Tales of

Sinnoh

Ze was van plan om wat vaker op pad te gaan met de pokemon die ze had, niet alleen om ze wat meer gewend te laten raken aan elkaar, maar ook om ze wat meer te laten zien wat er allemaal te vinden was. Misschien was het dan niet het meest verstandige om meteen naar de Valley Windworks te gaan, maar dit was toch wel een plek die ze speciaal bleef vinden. Ze hoopte dat Mocha, Charcoal en Blaze zich zouden kunnen vermaken, wat zou moeten lukken. De Buizel zou wat water hebben mocht ze erin willen gaan en de andere twee konden zich vast wel samen vermaken. Ook al was het natuurlijk altijd afwachten of ze niet wat anders tegen zouden komen, misschien een pokemon om zich nog bij hun te voegen. Dat zou dit nog mooier maken natuurlijk.

Haar ogen werden iets groter toen er plots iets voorbij schoot. Ze was allang blij dat het niet op Mocha afgegaan was eenmaal ze doorhad wat voor een pokemon het was, maar Charcoal was duidelijk ook niet blij met het feit dat deze Elekid hem lastig viel. Al zonder dat ze iets hoefde te zeggen vuurde de Houndour een Ember af naar de Elekid ter irritatie. Ze wist dat ze ze snel moest stoppen wilden ze verder kunnen, want dit was niet een pokemon die geschikt was voor haar en dat wist ze. Ze sloeg haar armen dan ook om de nek van de Houndour heen. "Rustig, Charcoal." Sprak ze hem toe. "Laten we verder gaan, oke?" Blaze duwde ook met zijn neus tegen de Houndour aan, om hem weg te sturen van de Elekid. Zelf kwam ze overeind en begon een andere richting uit te lopen, maar hield nog wel een oogje in het zeil voor de Elekid. Ze wilde niet nog een keer verrast worden door dezelfde pokemon.

De Elekid leek niet te volgen, dat was een goed teken. Ze kon namelijk aan Charcoal merken dat hij nog steeds niet helemaal rustig was, ondanks dat Blaze hem wat probeerde te kalmeren. Mocha daarentegen leek blij genoeg te zijn om weg te zijn van de electric type. Ver kwamen ze alleen niet met lopen, want plots zette er een sterke windvlaag op, waardoor elke stap die ze zette veel moeite kostte. Ze was misschien klein, maar ving hiervoor nog steeds genoeg wind helaas. Ze dook snel opzij toen er iets aan leek te komen vliegen door de lucht en keek snel naar de pokemon. Dit was een Grubbin. Ze had al wel eens gehoord over de bug type, maar wist dat dit niet was waar ze naar op zoek was. Ze draaide zich dan ook weg van de Grubbin en probeerde weer de ene voor de andere voet te zetten en zo verder te komen.

Misschien was dit niet de verstandigste plek geweest om naartoe te komen, maar de beslissing was nu eenmaal genomen. De twee pokemon die ze tegengekomen waren, was niet waar ze naar op zoek was geweest en ze kon ondertussen ook aan Charcoal, Blaze en Mocha merken dat ze het ook niet even leuk meer vonden. Toch kwam er iemand naar haar toe die haar aandacht trok. Haar aandacht werd vrijwel meteen naar de verfspatten getrokken en ze kon haast wel concluderen dat dit een artiest van iets moest zijn. Ze kwam er al snel genoeg achter waarom de vrouw naar haar toe was gekomen. Haar doek was blijkbaar meegenomen door de wind. Ze had geen idee of ze zou kunnen helpen, maar proberen kon ze altijd. "Welke kant heeft de wind hem mee uit genomen?" Dan zouden ze in die richting moeten gaan zoeken. Een andere optie was om een geurspoor te volgen eventueel, maar ze had geen idee of er een spoor zou zijn om te volgen.

