”We zouden jullie toch zo erg gaan missen… En zeg nou eens eerlijk,” hij liet de vlammen van de Charmander staart even kort, heel kort aan de kin van de jongen likken, een schreeuw tot gevolg uitlokkende. ”Het is toch helemaal niet veilig buitend e organisatie? Zoveel ogen… Zoveel oren…” Hij trok de jongen nog wat verder omhoog om hem aan te kijken. ”Ik denk dat jullie toch heel veel beter met mij weer mee terug kunnen komen. ” Hij gaf ze nu de keuze. Of ze kwamen nu mee, of hij zou op een andere manier met ze afrekenen. Met een blik op zijn Mudbray zette Cate nog wat extra kracht op de rug van de jongen die wat verderop lag. Een zacht gekerm kwam uit hem terwijl de lucht uit zijn longen geperst werd. Misschien dat het hem ook wel een rib kostte, wie weet.

---

Ergens had hij gehoopt dat deze mensen niet zo dwaas waren om wat doms te proberen. Dat ze inzagen dat ze heel erg diep in de problemen zaten en nu gewillig mee gingen. Dan zouden ze wel problemen hebben met hogerop, maar misschien zouden ze nog een beetje gespaard worden. Maar nee, passie en angst hadden van ratio gewonnen toen de man waar Hecate heel rustig op zat te staan, eindelijk weer een beetje gevoel kreeg in zijn ledematen. Hij liet een Wooper uit de Pokéball die Cate met een Water Gun van de man afdwong. Hij probeerde met trillende ledematen zichzelf omhoog te heffen om er alsnog vandoor te gaan. Damon rolde met zijn ogen en slaakte een diepe zucht. Verstandig, heel verstandig. Wel ja.

Hij sloeg de andere man vol met zijn gezicht tegen de straatstenen. Hopelijk was dat even genoeg om hem braaf op zijn plek te laten. Maar voor de zekerheid liet hij Mania bij hem achter. Ember was niet zo’n hele sterke aanval, maar het brandde alsnog wel flink door de huid heen. Zijn blik ging vervolgens naar de Pokémon, die wat twijfelachtig naast zijn trainer stond, maar duidelijk boos was. Wooper, niet ideaal met een electric type, een fire type en een ground type. Maar goed, ze moesten het er maar mee doen he? Met rustige passen liep hij naar de andere man wie de Wooper net had losgelaten. ”Double Kick op de Wooper, Hecate, hou hem maar even bezig,” merkte de man kalmpjes op terwijl hij rustig, heel rustig naast de man neerzakte. Een Water Gun vloog nog net over zijn hoofd heen terwijl hij neerzakte. Hij lette niet eens op de Wooper, de volle lichtbundel van zijn aandacht op de man onder hem. Hij had zich ondertussen op zijn ellebogen gehesen. Wat wilde hij nou met een Wooper? ”Dus, jij denkt dat je een held bent?” vroeg hij de man, zijn wenkbrauwen opgetrokken. ”Met enkel een Wooper?”

Hij keek even over zijn schouder, waar Hecate nog een Double Kick uitvoerde op de Wooper. Het was afleiding genoeg geweest. Eerlijk hoefde hij het immers niet te spelen. De Wooper incasseerde de Double Kick en boog iets naar achteren, om een water gun vol in het gezicht van Hecate af te voeren toen hij weer omhoog kwam. De Mudbray moest altijd zo dichtbij komen om een aanval uit te voeren. Maar gelukkig hoefde Hecate dit niet alleen te doen. ”Perun.” Terwijl de Wooper zich omdraaide, sprong Damon’s Joltik naar voren, zich vastklampend aan de staart van de Wooper. Een simpele Absorb was genoeg om de Wooper nu wel in paniek te doen raken. De Pokémon zwiepte wild met zijn staart en begon rondjes te draaien op zijn plek, proberend de Joltik eraf te schudden. In plaats daarvan klom de Joltik hoger, op de rug van het beestje. ”Nog maar een keer Perun.” De Joltik klampte zich weer vast aan de Wooper, een nieuwe Absorb uitvoerend.

De Wooper probeerde om te rollen en op zijn rug te slaan om de Joltik ervanaf te krijgen. Zo jammer als je geen armen had. De Joltik kwam los en werd naar achteren geblast door een Mud Shot. Gelukkig was Hecate er ook nog, welke de Wooper vol tegen het hoofd trapte met haar achterhoeven. Auch. Damon wendde zich weer tot de jongen die zijn hand weer naar zijn Pokéballs bracht. ”Dat dacht je,” gromde Damon, zijn voet hard op de nog trillende hand van de man trappend. ”Laatste kans vriend, je gaat of gewillig mee, of het licht gaat uit.. Zou ook heel sneu zijn voor je maat en voor je Wooper.” Hij greep ook deze man bij zijn haren, honderd procent bereid om hem ook even het asfalt te laten proeven. Plus minus een paar tanden.

---

De Wooper was in ieder geval uitgeschakeld. Damon trok eventjes zijn wenkbrauw op. Pathetic. Woopers? Hij had er helemaal niks mee. Smerige, slijmerige, armloze axolotl's. Hij richtte zijn blik vervolgens op de man voor hem. Eigenlijk vond hij het wel welletjes. "Ik vind die blik in je ogen helemaal niks kerel," merkte de man op met een opgetrokken wenkbrauw op tegen de jongen. Het waren opstandige ogen, ogen waar de vlam van rebellie nog niet gedoofd was. Deze jongen zou niet gewillig meegaan. ”Zie, ik vertrouw er niet op dat je lief met me mee zal lopen. En ik voel er heel weinig voor om je door de hele stad op te jagen.” Zijn toon was bijna alsof hij een gewoon gesprekje aan het houden was.

Hij keek nog eventjes naar de andere jongen die op de grond lag. Die zag er niet uit alsof hij al aan het bijkomen was. Dat scheelde. Hij trok het haar van de jongen nog net wat harder omhoog. ”Welterusten, ik neem de teugels wel even over,” merkte hij op tegen de jongen. Deze gaf nog net een protesterende schreeuw toen zijn hoofd met een klap ook het asfalt raakte. Damon klopte zijn handen eventjes af en kwam omhoog, zichzelf kort uitrekkend. Hij had al het vermoeden gehad dat deze twee figuren niet op de normale manier mee zouden gaan, dus nou ja, dan deed je het er maar mee. Hij pakte wat touw uit zijn tas en bond hun handen achter de rug en voelde of ze nog ergens Pokéballs in hun zakken of aan hun riem hadden. De laatsten die hij vond, stak hij zelf in zijn zak. Geen irritante Wooper’s meer voor hem. Ook hun benen bond hij bij elkaar zodat er niet zo makkelijk meer gerend werd. De kleinste kerel van het stel gooide hij over de rug van de Mudbray, waarna hij de langere man over zijn eigen schouder wierp. Hij vond de avond wel weer lang genoeg, hij wilde terug naar de base en geneten van zijn rust. Met dat in zijn hoofd, begon hij dan ook terug te lopen naar base waar hij hopelijk probleemloos zou aankomen. Zijn Charmander volgde hem op de voet, vrolijk de jongens in de gaten houdend. Voor haar was alles een schoolreisje.

---