Tales of

Sinnoh

Het was een lange dag geweest, maar Tyson was nog lang niet klaar voor vandaag. In plaats van een hotelkamertje of zo te zoeken in Jubilife City had hij besloten om een nachtje buiten te kamperen ten zuiden van de stad. Alles was zo verdomd duur daar in Jubilife, Tyson durfde nog niet eens te gaan zoeken naar een hotel want hij was er al vrij zeker van dat hij niets zou vinden binnen zijn karige budget. Plus, kamperen hoorde toch wel een beetje bij de hele Pokémon-reiservaring. Hij wilde natuurlijk wel een goede plek vinden om zijn poging tot tent op te zetten, iets dat niet te dicht op het hoofdpad zat maar ook weer niet te ver er vanaf. In een poging om zichzelf wat gezelligheid te bieden tijdens deze zoektocht liet hij Belle uit haar Pokéball. De pumpkaboo keek verward rond, alsof ze net wakker was uit een dutje, maar leek gerustgesteld te zijn door de schemering en de nabijheid van Tyson. "We moeten een kampeerplekje vinden," zei hij tegen Belle, "laat je het me weten als je iets ziet?" Tyson had zelf maar twee ogen en die waren niet zo heel geweldig in het zien in het donker, dus hij hoopte dat de Ghost-typering van Belle haar een beetje extra nachtzicht gaf. Ze waren dan wel op zoek naar een kampeerplek, maar je wist maar nooit wat er verder nog verscholen lag in dit hoge gras.

Tyson keek verbaasd op toen hij een geel met zwart gevlekte bal aan vacht tegenkwam tussen het gras. Deze bal aan vacht bleek zich echter al snel uit te rollen en zichzelf meer herkenbaar te maken als een growlithe. Alhoewel, was dit wel een growlithe? Qua algemene lichaamsvorm leek het er wel op, maar de kleuren en het vachtpatroon waren compleet anders dan die van een typische growlithe. Wat voor pokémon het ook was, Tyson wilde deze hebben. Belle maakte een nerveus geluidje toen ze de andere Pokémon zag gapen, en er enkele vurige vonkjes te zien waren. "Maak je geen zorgen, ik laat dit aan Nya over." Zei Tyson op een fluistertoon tegen zijn pumpkaboo. Belle leek opgelucht te zijn en keerde zonder enig probleem terug in haar Pokéball toen Tyson deze omhoog hield. De growlithe daarentegen had Tyson nu opgemerkt en begon naar hem te grommen. "Aww, wat een schatje ben je toch." zei Tyson met een grijns voordat hij Nya uit de pokéball liet.

De pokémon die uit de pokéball kwam was een kleine pumpkaboo, identiek aan Belle. "Nya, gebruik Torment op die gele growlithe." Tyson knipte met zijn vingers, en de pumpkaboo volgde zijn commando op. Dit mocht dan wel geen move zijn die echte schade deed, maar het kon handig zijn aangezien Tyson niet wist wat deze vreemde pokémon verder nog kon. De growlithe begon zich luid blaffend te verdedigen met Ember, een logische keuze gezien het huidige uiterlijk van Nya. Helaas voor de tegenpartij was Nyarlathotep geen echt grass-type. De illusie van Belle's evenbeeld viel weg zodra het vuur hem raakte en onthulde de ware aard van Nya: een zorua. Tyson grinnikte, altijd leuk wanneer ze niet doorhadden dat het een illusie was. "Scratch," het was een simpel verwoordde opdracht, maar meer had Nya ook niet nodig. De zorua sprong richting de growlithe, klauwen groeiend aan zijn pootjes. De gevlekte pokémon wilde zich bewegen maar Nya was net iets sneller. Al betenkende dit wel dat hij dichtbij genoeg was voor een Bite aanval van de growlithe. Tyson kon bijna niet kijken naar hoe de tanden van de hondachtige Pokémon zich in zijn geliefde zorua boorde. Ondanks dat het niet zo heel veel effect had moeten hebben zag dit er toch wel pijnlijk uit voor.

"Alles oké, Nya?" vroeg Tyson van een afstandje aan zijn Pokémon. Nya reageerde in een toon die klonk alsof ie nog wel wat meer aankon, dus dan ging Tyson daar ook voor! "Gebruik nogmaals Scratch, maar probeer misschien vanui-." Nyarlathotep luisterde niet eens naar het advies dat Tyson hem wilde geven en krabde alweer richting de growlithe, "Oké, nevermind, dat werkt ook..." De klauwen maakte een goede kras over de schouder van de gele Pokémon, die vervolgens opnieuw wilde bijten. Helaas ging dat feestje niet door, want de Torment move van eerder was nog gaande. Dan maar weer vuur gebruiken, dacht ie waarschijnlijk. Nya kreeg de volle lading van Ember-vonken op zich, maar wist deze van zich af te schudden voordat ze hem daadwerkelijk in de fik zouden zetten. "Zullen we dan nog een keer Scratch doen?" vroeg Tyson met een kleine grinnik. Nya had niet zo veel moves, maar Scratch was een goed begin voor gevechten en zo. Met een instemmend geluidje dook de zorua alweer richting de growlithe, al was de growlithe nu wel veel sneller in het ontwijken van Nya's aanval.

"Verdomme," mompelde Tyson tegen zichzelf. De Growlithe reageerde deze keer echter niet met een aanval, maar met een luid gehuil. Het klonk bijna alsof die anderen aan het waarschuwen was. Dit maakte Tyson toch wel een beetje bezorgd, hij wilde niet dat er straks nog meer Pokémon op hem afkwamen. Nee, hij wilde gewoon een goede nachtrust hebben onder de sterren. "You know the drill." Zei hij vervolgens tegen Nya, die inderdaad wel wist wat zijn menselijke vriend bedoelde. Nog een Scratch, dat zou genoeg moeten zijn, toch? De aanval raakte, en Tyson gooide op hoop van zegen er een Pokéball achteraan. Deze gele pluizebol zou echt perfect zijn voor een uniek Coördinator-team, zelfs al paste ie niet helemaal bij zijn eigen persoonlijke aesthetic. Nu nog hopen dat Nya goed genoeg gevochten had.