Het werd haar al snel duidelijk dat ze niet veel informatie zou krijgen, naast de plek waar ze had gestaan toen het doek weg ging. Dat was iets, dan zou ze hopelijk vanaf daar het spoor kunnen volgen. "Ik zal het proberen," In ieder geval was het al wel duidelijk dat ze niet hulp verder van het persoon zelf zou krijgen, dus wenkte ze haar pokemon mee. Charcoal zou goed genoeg moeten zijn om het spoor te volgen als er een was en anders had ze ook nog Fenrir en Bolt bij zich. Die zouden ook zeker niet slecht zijn in sporen zoeken. Ze liet de vrouw dan ook achter en beklom de heuvel. Hij was niet groot, maar het gaf haar toch een iets hogere positie dan ze net gehad had. Ze besloot eerst in de richting te kijken waar de vrouw dacht dat het doek naartoe was gegaan, maar zag zo snel niks. Dus liet ze haar blik naar Charcoal gaan. "Kun je het spoor volgen?" De Houndour was de grond al aan het snuffelen en begon een richting uit te gaan. Het leek erop dat hij een spoor had, maar of het ook de juiste was zou nog moeten blijken.

Ze keek een keer over haar schouder toen ze door had dat de vrouw haar toch gevolgd was. Maar ze had al besloten om alleen dingen te vragen als ze echt iets moest weten. Tenslotte leek het er niet op dat ze veel van de vrouw kon verwachten. Gelukkig leek Charcoal een spoor te hebben gevonden en kon ze achter de Houndour aan volgen. Ze had geen idee waar ze precies naartoe geleid werd, maar het leek richting een van de hogere bomen te zijn. Dat was niet eens een hele rare plek om als eerste te kijken, dit had tenslotte de grootste kans dat het doek erin was blijven hangen. Wat ze niet had verwacht was om een groep Mareep aan te treffen rond de boom. En nog minder dat er een aantal op elkaar gestapeld stonden. Dat was iets dat ze nog nooit eerder gezien had moest ze eerlijk toegeven. Ze liep dichterbij en merkte op dat Charcoal toch op een afstandje stil was blijven staan, net als haar andere twee pokemon. Dan was het toch aan haar om te kijken wat er aan de hand was, maar durfde ze zelf de boom in te klimmen om te kijken wat er gaande was? Ze bekeek de boom of er takken waren die ze makkelijk kon gebruiken om te klimmen, maar besloot om eerst omhoog te kijken of ze er een doek kon zien hangen.

Geen doek was te bekennen, maar wel iets anders dat ze niet verwachtte in de boom aan te treffen. Was dat een Mareep? Maar hoe was de pokemon zo hoog terecht gekomen? Was dat waarom de Mareep allemaal op elkaar hadden gestaan? Om deze de boom in te helpen? Ze kon het niet helpen dat ze nu toch wel wat nieuwsgierig was naar wat er eigenlijk aan de hand was in de boom. Ze liet haar blik kort naar de vrouw gaan en haar eigen pokemon. Maar wist dat ze dit waarschijnlijk toch het beste zelf kon doen. Ze moest alleen hopen dat ze niet uit de boom zou vallen. Ze pakte de eerste lage tak vast en zette haar voet neer, zodat ze het eerste stuk omhoog kon klimmen. Ze zocht voorzichtig haar volgende houvast en begon omhoog te klimmen. Ze wist dat ze naar de wat dikkere takken toe zou moeten gaan. Gelukkig zouden die haar ook zeker kunnen dragen. Op dit moment was ze blij dat ze niet zo groot was en daardoor ook niet zo zwaar. Ze wist dat ze niet naar beneden moest kijken en hield daardoor haar blik gericht op de tak boven haar. Als het goed is zou ze vanaf daar kunnen zien wat er precies gaande was. Tenzij de Mareep ondertussen natuurlijk had besloten om ergens anders heen te gaan.

Misschien was het niet verstandig om de boom in te klimmen en van dichterbij te kijken wat er gaande was, maar ze kon dit toch niet laten voor wat het was. Alleen zodra ze dicht in de buurt kwam van de Mareep bleek al snel dat het niet een doek was geweest dat op de Mareep zat maar een Grubbin. Ze wilde dichterbij gaan kijken of er misschien nog wat anders te zien was, maar op dat moment kwam er een dreigend gezoem en het deed haar haren overeind staan. Ze begon te trillen en met grote ogen om haar heen te kijken. Waar kwam dit gezoem vandaan? Het was toch niet van een pokemon? Ze keek wat gehaast naar beneden, maar dat was een fout. Ze was ondertussen iets hoger boven de grond dan ze had verwacht en ze voelde zich voor een moment wat duizelig. Ze had voor nu alleen de keuze om zich vast te klampen aan de boom, ondanks dat het gezoem er nog steeds was, want naar beneden ging ze voor nu niet komen.