Tales of

Sinnoh

Met een lichte arrogante grijns om zijn lippen scanden Alex’ goudgele ogen zijn omgeving. Zijn tocht van Jubilife City naar Sandgem Town had niet heel erg veel tijd in beslag genomen, maar dat maakte Alex vrij weinig uit. Het was niet dat hij zoals de meesten die pas aan hun reis begonnen echt stond te popelen om zijn eerste Pokémon in ontvangst te nemen, al kon hij ook niet ontkennen dat hij benieuwd was naar wat hij zou krijgen. Hij hoopte dat het een Pokémon zou zijn die zijn tijd en moeite waard zou zijn, want Alex accepteerde niks minder in zijn team. Als zijn Pokémon niet deed wat hij vroeg, dan zou hij de Pokémon binnen een handomdraai uit zijn team gooien. Dat gold ook als zijn Pokémon zodanig gewond zou raken tijdens een gevecht dat het hem niet meer op een effectieve manier naar zijn doel kon helpen. Hij wilde de beste trainer in heel Sinnoh worden en dat ging niet met een Pokémon die dat niet kon. Maar goed, hij moest eerst nog zijn starter krijgen en dat was nog maar de vraag of er iets fatsoenlijks tussen zou zitten. Alex liep kalm het lab binnen, zijn goudgele ogen gericht naar de mensen om hem heen. Hij knipoogde flirterig naar een assistentie die er vrij jong en nieuw in haar vak uitzag en zijn mondhoeken kropen haast spottend omhoog toen ze bloosde en snel van hem wegkeek. Te gemakkelijk. Skip. Next. Alex liep met zijn handen in zijn zakken op de tafel af en zette een vriendelijke grijns op zijn gezicht, want Arceus wist wat de professor zou doen als ze wist wat hij écht dacht. ”Ik kom mijn eerste Pokémon ophalen,” verklaarde hij met een stem die zowel diep als hees klonk, zijn goudgele ogen naar de professor richtend. En nu hopen dat het geen Pokémon waren waarvan hij ze direct de Wonder Trade in zou gooien, want dan was het zijn tijd en aandacht écht niet waard.

Alex wierp een inschattende blik op de Pokémon die voor hem gezet werden. Een Spearow, een Meditite en een Wooloo. De Wooloo kreeg meteen een afkeurende blik toegeworpen, waarna hij zijn goudgele ogen naar de Spearow richtte. Hij vond Spearow op het eerste zicht geen vervelende Pokémon om in zijn team te hebben, maar het leerde weinig goede moves en je kon het nauwelijks TM’s aanleren zodra het in een Fearow geëvolueerd was. Dan resteerde er nog maar één optie… Alex liet zijn blik kort naar de Meditite glijden, welke hem uitdagend aankeek, alsof het hem uitdaagde om hem ook een afkeurende blik toe te werpen. Alex’ mondhoek ging licht omhoog terwijl hij de Meditite haast geamuseerd in zich opnam en hem een knikje gaf. ”Goed, jij wordt het,” sprak hij op een zachte toon, zijn blik strak naar de Meditite gericht. ”Stel me niet teleur.” De Meditite hoefde het zich geen tweede keer te laten zeggen en sprong van de tafel af, waarna het zich bij Alex voegde. Er volgde geen vriendschappelijke of intieme uitwisseling tussen de twee, geen bemoedigende woorden langs Alex’ kant, gewoon een knikje ter erkenning dat de Meditite nu deel uit zou maken van zijn team.